|
| |
| |
| |
II.
Aen den burger die aen de stad Gent Arteveldes bronzen borstbeeld heeft geschonken.
Maledictus homo, qui confidit in homine.
Ziet gy dien draek, die, bruisend toegevlogen,
Den gorgel opgekropt van gift, een graf genaekt,
't Omkronkelt met bedwelmende oogen,
En daer, by golven, gift op braekt?
't Is 't wangedrocht, op heldendeugd gebeten,
Des Lasters Python is 't, die op verderving loert,
En die, ontsnapt aen 's afgronds keten,
Nog kryg met Artevelde voert.
Beef, Laster, beef! Er wemelden vyf eeuwen
Reeds over zyn gebeent: die feestzon schiet haer licht
Grootsch over 't land der vlaemsche Leeuwen,
En ieder strael is u een schicht.
| |
| |
Ge vlucht, waer gy dit dreigend licht ziet blinken;
Voor 't beeld der waerheid pinkt uw nachtgezinde blik.
Ge stuiptrekt onder 't nederzinken,
En Gent juicht by uw jongsten snik.
Wie zal hier, als verkoren priester, treden
Naer 't vaderlandsch altaer? Wie biedt de zoenöffrand?
Wie knoopt de toekomst en 't verleden
Met onzen tyd in broederband?
Een onbekende, een burger; ja, een schedel
Die onafhanklik ryst te midden van het volk;
Een burger zonder titels edel:
Een laefdrop uit een duistre wolk!
De zedigheid, gepaerd met schoone daden,
Is 't gazen sluierkleed, dat maegdentrekken dekt,
Wier schoonheid, lichtelik te raden,
Verwondring, liefde en eerbied wekt.
God bergt zich ook, maer in het zongeflonker
Blinkt ons zyn liefde toe, en leest men zyn bestaen.
Gods naem schuilt in ontzachlik donker,
Maer 't harte gloeit zyn grootheid aen.
Een vaderlander wenkt: herboren
Is Artevelde in 't brons voor Gent, voor 't vaderland:
Zie daer de borst, ontvlamd van toren
By onzer vaedren leed, en schand!
| |
| |
Zie daer het brein, dat onze vaedren wreekte, -
Den onverwrikten eik, ten spyt van 't stormgeweld,
Die aen zyn voet een scheutjen kweekte,
Als hy, door fransche byl geveld!
Wee, wee den mensch, die loon verwacht van de aerde!
Door haer verhoogd, staet hy voor 't Opperrecht eens stom.
Uw offer blinkt van eigen waerde, -
Uw ziel, van eigen edeldom.
Uw graf zal uw verheven daed niet roemen,
In gouden letterschrift, op marmeren gesteent,
En Gent, die koningin der bloemen,
Plant geur, noch schaûw by uw gebeent.
Maer als tot u zal plechtig nederdalen
Een gentsche martelaer, den palmtak in de hand,
U roepend naer de starrezalen,
Van uit uw dierbaer vaderland;
Als hy uw oog, o Burger, toe zal sluiten,
Schiet gy een zaelgen blik in uwe onsterflikheid!
En die, die zal er niets vrybuiten,
Zy blaekt van hemelmajesteit.
|
|
Auteursrechtvrij