Het oude Nederlandsche lied. Deel 1

[p. 283]

[Samenspraken]

50.
Een wijf van reinen zeden.

1.
Een wijf van reinen zeden,
vulmaect van allen leden,
hovesch ende vroet,
di heift mi ghebeiden
in ghestadicheden
te voughene hertze ende moet;
quaet aeste es al ontspoet.

2.
Doe seidic: ‘werde vrouwe,
ghestadich ende ghetrauwe,
so willic emmer zijn,
up dat ic trauwe gelauwe.
Nu blivic in den rauwe,
men doet mi geene anscijn;
verlangen doet mi pijn.

3.
Dat wijf van herten reine
die sprac: ‘die minne es cleine,
die verlangen dost.
Mindi anders geine,
so blijft met haer ghemeine,
gheift u in haer behoet;
quaet aeste es al onspoet.’

4.
- ‘Vrauwe, in caent gelaten,
al soudser mi omme haten,
so heift de hertze mijn.
Ic truere boven maten,
ic claghe en mach mi baten,
niet een vingerlijn;
verlangen doet mi pijn.’

5.
Si sprac: ghi sult u houden,
vroilic ende verbouden,
in der minnen gloet.
Al souddi u bescouden,
ne latet niet vercouden,
na tzuere comet tzoet;
quaet aeste es al ontspoet.’

6.
Doe andwordic hare:
‘bi den goeden jare,
ic ben een arem swijn.
So waer ic henen vare,
in werde niet geware,
an haer al sulken fijn;
verlangen doet mi pijn.’

[p. 284]

 

7.

 

Si sprac: ‘die wil becliven

 

in te minnene wiven,

 

die wachte na de vloet,

 

ende doe sijn sceipkin driven.

 

Laettijt te lange bliven

 

en doet hem nummer goet:

 

quaet aeste es al ontspoet.’

8.
Nu laet ons wachten alle,
als ons de tijt gevalle,
so wilwi wacker zijn.
Dat men ons niet vergalle:
die tpaert heift binden stalle
verware sijn slotelkijn;
verlangen doet mi pijn.

3, 7. vgl. 1, 7: ontspoet. - 4, 4. t.: trueren. - 7, 1. Hs.: Hi sprac. - De heer Prof. L. Scharpé te Leuven, was zoo goed ons zijn op het Hs. gecollationneerd exemplaar der Oudvl. ldr. mede te deelen, wat ons toeliet enkele verbeteringen aan den tekst te brengen.

Tekst en melodie.

Oudvlaemsche ldr. uitgegeven door C. Carton (Vlaemsche Bibliophilen). Gent, z.j. (1849), nr. 53, bl. 114. - Aangeh. door Dr. Kalff, Het lied in de M.E., bl. 275 en 321, onder de ‘Samenspraken’, t.p. waar de schrijver de minneliederen rangschikt in twee groote afdeelingen, waarvan de eerste bevat de liederen welke min of meer een dramatisch karakter vertoonen; de tweede, diegene welke zuiver lyrisch zijn. Tot die eerste afdeeling behooren dus alle samenspraken, ook de zoogenaamde Wachter- en Meiliederen.

Dr. K. doet opmerken, hoe de eerste drie verzen van de hierbovenstaande derde strophe aan de eerbiedige en ‘hovesce’ minnaars van vroegeren tijd herinnert, ‘toen de mode eischte, dat de afgewezene geduldig bleef zuchten en kwijnen (in de poëzie ten minste) en men zelfs het verlangen niet mocht uitdrukken om eenmaal in het bezit der liefste te geraken.’

Over eene bewerking van dezelfde melodie door Van der Spurt, te vinden bl. XXVI van Snellaert's Inleiding op Willems' Oude Vl. ldr., zie onze verhandeling: Het eenstemmig .... lied, 1896, bl. 65-69. Johan van der Spurt, fluitist, ook vermeld als componist, in Snellaert's Kunst- en letterblad, 1842, bl. 47, werd geboren te St. Nicolaas (Oost-Vlaanderen) in 1824, en stierf aldaar in 1853. - Overigens bekennen wij, dat wij ook onze lezing gaarne voor eene betere geven.