Het oude Nederlandsche lied. Deel 1

[p. 373]

84.
Die mey playsant willen wy planten.

1.
Die mey playsant willen wy planten,
't is nu den tijt soo dat behoort;
men siet nu vreucht aen allen canten,
die vogelkens singen met soet accoort.

2.
Die bloemkens staen seer wijt ontloken
al door den dou en sonne claer,
sy staen ter velden met soeter roken,
comt met u liefken paer aen paer.

3.
Comt met u liefken en wilt in halen
den mey seer soet en wel ghebloeyt,
men sal u loonen vry sonder falen,
want wt den mey veel liefden groeyt.

4.
Den rechten tijt is nu voorhanden,
comt met u liefken vry onverstoort,
treckt met u liefken in Venus landen,
wt rechter liefden soo dat behoort.

5.
Die liefste eerbaer wilt eer bewijsen,
het is voorwaer een schoon kersou;
sy doet u herteken soo dickmael rijsen,
dus weest in liefden altijt ghetrou.

6.
Op harpen, snaren, wilt triumpheren
en lustig singhen, met blij gheschal,
voor u liefs vensterken, het is haer ter eeren:
dees meyen tijt gaet boven al.

7.
Adieu princesse, ontfangt dees meye,
die u ter eeren nu is gheplant;
den almogenden Godt wilt u gheleye
en u vreucht vermeeren aen elcken cant.

Tekst.

Nieu Amst. lb. 1591, bl. 19: ‘op die wijse: In een groot ongeluc’.

Melodie.

Naar Dr. Land, Luitb. van Thysius, nr. 39. Ten einde de daar

[p. 374]

opgegeven melodie zooveel mogelijk te bewaren, hebben wij de eerste drie verzen der eerste strophe zonder voorslag gescandeerd. Men vgl. in dit opzicht Lootens et Feys, Chants pop. flamands, nr. 32, 33, 39, 51, 55, 63 enz., waaruit blijkt dat de melodie van het volkslied, schoon verkeerdelijk, met eene in arsis staande syllabe, naar het voorbeeld der oude componisten, ook wel op den slag aanvangt. De Rederijkers - het hier besproken lied gaat van hen uit - vonden daar, natuurlijk, ook geen graten in.