|
| |
| |
| |
IV.
Aen Norbert Cornelissen, vaderlandscher gedachtenis.
't Was groot, toen onlangs, de oude dagen
Te rugge roepend uit hun nacht,
Hier vlaemsche stoet en staetsiewagen
Rondwandelden voor 't vlaemsch geslacht.
De heilge mannen, die de Heere
Hier zond, als tolken zyner leere,
En 's lands van Eycken stonden op,
En blonken (dank hun wondren gaven!)
Verr' boven Vlaendrens trotsche graven,
En wekten onzen harteklop.
Maer, eindloos treffender dan allen,
Rees, als een gryze burch, omhoog
De roem, de schild der gentsche wallen
Voor 's Gentenaers verbazend oog.
En, waer die reus kwam aengetreden,
Daer repte 't volk de vlugge leden,
| |
| |
Als biën roozen toegesneld.
En riep vol trots, met vonklende oogen,
By 't heerlik schouwspel opgetogen:
‘'t Is onze Jakob Arteveld!’
De held, die, hoe de storm mocht spooken,
's Lands eer en welvaert hield in stand,
Den rechterarm vooruit gestoken,
Sloeg aen zyn stael de linkerhand.
Men zag om hem de vendels wapperen
Van Brugge, en Ypre, en Gent, wier dapperen
Voortstapten, de oogen op zyn ster;
En Vlaendrens leeuw rees aen zyn voeten,
Om, na vier eeuwen, hem te groeten
Ik zag 't: een traen rolde uit myne oogen;
Ik zag 't, en op verrukten toon:
‘Lof, riep ik, d'Opperste in den hoogen!
Eer aen den gryzaert, Vlaendrens zoon!
Eer aen Cornelissen, wiens veder
Den langmiskenden Ruwaert weder
In al zyn grootheid ryzen deed,
En d'aedlaer van den vaderlande
Heldhaftig wrook op 't slyk der schande,
Dat Frankryk op zyne assche smeet!
‘Eer aen Cornelissen, den brave,
Die (als de wraek des Heeren) kwam,
Opdat geen vreemdling ons verslave,
Na hy den Ruwaert ons ontnam!
| |
| |
Laet tachtig winters 't hoofd besneeuwen,
Nog heerschend over vorige eeuwen,
O, spade bukk' naer 't graf dat hoofd;
En zy die borst, voor Belgie gloeiend,
Door nederlandsche trouw ons boeiend,
Nog lang door blyde zon gestoofd!’
Myn vriend (die naem is my geen logen,
Als ydle wanklank weggestroomd),
Het schouwspel daegde ook voor uwe oogen,
Dat gy sints jaren had gedroomd.
De ster brak door de wolk, en flonkerde;
Verhelderd was de langverdonkerde,
Voor wien en slaef en dwingland beeft;
Vervuld was uw prophetisch hopen:
‘Dien volksreus zal geen hamer slopen,
Spraekt gy: ik heb genoeg geleefd.’
De zwaluw blyft, als balling, zweven,
En mymert in een vreemd gewest,
Verr' van het oord, haer lust en leven,
Verr' van heur onvergeetbren nest;
Maer keert daer heen, als 't koeltjen kondde,
Dat lente ontlook, waer zy dien rondde,
En vliegt, bly kirrend, door de lucht:
Zoo meldde u die verheven luister
Des helds, gedaegd uit schandlik duister:
't Is tyd, dat gy der aerde ontvlucht.
Of, liever, zoo sprak in de dagen
Van Israël, diep neêrgestort,
| |
| |
De priester, die 't altaer bleef schragen, -
De gryze, al lang met hoop omgord,
Toen hy den kleene nam op de armen,
Dien de Opperste afzond vol ontfermen:
‘Laet, Heere, thands uw dienaer gaen!
Myne oogen mochten 't kind aenschouwen,
Dat, naer ons zalig zielsvertrouwen,
't Licht uwen volke eens op doet staen.’
Door u, wiens levensavond bloosde
Als de avond van een schoonen dag, -
Door u, wiens grysheid zacht verpoosde
By eigen lier en vriendenlach,
Is Gent, zoo laeg en lang beleedigd,
Maer, met vernuft en moed verdedigd,
Niet langer Keizer Karels stad;
Neen, eedle wieg van vryheidshelden,
Werd zy de vest der Artevelden,
Nu rein van 's oproers oude klad.
Moog' 't graf uw leemen kluis verzwelgen,
Uw name leeft, met eer genoemd;
Hy leeft in 't dankbaer hart der Belgen,
Zoo lang men de Artevelden roemt.
Maer wat zyn alle onze ydle kroonen?
De Heer alleen kan u beloonen
In 't ongeschapen glorielicht:
De laster had die groote mannen
Uit Vlaendrens heiligdom verbannen,
En gy hebt hun altaer hersticht.
|
|
Auteursrechtvrij