Het oude Nederlandsche lied. Deel 1

[p. 207]

37.
Ic weet noch enen acker breit.

1.
Ic weet noch enen acker breit
die is met rosen om beleit,
daer isser een groene weide;
en die enen lieven boele heit,
hi en sal niet van hem scheiden.

2.
Die scriver minde dat vrouken trou,
hi diendese beiden voor roden gout,
hi diendese op twee manieren;
was die here wt ghereen,
so woude hi bi dat vrouken slapen.

3.
Die here die was ghereden wt,
ghereden naer Constans al van sijn huis,
hi woude goet gaen winnen;
hi hadde sijn vrouken thuis ghelaen
met sinen cleinen kinde.

4.
Doe het was omtrent der middernacht
ende si haer willeken hadden volbracht,
doe quam die here ghereden;
hi clopte vrolic aen den rinc,
als hi immer placht te doene.

5.
‘Och, lieve scriver, en schrict doch niet,
ic wil u goet verberghen,
minen here willic binnen laen,
in minen snee witten armen omvaen
ende nemen u in miner hoede.’

6.
Doe die here al op den hove trat,
dat vrouken hem dese woorden sprac:
‘sijt willecommen, here,
sijt willecommen, here mijn,
ende hoe ist met u verganghen?’

7.
- ‘Het mochte mi seer wel vergaen
dat ic te lande weder quam,
ic ende mine ghesellen;
hadde ic nu minen scriver goet,
ic mochte hem gheerne spreken.’

8.
Die here was een toornich man;
hi dede haer die keerse steken an,
hi sochte op al die bedden:
‘och hadde ic minen scriver goet,
dien soude ic selve wecken.’

[p. 208]

 

9.

 

- ‘Mer wildi dinen scriver haen,

 

so trecket vrouwen cleederen aen

 

ende gaet in den rosen gaerde;

 

so vindet ghi uwen scriver goet

 

naer die edele ioncfrou wachten.’

10.
Hi dede dat hem sijn vrouken bat,
sijn vrouwes cleedren ane hi trac
ende ghinc in den rosen gaerde;
daer vont hi enen scriver goet
naer die edele joncfrou wachten.

11.
Die scriver hief op sine snee witte hant,
hi gaf den here in sijn aenghesichte
al in den rosen gaerde: eenen slach,
‘een ioncfrou moet hier binnen sijn
om naer den ioncheer te wachten.’

12.
- ‘Heb danc, goet scriverkijn, heb danc;
ic wildi coopen een nieuwe ghewaet
met peerlen ende met siden,
dat nemmer schoonder mijn liefken en droech
aen haren snee witten live.’

Tekst.

Navolging van den Nederduitschen tekst te vinden in een 15^e-eeuwsch thans te Karlsruhe berustend Hs., achtereenvolgens uitgegeven door Mone, Anzeiger, IV, 452, Uhland, Volksldr., nr. 289 en Erk u. Böhme, Deutscher Liederhort, I, nr. 143, bl. 474.

Van den Nederlandschen tekst is ons in Een dev. en̄ prof. boecxken, Antw. 1539, nr. 98, uitg. D.F. Scheurleer, bl. 125, slechts de aanvangsregel ‘Ic weet noch eenen acker breyt’ overgebleven, als wijsaanduiding voor het lied ‘Ons naket eenen soeten tijt’ (zie onder de geestelijke liederen onzer verzameling: ‘Ons naket’, enz). Het verhaal van de vrouw die haren man ‘om den tuin’ leidt, komt reeds voor in Boccaccio's Decamerone, Giorn. 7, nov. 7, en werd ook bewerkt door La Fontaine, Contes et nouvelles, I, 3. Vgl. Antw. lb., nr. 152, bl. 227, ‘Te Gherbeken binnen [die muren]’, waar het verhaal voor den ‘clerc’, den ‘scrijver’, zooals deze daar wordt genoemd, en voor de ‘edel lantsvrouwe’ een minder gunstigen afloop heeft.

Melodie.

Een dev. en̄ pr. b., t.a.p., de eerste vijf noten op den tweeden notenbalk met c-, in plaats van f-sleutel op de derde lijn, te zingen. Deze zangwijs is eene variante van de oude St.-Jacobsmelodie. Zie het lied ‘Dats wildi van der waerheyt horen singen’.