Het oude Nederlandsche lied. Deel 1

[p. 426]

103.
Ic hadde een gestadich minneken.

1.
Ic hadde een gestadich minneken,
geen scoonder die daer leeft,
vercoren in mijn sinneken,
van rouwe mijn herte beeft,
want si mi nu begheeft;
daerom mach ic wel scriven:
wantrouwe van alle wijven,
want si een ander heeft.

2.
Twee bruyn ogen so draget si
so vriendelic int gesicht;
daer mede so veriaget si
druck lijden int gewicht.
Tis lange te voren gedicht,
tis lange te voren geschreven,
dat si mi soude begheven,
want vrouwen woorden die zijn licht.

3.
Soete weerde lieveken,
peyst somtijts eens om mi,
doet vry al u gherieveken,
al sonder fantasi.
Seer selden ben ic bly;
weder ic ete oft drincke,
om u ist dat ic dincke,
al wijsdi mi voor by.

4.
Hoe sonde ic haer vergeten?
ic ligghe in swaer verdriet;
van drincken noch van eten
can ic ghevoeden niet.
Ick weet wel hoe si hiet
die myn herteken heeft bevanghen;
naer haer staet alle mijn verlanghen,
ic leve in swaer verdriet.

5.
O Venus, soete vrouwe,
is dat u dienaers loon
int eynde van u trouwe,
so ist beghinsel schoon.
Dies sterf ic duysentich doon,
dat haer een ander sal trouwen,
die bloem van alle vrouwen,
al onder des hemels troon.

[p. 427]

 

6.

 

Adieu, mach ic wel scriven,

 

adieu is mijn advijs,

 

bedroghen moet ic blijven

 

als Salomon, die wijs,

 

ter schole van Parijs,

 

ende Absalon die schoone.

 

Schoone vrouwen spannen die croone,

 

die geve ic den hoochsten prijs.

7.
O bitterlijcke scheyden,
waer toe sidy ghemaect?
Die doot wil mi verbeyden,
die also bitter smaect.
Het moet ghescheyden zijn;
schoon lief, staet mi te spraken,
ick valle in desperaten,
ic blive al in die pijn.

2, 8. t.: lichte. - 6, 5. t.: die schole. - 6, 6. ende, bijgev.

Tekst.

Antw. lb., nr. 98, bl. 147, ‘een nyeu liedeken’, hierboven weergegeven; - Variante in een Hs. gevoegd achter een exemplaar der Souterl., Bibl. te Leiden; zie P.A. Tiele, Dietsche Warande, 1869, bl. 578; - Een Aemst. amoreus lb., 1589 (beschreven door J. Bolte, Tijdschr. voor Nederl. taal- en letterk. 1891, bl. 175 vlg.), bl. 103a, ‘op die wijse: Adieu, reyn bloemken rosiere’ (zie dit lied); - Hs. van Wouter Verhee, aangelegd in 1609, beschreven door Dr. Kalff (in het gemelde Tijdschr. voor Ndl. t. en letterk. 1885, bl. 137 vlg.), bl. 169; - J.C.M. van Riemsdijk, Vier en twintig ldr. uit de 15^e en 16^e eeuw, Amst. 1890, nr. 20, bl. 35, str. 1, 4, 7. - Aangeh. door Dr. Kalff, Het lied in de M.E., bl. 314, 331. Aangeh. als stem: Hs. Leiden, voormeld, nr. 11, voor: ‘Maria suyver kersouwe // moeder ende maghet fijn’; - Refereinen ende liedekens, Bruessele, by Michiel van Hamont, 1563, bl. 49, voor: ‘Verheucht nu inden Heere’; - Nic. Janssens van Rosendael, Een nieuw devoot geest. lb. (Kerk. goedk. 1594), uitg. Antw. J. Reymers, z.j., bl. 108, voor: ‘Die Jesus heeft uytgelesen’; - Veelderhande liedekens, Amst. 1599, bl. 243, voor: ‘Heer, al in der eeuwigheyt // sterckt ons gheloove bloot’.

Melodie.

Souterl. 1540, Ps. 18, ‘Gods glory ende heerlicheyt’, - na die wise: ‘Ick had een gestadich minneken // gheen schoonder’; - I. Fruytiers, Ecclesiasticus, 1565, nr. 9, bl. 26, voor: ‘De wysheyt altijt onderhout’; - Een dev. ēn prof. boecxken, Antw. 1539, nr. 93, uitg. D.F. Scheurleer, bl. 119; zie het geest. lied: ‘Ic weet een suverlike’; - J.C.M. van Riemsdijk, t.a.p. - Bäumker, Das katholische deutsche Kirchenlied, III, bl. 318, doet opmerken, dat de melodie ‘Nun wöllen wir singen jederzeit’, door hem uitgegeven in het eerste deel van zijn werk, bl. 333, veel heeft van de hier besproken zangwijs. Beide melodieën zijn in den grond dezelfde.