Het oude Nederlandsche lied. Deel 1

[p. 740]

205.
Wanneer de gulde dagheraet.

⁽¹⁾

1.
Wanneer de gulde dagheraet
in 't Oosten 's morghens vroegh op gaet,
wat kender meer behagen
alst kriecken vanden daghe?

2.
De gulde glans des hemels son,
de stroompjes vande suyvere bron,
het ruysschen door de bladen,
met koele dou beladen;

3.
Den dau die gras en bloempjes deckt,
weer opwaerts na den hemel treckt
alst 't sonnetje comt rijsen,
sijn godtheyt ons bewysen.

4.
Als dan het pluymighe ghediert
met soet verheughen tiereliert,
in 't kriecke vanden daghe
wat ken ons bet behage?

5.
Het tierigh vee sich grasen gaet,
daer 't beeckjes ruysschend' water slaet,
de tackjes vande linden,
door 't schommele vande winden.

6.
Sien ick het elsen boschjen aen
of koom ick na het beeckjen gaen,
soo schijn ick door 't vernuwen,
s'ons schaduw' noch te schuwen.

7.
Het bosjen melt noch van 't geluyt,
hoe Coridon gingh op zijn fluyt
dit nieuwe deuntje blasen
en liet zijn schaepjes grasen.

8.
Hy sagh van verr' zijn herderin,
hy dreef sijn schaepjes boschwaert in;
sy lieten onverscheyen
't vee door malcander weyen.

9.
Mijn overschoone veldt-godin
waren wy beyd' oock eens van sin,
dat onse schaepjes quamen
en haer vereenden t'samen.

10.
Soo vlocht ick u een roosen-hoet
van lauwerier en bloempjes soet,
die ghy na u behagen
sout tot een glory dragen.

(1) Volgens den tekst: c fis.

[p. 741]

6, 3-4. s'ons (sic), d.i. sons. - Delfschen Helicon: doen sach ick door 't verdwijnen // mijn schaduw' van acht'ren schijnen.

Tekst.

I. Krul, Diana, bly-eyndend-spel, Amst. 1634, bl. 19, ‘voyse: Het meysjen hadder een ruyter lief etc.’, te vinden in den bundel getiteld: Eerlycke tytkorting. Op bl. 15 van eene nieuwe uitgave van dit tooneelstuk, voorkomende in Pampiere wereld, Amst. 1644, geeft Krul van dit lied slechts de eerste vijf strophen aldus:

1.
Wanneer den gulden dageraed
in 't Oosten 's morgens vroeg op gaet,
zoo schep ik mijn behagen
in 't krieken van de dagen.

2.
De gulde glans des hemels zon,
de stroompjes van de zuyvre bron,
het ruysschen door de bladen
met koele dauw beladen,

3.
Verheugen meenig herders hert,
wanneer het treurd in minne smert,
als 't zonnetje komt rijzen,
zijn godheyd ons bewijzen.

4.
Als dan het pluymige gediert
met zoet verheuge tiereliert,
al quelende van minne,
verheugd het hert en zinne.

5.
En 't tierig vee zich grazen gaet,
daer 't beekjen ruysschend water slaet,
de takjes van de linden,
door 't schommelen van de winden.

Delfschen Helicon, Amst. 1720, bl. 10, ‘nieu liedeken, stemme als 't begint’, 10 str.

Melodie.

Den singende zwaan, Leyden, 1728, bl. 198, ‘stem: Wanneer den gulden dageraad; ofte: Het meysjen hadder een ruyter lief’, voor ‘Als ik was lestmael uytgegaen’ en aangeh. aldaar, bl. 302 voor: ‘Als sint Jacobi waerde hooft’. Anders is de melodie, bl. 183 hiervoren: ‘Daer hadde een meisken een ruiter wat lief’.