Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 30]
| |
De drie bergluiden in Koetenberg.aant.Zij werkten, sints het morgenlicht,
Gedrieën in het mijngebergte.
Het zweet ontstroomde hun gezicht,
Een zucht ontvloog hun boezem;
Hunne armen hingen lam naer de aerd,
En hunne ziele smachtte
Naer lucht en eigen haerd.
Het lampken flikkerde in een hoek,
Ontstoken sints den morgen;
Daer nevens lag 't gebedenboek,
Geërfd van hunne vaedren,
En hunne knapzak, die hun brood
Verschafte sints den morgen
Tot de avond ruste bood.
Reeds jaren, ja, was dit hun taek,
Hun taek voor vrouw en kindren.
Zoo tobden ze in des aerdrijks kaek,
En brachten ieder avond
De lamp en knapzak ledig weêr,
En 't bedenboek der vaedren,
En dankten God den Heer.
| |
[pagina 31]
| |
De dag sterft uit, de lamp sterft uit.
Reeds ijlen ze in verbeelding,
De kusjes tegen van een spruit,
De omhelzing eener gade.
Reeds stappen ze om de donkre rots
Blijmoedig uit te treden:
Daer stort een donder plots!
Ach! de ingeplofte rots belet
Den doortocht naer het daglicht.
Zij stamelen hun laetst gebed,
Als levendig begraven.
‘God!... arme menschen dat we zijn,
Ras sterven wij van honger....
Van honger.... welke pijn!
Ras is ons laetste pit geweest,
Ons laetste brood genuttigd.
Heer, wij bevelen onzen geest
In uwe handen. Amen!
Neen, riep er een manmoedig; neen!
Men werk' zoo lang de Heere
Ons kracht en macht verleen'!’
*
Zij werkten zeven jaren voort,
Zij baden zeven jaren.
Nog was de lamp niet uitgegloord,
Al 't brood nog niet genuttigd.
En, hoor! wat onderwerping mag:
Die zeven jaren schenen
Hun ziele een enklen dag.
| |
[pagina 32]
| |
Maer sterkgegroeid was hunne baerd,
Aertsvaderlijker wijze
Schier nedervloeiend tot der aerd.
Hun hymne dreunde telkens
Vóór 't slapen gaen in d'euwgen nacht,
En rees bij hun ontwaken
Met jonge hoop en kracht.
Hun vrouwen meenden sedert lang,
Dat alle drie ontsliepen.
Allengs herbloosde hare wang,
Zoo lange bleekgekreten.
Zij peinsden op een nieuwen gâ,
Die zoeten troost zou bieden
En hulp, met Gods genâ.
't Gebeurde nu, dat van de drie
Vervroegd begraven mannen
Een enkle, met gebogen kniê,
Uit 't innige des harten
Verzuchttede ten Heere heen:
‘Ach! zag ik maer eens 't daglicht,
Ik stierve wel te vreên!’
De tweede reikte de armen uit,
Als prestte hij aen 't harte
Eene aengebeden zielebruid,
En zeide: ‘Ach! zat en at ik
Maer eens, gelukkig als voorheen,
Aen tafel met mijn wijfje,
Ik stierve wel te vreên!’
| |
[pagina 33]
| |
De derde hief de handen op,
En keek vergeefs ten hemel,
En riep, met snellen boezemklop:
‘Ach! kon ik maer een jaertje
In rust en huwlijkszaligheên
Stil met mijn wijfje leven,
Ik stierve wel te vreên!’
*
Zij baden pas, daer krakt en kraekt
De bergrots opgespleten.
Een hunner is ter vlucht genaekt,
Waer ze openberstte, en reikhalst:
Hij ziet het blauwe hemelrond,
En pinkt, en juicht om 't daglicht,
En valt ter zelver stond.
Maer breeder berst en gaept de berg,
Met oorverdoovend kraken;
Maer, welke wederstand hun terg',
't Spoort de anderen ten arbeid.
Zij beuken voort en breken af,
En slepen zich ten bergmond,
En stijgen uit hun graf.
*
Reeds blauwt het dorpje lief hun toe:
Daer rijst hun ouderdaksken!
Zij voelen zich niet langer moê,
Maer van verrukking dronken.
Elk beider klopt al aen, en ziet
Zijn vrouw, en wil ze omhelzen:
‘Weg, vreemde, ik ken u niet.’
| |
[pagina 34]
| |
‘Hadt gij dan niet een echtgenoot?’
‘Ja, vreemdeling, voorzeker;
Maer zeven jaer is hij al dood,
In 't mijngebergt begraven.
Dat God zijn ziel genadig zij!’
‘Ik ben het zelf, beminde!’
‘Wat wreede spotternij!’
‘Mijn beste, alleen deez' lange baerd
Omsluiert u mijn trekken.
De Almogende heeft ons bewaerd;
Bij 't ingestort gebergte.’
De een zeide: ‘Hael uw scheere ras!’
En de ander: ‘Hael mij 't scheermes
Daerboven in de kas!’
Zij kortten 't hair van hoofd en kin;
Na 't wasschen en na 't plasschen,
Stond ieder, met verkwikten zin,
Zijn vrouwken aen te kijken;
Zijn vrouwken kende hem nu weêr.
Men kuste en koosde elkander,
En dankte God den Heer.
Het beste dat de spind' besloot,
Het beste uit tuin en kelder
Wordt voor den ouden huisgenoot
Straks opgediend ten gulste.
Daer zat aen tafel 't eene paer
Te vreden naest elkander,
Bij 't denkbeeld: ‘Zeven jaer!’
| |
[pagina 35]
| |
Maer wen de man verzadigd was,
En, als in vroeger dagen,
Het Vader-Ons godvruchtig las,
En zich een kruisken maekte,
Na hij zijn bedenoffer sloot,
Op vaderlijke wijze,
Viel hij plots stokkedood.
En de ander leefde een jaerken lang,
In huwlijkszaligheden,
Bij dagelijksche bede en zang;
Maer, zie, ter zelver stonde
Dat hij der aerde zwarten schoot
Een jaer geleden uitklom,
Viel hij ook stokkedood.
*
Zoo was 't, dat de immergoede Heer
Hun godvrucht wilde loonen.
Wel zonken ze in den afgrond neêr,
Maer stegen naer den hemel,
Op vlerken van 't ontvlamd gebed.
Wie hoopt in d'Alvoorziende
En arbeidt, wordt gered.
|
|