Het oude Nederlandsche lied. Deel 1

[p. 395]

92.
Hoe mach een man zijns levens lusten.

1.
Hoe mach een man zijns levens lusten,
die zijn lieveken verloren heeft?
Sijn sinnekens zijn hem in swaer onrusten,
want dat herteken gheenen troost en heeft.

2.
Twas mijnder herten wel een medecijne,
doen ick hem laetst met ooghen aensach;
eylacen, nu is dat trueren mijne,
want ic hem sien noch spreken en mach.

3.
Dat lot is nu op mi gevallen,
dat ic dat suer opsuypen moet,
ende ic en weet gheenen troost met allen,
dat wat ic doe, het is teghenspoet.

4.
Mijn liefken hadde mi wtvercoren
eer hi mi laetstwerven verliet,
hi en leyde mi niet dan duecht te voren
ende nu laet hi mi int swaer verdriet.

[p. 396]

 

5.

 

Och moechte ic den tijt gheleven

 

dat hi mi minde ende ic hem niet!

 

Ic soude mijn herteken in ruste stellen

 

en laten hem oock int swaer verdriet.

6.
Die ons dit liedeken so lustich stelde,
het was een gheselleken ionc ende fijn;
vrou Venus liefde die hem daer toe quelde.
Het is so quaet bi nijders te zijn;
een valsche tonghe gheen argher fenijn.

1, 1. sic, Souterl.; t.: Hoe mach hem zijns. - 2, 1. t.: medecijn. - 2, 3. t.: mijn. - 5, 1-2 Vgl. hierboven nr. 90, str. 7.

Tekst.

Antw. lb., nr. 121, bl. 183, ‘een oudt liedeken’. De laatste strophe alleen sluit met een vijfde vers, eene stereotype uitdrukking, waarbij het slot der melodie natuurlijk werd herhaald. Aangeh. door Dr. Kalff, Het lied in de M.E., bl. 314, 316, 329 en 332.

Melodie.

Souterl. 1540, Ps. 62, ‘Tot u, mijn God, vroech wil ick waken’, - ‘na de wise: Hoe mach een man zijn leven lusten// die verloren he[eft]’, terwijl het eerste vers en daarbij de woorden ‘die zijn lief’ worden opgegeven door de tafel van deze verzameling.