Spiegelboeck
(1600)–Jacob Duym–
AuteursrechtvrijAristoclides. Onmatighen lust. Boosen vvil.
Aristoclides.
VVat sal ick ons van dit, crijghel spijtich dier segghen,
Helpet al niet, vvil sy, het hooft niet int schoot legghen,
Tbidden, 'tvleyden, en schoon, spreken, ja tranen heet,
Macht al vervvinnen niet, is sy gheensins ghereet
Te doen mijns hertzen lust, ist al moeyte verloren,
Tgheen ick ghesonden heb, macht haer gantsch niet becoren,
En vraecht sy naer gheschenck, schoon juvveelen, oft gout,
Als ick sulcx overpeyns, mijn hert vvort my schier cout,
Aensiende haren aert, en boose vvreede sinnen,
Ick sie vvel sy en is, met gheen goetheyt te vvinnen,
Ick svveer nochtans sy sal, int cort oft lang mijn,, zijn,
Ick moet gheholpen zijn, uyt dit groot ghepijn,, fijn,
Dus segt doch beyde ghy, als mijn trouvve raetslieden,
Hoe dat ickt best begin, hoe salt moeten gheschieden,
Helpt my nu uyt den noot, vvant het is een svvaer stuck.
Onmatighen lust.
De stout crijghen meest, tot bystant het gheluck,
VVaer voor sorcht ghy nu doch, sy moet u vvel ghebeuren.
Boosen wil.
En trouvven ja sy doch, al soudt ghy't naer betreuren,
| |
[Folio Dd3v]
| |
Sy vvort van ons voor u, haest ontschaect met ghevvelt,
Tstaet u als Coninck toe, die zijt so jonghen helt,
En ten is u eerst niet, ghy hebbes meer gheploghen.
Aristoclides.
Men schrijft van Pluto dat, hy daer vvel heeft ghetoghen
Proserpinam de maecht, naer zijne helsche sael,
Ten hielp haer niet al vvas, sy inden borcht van stael,
Hy heeft haer met ghevvelt, seer vvel vveten te crijghen.
Onmatighen lust.
So sult ghy dees bruyt oock, cont ghy slechts doen en svvijghen,
VVant uvven grooten brant, sal haest vvorden gheblust.
Boosen wil.
Sy coemt u selfs ter hant, hout u maer vvat gherust,
En dat meest als ghy my, als een vrient vvilt ghebruycken.
Aristoclides.
Maecter dan een endt af, ick en vvil niet meer duycken,
Sy moet haest mijn zijn, daer, hebt ghy het rechte slot,
Ick heb te lang ghetoeft, ick ben al veel te sot,
Ick sou noch zijn bespot, van yeghelijck ten lesten,
Ick vvilder nu met door, dat dunct my veir het besten,
Ick en vrees de daet niet, noch oock eenighe straf.
Onmatighen lust.
Ick prijs u, doeghet vry, so coemt ghy daer eens af,
Maer verhaelt ons doch eens, hoe ghy't al meynt te maken.
Aristoclides.
Ick sal haer met ghevvelt, stoutelijck gaen ontschaken,
Macht anders niet nu zijn, ick en vraech nieuvvers naer,
Ick en pas op eer, noch, op schaemte niet een haer,
Hebben is hebben, vvaer, naer vvil ick langher toeven,
Ten helpt doch niet vvat vvy, met soeticheyt al proeven,
En haer te laten en, doe ick doch nimmermeer.
Boosen wil.
Daer spreect ghy als een man, toont dat ghy zijt een Heer,
Ia als een Coninck stout, en vvijsselijck beraden,
| |
[Folio Dd4r]
| |
Ick uvven boosen vvil, sal u comen te staden,
En u bystaen in als, ja trou zijn totter doot.
Onmatighen lust.
VVy tvvee en laten u, doch niet in gheenen noot,
En noch hondert met ons, vvaer voor vvilt ghy doch sorgen.
Aristoclides.
Ick en toef nu niet meer, ja oock niet eens tot morghen,
Ick vvilt stellen int vverck, en maken my reet,, fris.
Boosen wil.
Ia smedet yser vry, tervvijlen dat heet,, is,
Menich heeft geroeft lang, diet naermaels moest berouvven,
Maer ghy moest ons den sin, en de meyning omfouvven,
Hoe dat ghy met dit stuck, meynt al te vverck te gaen.
Aristoclides.
Het vvort u haest verhaelt, ick salt cloecklijck bestaen,
Met goede hulp van u, beyden, en meer mijn knechten,
VVy moeten ghereet zijn, al vvouden vvy gaen vechten,
En so des avonts spaed', ontrent de clocke acht,
Mits het vroech doncker is, en gantsch zijn onvervvacht,
Sullen vvy al heel stil, en properlijck vergaren,
En so comen by dryen, by vieren, oft by paren,
En vinden ons ghereet, ontrent mijns liefsten huys,
So haer deur open gaet, ras dan met een ghedruys
Loopen vvy al daer in, en maken ons 'thuys meester,
Dan sullen ghy en ick, niet meer dan vvy ons tvveester,
Haer slaepcamer te gront, op loopen metter spoet.
Boosen wil.
So soud' men te vverck gaen, ba ick vind' dat seer goet,
Sy en ontcomet niet, sy moeter ghevvis blijven.
Onmatighen lust.
Men souder so vvel meer, sonder svveep te koot drijven,
Ick vvou sulcx doch vvel sien, ick heb lust tot sulck spel.
Aristoclides.
So vvil ick vvaghen dan, vvilt dit ghelucken vvel,
| |
[Folio Dd4v]
| |
VVy sullen mette bruyt, vvat tijts in vreuchden leven.
Onmatighen wil.
Als ghy haer ghenoech hebt, sultse den backer gheven,
VVat nieus verfrayet hert, tis doch u oude deucht.
Aristoclides.
Ia had ick haer al vast, 'tvvaer my een groote vreucht,
VVant mijn hert seer verlangt, naer haer met duysent pijnen,
Maer crijch ick haer eens vast, d'ongeneucht sal verdvvijnen,
Die ter doot toe sieck is, sal haest vvorden ghesont,
Ick vvord' gheholpen haest, met desen nieuvven vont,
Dus spoeyen vvy ons dan, om dit stuck te volbringhen,
VVy moeten ons ghelijck, vvapenen oft vvy ginghen
Metten vyant int velt, om te leveren strijt,
VVordet van ons ghemist, ons naect eevvich vervvijt,
En 'tvvaer schant dat vvy niet, quamen t'onsen vermeten.
Boosen wil.
Tsal vvel vvorden beschict, t'avont vvil ick niet eten
Voor dat ghy haer vast hebt, sulcx svveer ick met mijn trou.
Aristoclides.
Het stuck raect u oock meest, de sorghe coemt u tou,
Daer den boosen vvil is, vvort reden gantsch mispresen.
Boosen wil.
Den Hopman moet ick zijn, en ick vvil hem oock vvesen,
VVant door den boosen vvil, vvortet hier al volbrocht.
Aristoclides.
Gaen vvy ras naer huys dan, ons maken op den tocht,
VVant den avont sal haest, vveer beginnen te vallen.
Onmatighen lust.
Het staet ons doch al by, jonck ende out, ja allen
Die in u Hof zijn, dus, toonen vvy ons heel cloeck.
Aristoclides.
So yemant achter blijft, die crijcht van my den vloeck,
VVant desen strijt moet nu, heel stoutelijck gevvaecht,, zijn,
Ick en can doch niet meer, met dees liefde gheplaecht,, zijn,
| |
[Folio Ee1r]
| |
Ick ben tot vechten meer, dan tot eten ghesint,
Men seyt dat een bloo hert, selden schoon vrouvven bemint.
Gaen alle in.
|
|