Jakob van Artevelde

[p. 89]

III.
Aen Jakob-Lieven van Caneghem, zaliger gedachtenis.

Solas quas dederis, semper habebis opes.

Mart.

‘Wie, vader, legde zich te ruste,
Waer sedert kort die bloemen staen?
Geen zuil, geen marmersteen, geen opschrift;
Niets duidt eene edele asch hier aen.

‘Toch zag ik gistren, by den avond,
Een gryzaert, dien de gantsche stad
Om 't brein vereert, om 't hart eerbiedigt,
Stil treden langs dit eenzaem pad.’

[p. 90]

 

- ‘Myn kind, daer rust de zoon eens burgers,

 

Een gentenaer, dien name waerd';

 

Het goede om 't goede alleen beminnend,

 

Te groot voor 't wierookvat der aerd.

 

 

 

‘Vier eeuwen waren heengeweken

 

Sints Artevelde nederviel,

 

Die steun der bloeiende gemeente,

 

Die vorstelike borgerziel;

 

 

 

‘De man, die zich hier leî te ruste,

 

Schonk 't bronzen borstbeeld van dien held

 

Aen Gent, tot rein verzoenings-offer,

 

Dat ons den dag van 't recht voorspelt.

 

 

 

‘Maer de offeraer verschool in 't duister;

 

Zyn naem brak dán eerst glinstrend uit,

 

Wanneer hy sliep naest zulke borgers,

 

Wier enkle naem hun lof besluit;

 

 

 

‘Die Gent aenschouwden als de moeder

 

Der vryheid, sedert eeuw by eeuw,

 

Zoo schoon als hare stedemaget,

 

Zoo trotsig als haer dappre leeuw.

 

 

 

‘Die, voor de menschenliefde blaken,

 

Gelyk een reddend seraphyn;

 

Die, staf der zieken, oog der blinden,

 

Na eeuwen nog hun gastheer zyn.

 

 

[p. 91]

 

‘De goede stad bracht zyner sponde

 

Haer schoonste bloemen dankbaer aen,

 

En schreef den naem diens vaderlanders

 

Met goud op heur historieblaên.’

 

 

 

De vader zweeg; met stil genoegen

 

Herdacht hy 't vaderlandsche brons.

 

Beî knielden voor die edele assche,

 

En weenden onder 't Vader-ons.