|
| |
| |
| |
VIII.
De zoenlamp.
Phantazy.
Stat Magni nominis umbra.
't Is tyd, o Artevelde!... Ontwaek, der tombe ontklommen!
Zie hier uw oorlogshelm, van gouden glans doorglommen,
Met zwarten pluimbosch opgesierd;
Zie hier den mantel, die op 't hermelyn mag pronken,
Aen de oude majesteit der koningen geschonken,
En langs den bodem, slepend, zwiert.
Zie hier uw handschoe, met beweegbre stalen vingeren,
Die Vlaendrens zegel, spyts ontzette volksbedwingeren,
Vastprenteden in 't was, wanneer gy spraekt: ‘Het zy!’
Zie hier de vaen, waerop met blonde ontsnoerde hairen,
De maegd van Gent op heuren Leeuw blyft staren,
Die haer beschermt, en hoedt, vergramd op dwinglandy!
| |
| |
Zie hier uw ridderzwaerd, op list en dwang verbitterd,
Dat, als een bliksemstrael, voor Frankryk uitgeschitterd,
Ons samensnoerde met den vorst aen Albion,
Als hy, den Oceaen doorsneld, om Gent te groeten,
Zyn schat uitstortend voor uw voeten,
Hing aen uw lippen, onuitputbre wysheidbron!
Zie hier uw tabbert, ryk bestikt met menig teeken,
Dat van den adeldom der gentsche stad blyft spreken; -
Uw stalen gordelriem, uw gouden ridderspoor,
En 't schild van sabel, met zyn zilveren kapproenen,
Waer op drie lauwerkransen groenen,
Gelyk er 't Kapitool schonk aen zyn heldenchoor!
Ontwaek, o Jakob!,.. rys!... Het ambtkleed aengeschoten,
Afschaduwend uw macht, uit Vlaendrens macht ontsproten,
Dat, aengespoord, gezweept door vaderlandschen wrok,
Door oud germaenschen moed, den Leliaert onttroonde,
Graef Loodwiks arm ontwrichtte, en met een hulde u kroonde,
Die zy aen koningen onttrok.
Op, Artevelde!... koom ten Forum u vertoonen
Vóór 't dwergenkroost van oud Germanjes groote zonen -
Van dappren, welker naem een basterttonge kwetst!
Ga, zeg aen dit verwyfd gebroed, hoe by onze ouderen
De Vlaming rees, met breede schouderen,
Voor rechten, hem door God diep in de ziel geëtst!
| |
| |
Maer stil!... Klonk daer geen stem, als riep ze om hulp, u tegen, -
De stem van gantsch dat volk, eens met u opgestegen?
Neen, ik bedroog me niet!... 't Woelt uit den open schoot
Der graven op; 't wil onder uw banier zich scharen,
Om Frankryk in den schild te varen,
En over tiranny te heerschen, vry of dood.
Hun verkalkte bekkeneelen dragen helmen, lang verroest.
Wenemaer stapt fier, en steigert aen hun hoofd: heldhaftig woest,
Spant, en heft hy reeds zyn wapen, zwart van saemgeronnen bloed.
Allen schudden 't stof der eeuwen van hun yzren reuzenvoet,
Allen smyten 't blanke lykkleed driftig op den bodem af...
Hoorde ik daer geen wektrompetten?... Sprak daer niet de mond van 't graf:
‘Makkers, op! zy is geslagen, de uer der wraek; de stond is daer!’
Zie ik niet elk ambacht wandlen, met een lange vanenschaer?
Zie ik daer geen kruisvoetbogen, lansen, knotsen naer omhoog
Klimmen, - goedendags, wier kloekheid voor geen franschen degen boog, -
Voor geen franschen scepter deinsde, waer het recht en vryheid gold,
Binnen Brugge, nevens Kortrik, binnen Gent, te Beverholt?
Zie ik, boven aller hoofden (rusteloozen Oceaen,
't Ruim doorgolvend) ginds niet ryzen op dezelfde neeringvaen
Vlaendrens zwarten leeuw, verbroederd met den witten leeuw van Gent,
En, met forschen klauw, bedreigen, wie u reeds in hope schendt?
Zie ik niet de Gentenaren, by des Belfroots klokgebrom,
Naer de woelge Vrydagmerkte, met altyd gezwollen drom,
Dryven?... Alles zwygt. Een stemme fluistert: ‘Op! gy sliept genoeg:
't Middernachtuer is geslagen... 't Vreeslik uer der wrake sloeg!’
| |
| |
Wie zyn ze, die, zoo bang, hun aengezicht onttrekken
Der schemerende maen, bleek over 't eenzaem oord
Voortwiegelend?... Als of ze een gruwel wilden dekken,
Duikt elk zyn voorhoofd in een kap: zy snellen voort
Van straet tot straet, van steeg tot steeg; zy staen en staren,
En slaen drie kloppen op de deur, en, by gebaren,
Verwislen zy 't geheime woord.
Een samenzweering!... Hun getal is? - ‘Driemael zeven.’
- Op, Artevelde!... Spreek één woord: ze zyn niet meer.
Gy deedt den willekeur van graef, en koning beven,
Maer velde uw woord hun wrokken neêr?
Zie, 't laf verraed sluipt heen (een slang, met bloedige oogen,
Stil aengekronkeld): 't schuim des volks is toegevlogen;
De wraek gilt om en rond.
Ontwaek dan! wreek dien smaed!... Steek bloot uw stael ten hoogen!
Ten minste ontsluit uw wyzen mond!
En niets ontwaekt: het wraekgegil, op eens geweken,
Zwygt, en in doodsch ontvolkte streken
Zie ik een vlammetjen alleen
(Gelyk aen 't vlammetjen der oude zoenlamp) geelen:
Zoo ziet een reiziger, lang na geen zon meer scheen,
Op 't somber kerkhofveld, een spookend stallicht spelen.
Maer 't vlammetjen verglom, verschemerde, verdween.
Ik dacht den staetsman na, den held, miskend door velen;
Ik dacht aen Frankryks dwanggareelen,
En om my wierp de nacht heur zwarten mantel heen.
|
|
Auteursrechtvrij