Het oude Nederlandsche lied. Deel 1

[p. 545]

144.
Die winter is een onweert gast.

⁽¹⁾

(1) Ps. 110 Souterl. letterlijk weergegeven:

A.

1.
Die winter is een onweert gast,
dat merck ick aenden dage.
Ic had een boelken ende dat was waer
int openbaer;
si en was mi niet getrouwe,
des lijt ic rouwe.

2.
Het ghaet ten vastelavont waert,
nu lengen ons de dagen;
mijn lief boot mi een cranselijn
van peerlen fijn,
oft ic soude willen draghen
totten daghe.

3.
Daer na coemt ons die lieve tijt;
so spruyten ons die bloemkens,
si springen wt so menigerley,
coel is den mey;
ic hoore den nachtegael singhen
van minnen.

4.
Wat achte ic op den vogelen sanck
oft op quade nijders tongen?
Mijn lief boot mi haer armkens blanc,
ic weets haer danc;
ic en salts mi niet beromen,
mach ic daer in comen.

[p. 546]

 

5.

 

Ghi zijt mijn lief, weet dat voorwaer,

 

ick vare na Oostenrijcke.

 

Schoonder wijf en sack ic nye;

 

als ickse aensie,

 

waer vintmen haers gelijcken,

 

ja, haers gelijcken.

6.
Oorlof, schoon lief van Aerdenborch!
Wi twee wi moeten scheyden.
Ick eedt mijn corenken noch groen,
ick hebs van doen.
Maria wil ons gheleyden,
als wi gaen scheyden.

1, 1. t.: Den winter. - Souterl.: Die. - 1, 2. dat bijgev. - 1, 6. t.: des lijt mijn herteken. - 3, 1. t.: lieven. - 5, 2. t.: na Oostenrijck = naar het verre land. - 5, 6. ja bijgev. - 6, 3. t.: corenken groene. - 6, 4. t.: doene. - 6, 6. gaen bijgev.

B.

1.
Die winter is een onweert gast
dat merc ic bi den douwe.
Ic hadde een schoon lief uitvercoorn,
ende dat is waer:
si was mi toch niet ghetrouwe,
tsal haer rouwen.

2.
Te paeschen is die vasten uit,
so lenghen ons die daghen.
Mijn lief gaf mi een cranselijn
van peerlen fijn,
dat wil ic so lustelic draghen
al mijn daghen.

3.
Daer nae comt ons die coele mei,
die doet ons vrouden bringhen,
hi brenghet ons bloemkens menigherlei,
coel is die mei;
ic hoor die nachtegael singhen
ende springhen.

4.
Wat achtic op der voghel sanc
ende op die clapperstonghen!
mijn liefken gaf mi haer armkens blanc,
ic weets haer danc,
daer in so mach ic rusten,
want mijt luste.

5.
Adieu, adieu, mijn schone lief,
wi twee wi moeten scheiden.
Du heefst mijn hert in sorghen ghebracht
dach ende nacht.
Maria wil ons gheleiden,
want wi scheiden.

6.
Die ons dit lietjen eerstwerf sanc,
si heeft so wel ghesonghen;
dat heeft ghedaen een joncfrou fijn
bi den coelen wijn.
Si was haer boelken niet trouwe,
tsal haer rouwen.

1, 6. t.: sal. - 6, 6. t.: sal.

Tekst. A.

Antw. lb., nr. 25, bl. 36, ‘een out liedeken’, hierboven weergegeven; - Willems, Oude Vl. ldr., nr. 152, bl. 360, - Uhland, Volksldr., I, nr. 41b, bl. 67, en Hoffmann v.F., Niederl. Volksldr., nr. 108, bl. 213, geven de eerste vier strophen. H.v.F. noemt str. 5-6 ‘ein ungehöriger Zusatz’. - Volgens Dr. Kalff, Het lied in de M.E., bl. 326-7, is dit lied, ook door hem vermeld, bl. 332 en 356, eene verwerking van het Duitsche lied: ‘Der winter ist ein scharpfer gast’,

[p. 547]

4 str. te vinden o.a. bij Uhland, t.a.p., nr. 41a; - Böhme, Altd. Lb., nr. 151, bl. 247, en Erk u. Böhme, Deutscher Liederhort, II, 396a, bl. 208;

B.

Hoffmann v.F., t.a.p., nr. 109, bl. 214, naar het Hs. van Weimar (1537), nr. 31. H.v.F. aanziet str. 5-6 hier insgelijks als een nutteloos bijvoegsel.

Melodie.

Souterl., Ps. 110: ‘Ick sal wt mijnder herten gront’ - ‘nae die wise: Die winter is een onweert gast, dat merck ick aenden daghe’.