Het oude Nederlandsche lied. Deel 1

[p. 420]

101.
Fortuyne heeft mi verbeten.

1.
Fortuyne heeft mi verbeten,
in lijden dus gheschent,
als mijn lief mach weten,
si hout mi in torment.
Wantrouwe ghi doet mi quelen.
Daer ic mi toe verliet,
met mi hout si haer spelen,
op mi en achtse niet.
Haer aenschijn claer,
tscheyden gaet mi so swaer;
ay lacen, lief, ay my,
scheyden moet ick van dy.

2.
Dat ick van haer nu moet scheyden,
ic blijve in drucke versmacht;
schoon lief, wilt my troost gheven,
het is wel in u macht.
O Cupido, god van minnen,
laet ghi mi int verdriet,
ick duchte ick sal ontsinnen,
so ghi voor ooghen siet.
Haer aenschijn claer, enz.

3.
Mocht icse noch aenscouwen,
haer schoon bruyn oochskens claer,
die bloeme boven alle vrouwen,
haer wesen is eerbaer.
Men costse mi niet ontprijsen,
nu, noch tot gheender stont;
mochte haer minne noch rijsen,
so waer ick al ghesont.
Haer aenschijn claer, enz.

[p. 421]

 

4.

 

Mer lacen, si slaet mi nu swijcke,

 

die suyver maghet reyn;

 

ick en ben niet haers ghelijcke,

 

dat sie ick wel certeyn.

 

O radt van avontueren,

 

gaet altoos uwen ganck;

 

mach mi gheenen troost ghebueren,

 

dat lijden wert mi veel te stranck.

 

Haer aenschijn claer, enz.

5.
Fortuyne sal noch faelgieren
ende dat in corten termijn;
ick sal noch vruecht hantieren
in spijt van alle dese nijders fenijn.
Al ligghe ick onder die voeten,
ick sal noch rijsen wel
ende mijnen druck noch boeten,
ondanc alle die nijders fel.
Haer aenschijn claer, enz.

6.
Princersse reyn, ghepresen,
oorlof, als nu ter tijt;
als ick bi u alleyne mach wesen,
so ben ick al verblijt.
Dat ic van u nu moet scheyden
in also corten termijn!
Oorlof tusschen ons beyden,
adieu, die liefste mijn.
Haer aenschijn claer,
het scheyden gaet mi so naer,
ay lacen, lief, ay my,
scheyden moet ic van dy.

Tekst.

Antw. lb., nr. 47, bl. 68, ‘een nyeu liedeken’. Aangeh. door Dr. Kalff, Het lied in de M.E., bl. 314, 332.

Melodie.

Souterl., Antw. 1540, Ps. 21: ‘Waer om wout ghi mi verlaten’, - ‘nae die wise: Fortuyne, wat hebdy ghebrouwen’ (zie dit lied). Er bestaat geen twijfel of het bovenstaande lied, dat in het Antw. lb. onmiddellijk het lied: ‘Fortuyne wat hebdy ghebrouwen’ voorafgaat, en waarvan de wijs ons door gemelden Ps. bewaard is, werd insgelijks op de melodie van dien Ps. gezongen. Beide liederen hebben denzelfden twaalfregeligen strophenbouw met verzen van drie accenten, buiten het negende dat er slechts twee telt. - Volgens de melodie wordt bij het laatste vers van elke strophe, voorslag vereischt.