|
| |
| |
| |
VII.
Aen Tollens.
Mij vloeit in de aadren belgiesch bloed.
Gent! Artevelde!... groote namen,
Den middeleeuw-nacht uitgestraeld,
Die zich tot heden voor elkaêr niet moeten schamen,
Den laster trotsend, eens met Frankryks goud betaeld:
Gent, die, in onvergeetbre dagen,
Toen dwang haer wilde in 't stof verlagen,
Met 's burgers woord en stael, zich hief voor recht en plicht;
En Artevelde, held, die, 't machtig hoofd geheven,
's Lands weelde en vryheid deed herleven,
En uitblonk als het bliksemlicht.
Volgde op dien bliksem 't noodgekletter
Des donders, - wankelde, en bezweek
De gentsche reus, gelyk een statige eik, te pletter
In 't stof gebonsd, dát stof verkeerde in heilge streek:
Zoo wydde de oudheid bosch en velden,
| |
| |
Waerop de hemelvlammen snelden,
Tot plechtig outer in, en bad er, bleek en kil,
En hoorde in 't zwygen zelv' dier afgezengde streken
De ontzachbre stemme Jovis spreken,
Als hoog orakel van zyn wil.
Al blyft die reuzenschim nog blinken
Door een geheimniszwangre wolk, -
Al moest zyn schedel voor de staetsbyl nederzinken,
Zyn geest verrees, en spreekt onsterflik tot ons volk,
Onsterflik tot elk Nederlander.
Zyn name staet op d'eigen stander,
Waer die van Nassau (laf als hy vermoord) op staet.
Ze vielen heerlik, die onsterfelike dooden;
Ze flonkren nevens een, den snooden
Verblindend in 't verschrikt gelaet.
O Tollens, o geliefde dichter,
Wien belgiesch bloed in de aedren vloeit;
Die optrad als een bard, een ziener, een verlichter;
Man, in wiens boezem 't hart eens ouden gentnaers gloeit,
Ge zeidet my: ‘Zing Artevelde!’
O kunstvriend, die aen 't hoofd u stelde
Der dichtren, wier gezang de dwingelanden vloekt;
Den snoodmiskenden glans der vaedren doet herleven,
En, boven nyd en tyd verheven,
Diep in ons harte staet geboekt.
‘Den knieval van de Gentenaren,’
Maelt ons uw vaderlandsch tafreel,
| |
| |
O vrye nazaet van die vrye borgerscharen,
En hunne vrankheid leeft op uw bezield paneel.
En ik, die u van verr' dorst volgen, -
Ik, op tyrans als gy verbolgen,
Ik min als gy dat Gent, myne aengenomen stad,
En wydde haer myn ziel, myn adem, en myn toonen;
Ik ook ben een van Neêrlands zonen,
Die Vlaendrens grootheid niet vergat.
Ik weet het, ja, gy vindt behagen
In 't dietsche lied, dat uit ons oord
U vriendlik toezweeft, als een bloemengeur, gedragen
Van uwer vaedren asch tot over Hollands boord.
O, 't vliege uwe achtbre grysheid tegen,
Als een herinnering vol zegen,
Bard, die 't met broederliefde altyd vernomen hebt;
Aertspriester van de kunst, die, zusterlik vereenigd
Met deugd en godsdienst, kommer leenigt,
En tusschen doornen roozen schept!
Ze bloeien bly voor u, die roozen,
Waer 't stille dorpjen zich verbreidt,
Ten dichterliken wyke u door de hand gekozen,
Die ook der nyvre bie een veilig dak bereidt.
Geniet er, onder koel gebladert,
Den honig, door uw vlyt vergaderd
In 's levens lentetyd, en zomer; ja, geniet
Den zoeten schat, dien nog uw schoone herfst wil baren!
Uw dichtgeest kenn' geen winterjaren, -
Geen avondblos, die zwart verschiet!
| |
| |
Kunstschilder van het huislik leven,
Bard van den nederlandschen roem,
Bevoorrecht Batavier, 't geluk werd u gegeven,
Dat lentefrischeid van 't vernuft uw oudte ombloem'; -
Dat gy, naest de uwen nêergezeten,
God eert in zyner schepslen keten,
En van naby zyn glans, met biddend hart, bespiedt,
Die zich in Oceaen en waterdrop weêrspiegelt.
Heil u! waer gy eens werd gewiegeld,
Leeft, als in Vlaenderland, uw lied.
Zoo zong hy, die 's lands eere staefde,
En Eden schetste, en Lucifer,
't Onsterflik dichtgenie, dien sober ambt verslaefde,
By 't neevlig scheemren van zyns levens avondstar;
En, by den armen haerd gebogen,
Ontschoot dien dichtervorste, omtogen
Van leed en majesteit, een bede met een traen:
‘Heb dank, o goede God: ik was een volksverlichter,
En 'k ween!... Vergoed dit laetren dichter'!’
En God nam Vondels offer aen.
|
|
Auteursrechtvrij