Het oude Nederlandsche lied. Deel 1

[p. 339]

72.
Rijck God verleent ons avontuer.

1.
‘Rijck God verleent ons avontuer,’
sprack daer een frische ionghelinck,
‘dat ic mach comen binnen den muer,
daer woont die alderliefste mijn.

Rijck God, gheeft raet;

die wachter en is mijn vriendeken niet,
dat dunct mi quaet.’

2.
Die ioncfrou niet so vaste en sliep,
si hadde verhoort den ionghelinck;
seer haestelijck si ter veynster liep,
si bant een coordeken aenden rinc.

daer na niet lanck,

doen si dat coordeken dale liet,

den rinck die clanck.

3.
Die wachter niet so vast en sliep,
hi hadde verhoort den rincxs gheluyt;
seer haestelijck hi ter tinnen liep,
hi stack zijn hooft ter veynster wt.

Hi sprac: ‘wie is daer?’

Die iongelinc neder ter aerden viel

van grooter vaer.

4.
Die ioncfrou sprack met sinnen verstoort:
‘wat isser, wachter, dat u deert?
Het zijn mijn veynsteren die ghi hoort,
die herren zijn drooghe ende onghesmeert,

maect mi niet gram;

ic sie al na den lichten dach,

al oft hi yet quam.’

[p. 340]

 

5.

 

Hi sprack: ‘joncfrou en belghet u niet,

 

ick doe als een goet wachterkijn;

 

den lichten dach, daer ghi na siet,

 

dat is die alderliefste dijn;

 

stille heymelijck swijcht;

 

want quaem int claer, wi waren voorwaer

 

ons levens quijt.’

6.
Die ionghelinc sprac: ‘och wachter goet,
wilt ons niet melden door u duecht:
daer mocht of comen groot onmoet;
wat schadet dat wi twee zijn verhuecht?’

Hi sprac: ‘ic sal:

nu gaet al daert die liefste begheert;

maect gheen gheschal.’

7.
Al in den rinck sette hi sinen voet,
ghelijck hi dikwils hadde ghedaen;
si haelde hem op al metter spoet
seer vriendelijck was hi daer ontfaen.

In corter stont

si custe hem meer dan duysent werven

aen sinen mont.

8.
‘Och, willecome,’ seyt si, ‘soete lief,
mi en quam mijn dagen noeyt liever gast;
nu laet ons met genoechte zijn,
wi willen gaen drincken den coelen wijn;

wi worden gewacht:

die wachter sal sinen horen blasen

als coemt den dach.’

9.
Een corte wijle was daer niet lanck,
die wachter sanck zijn dagheliet.
In sinen armen dat hijse nam;
het scheyden was hem een groot verdriet:

‘och, leyder dach,

ghi doet mi vander liefster scheyden

die ic oeyt sach.’

Tekst.

Antw. lb., nr. 140, bl. 208, ‘een oudt liedeken’, hierboven weergegeven; - Hoffmann v.F., Niederl. Volksldr., nr. 59, bl. 144. Aangeh. door Dr. Kalff, Het lied in de M.E., bl. 281, 282, 285.

Melodie.

Souterl. 1540, Ps. 57, ‘Ghi die de waerheyt spreken sout’ - nae die wise: Rijck God gheeft mi goet avontuer // sprack daer een huepsch’.