Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 39]
| |
De laetste wensch der Maegd.aant.‘Eene enkele gunst wil de stervende u smeeken.
Herinner u, moeder, dien dag vol genot,
Wanneer wij, in heilige godvrucht ontsteken,
Bij 's morgens ontwaken ons bogen voor God.
Wanneer mij de klok van den tempel vermeldde:
De Heere verwacht ook uw ziel aen zijn disch;
En 't harte zoo vurig mij klopte en mij zwelde,
Bij 't denkbeeld: Hoe goed toch de Heere mij is!
Wanneer mij 't gebloemte zoo frisch was ontloken,
De bodem zoo groen, zoo lazurig het zwerk,
En paden en lanen zoo liefelijk roken,
Waer langs ik met moeder stil optrok ter kerk.
*
Herinner u, moeder, dien stond zoo vol zegen,
Wanneer ik op de assche der vaderen boog,
En choorlied en orgel ten hemelen stegen,
En zalige tranen mij voerden omhoog.
Wanneer ik de tafel des Heeren genaekte,
De handen gesloten, het oog naer den grond,
En reeds in mijn boezem een heilvlam ontblaekte,
Te zuiver voor de aerde... Verheemlende stond!
| |
[pagina 40]
| |
Wanneer ons 't gebloemte scheen frisscher ontploken,
Nog groener de bodem, lazuriger 't zwerk,
En paden en lanen nog geuriger roken,
Waer langs ik met moeder kwam stil van de kerk.
*
Herinner u, moeder, wat kus gij mij drukte
Op 't zalige voorhoofd, gekeerd in mijn' woon!
Ja, 't was of uw woord me aen dit aerdrijk ontrukte,
Wanneer ge mij spraekt op zoo plechtigen toon:
“O kind van den Heere, nog zuiver en heilig,
Hij koos zich ten tempel uw schuldeloos hart.
Het blijve voor vlekken, ik smeeke 't u, veilig!
'k Verloor u veel liever... O, spaer mij die smart!”
En vlekkeloos sterf ik: het graf is 't aen gapen,
Toch blijve ik zijn nachtschrik te stout en te sterk.
O, legg' me in den sluier, in 't feestkleed te slapen,
Waermede ik naest moeder stil optrok ter kerk!
*
Blank zijn die als 't kransje, dat wacht op mijn lokken,
En blank als de lijkdosch, gespreid op mijn kist,
En blank zult gij wezen, bij 't rouwen der klokken,
O jonge vriendinnen, wier liefde mij mist.
Maria, die Engelen juichend omwemelen,
Daelt gij tot uw kind, ook in sneeuwwitten dos?
Het aerdrijk ontzinkt mij... Ontsluit u, o Hemelen!
O Moeder, ik steiger!... Vaerwel... laet mij los!’
Des anderdaegs speelden geen maegden, of knapen.
‘Zij wacht op haer moeder,’ dit stond op haer zerk.
Zij lag in den sluier, in 't feestkleed te slapen,
Waermeê zij naest moeder stil optrok ter kerk.
|
|