Het oude Nederlandsche lied. Deel 1

[p. 548]

145.
Na groene verwe mijn hert verlanct.

1.
Na groene verwe mijn hert verlanct.
Daer ic alleine was,
si heeft mijn herteken ombevaen;
ghelijc dat groene gras
ontsproten wter meien schijn
met menich bloemken claer;
also heeft haer een joncfrou fijn
gheprent al in dat herte mijn,
al met dat nieuwe jaer.

2.
Die rode verwe die heeft si veel,
van liefden brant mijn hert;
ende dat si mi des niet lonen en wilt,
dat brenghet mi grote smert;

[p. 549]

 

Ic wenschte doch van herten gheren

 

dat ic ware bi haer alleen;

 

ic hope si sal in eren

 

haer jonc herteken tot mi keren,

 

diewile ic truerich ben.

3.
Om narent wille draech ic wit
in mines herten gront;
uit stedigher liefde mijn herte sucht
naer haren roden mont;
naer haer staet alle minen sin,
bi nachte ende bi dach;
naer haer so ga ic menighen ganc,
die wech en wert mi niet te lanc,
als ic si aenschonwen mach.

4.
Blau hebdi, schoon liefken, van mi begheert
in rechter statigheit,
mer wist ic wat u herte begheert,
het sonde u sijn bereit.
Des suldi niemeer twifel haen,
in trouen ic u min,
ic wil ten uwen dienste staen
so langhe ic noch op eerden gaen
tot minen lesten dach.

1, 1. t. (bewaarde aanvangsregelen): verlanghet. - 1, 3 t. id.: onbevanghet.

Tekst.

Navolging van den Duitschen tekst te vinden bij Böhme, Altd. Lb., nr. 206, bl. 289, naar ‘Heidelb. Hs.’, en bij Erk u. Böhme, Deutscher Liederhort, II, nr. 502, bl. 321, naar Ambraser Lb., 1582, nr. 57. - Aangeh. door Dr. Kalff, Het lied in de M.E., bl. 336. Dat dit lied, waarvan de Nederl. tekst verloren schijnt, ten onzent in de XV^de eeuw bekend was, blijkt uit Hoffmann v.F's Niederl. geistl. Ldr., nr. 38, bl. 88, waar de eerste drie verzen der eerste strophe worden opgegeven als wijs voor het lied met negenregelige strophe: ‘Laet ons aenroepen mit weerdicheit’, terwijl men in dezelfde verzameling, nr. 109, bl. 216, nog als wijs aantreft: ‘Na groene verwe mijn hert verlanct’, voor het lied met achtregelige strophe: ‘Ic heb ghejaecht al mijn leven lanc’.

Melodie.

Böhme en Erk u. Böhme, t.a.p., naar M. Praetorius, Mus. Sion, VIII, 1610, nr. 230, voor eene vergeestelijking ‘im Thon, Nach grüner Farb mein Hertz verlangt’. Zie voor de 15^de-eeuwsche Nederlandsche melodie: ‘Nae groene verwe’, enz., het gemelde lied: ‘Ic heb ghejaecht’, enz.