Spiegelboeck
(1600)–Jacob Duym–
Auteursrechtvrij
[Folio N3v]
| |
Mijnen oncuysschen vvil, can ick hier versaden,
Liefde hoe lieflijck zijn, u lustighe treken,
Ick verlanghe naer 'tlief, veel daghen en vveken,
VVant sy spant in mijn hert, boven al de croon,
O schoonen rooden mont, ghy cont my 'thert breken,
Maer het is nu al vreucht, nu ick u crijch ten loon,
O suyver aensicht claer, edel Princesse schoon,
V deucht en can ick niet, te vollen oorconde,
Der vreuchden volheyt is, voor my uvven persoon,
Ick can niet vvenschen meer, hier in svverelts ronden,
Dan nu liefde te sien, met liefde ghebonden.
Iulia.
In liefd' ghebonden vast, blijf ick t'uvvaerts altijt,
O Saleuce mijn vrient, de bloem van alle mans,
In u schoon vvesen soet, ben ick gheheel verblijt,
ghy blinckt in mijn ghemoet, claer als de Son bekans,
V lieflijcke vervv' is, als eenen roosen crans,
V fier ghelaet is my, een invvendighe vreucht,
Ick gheef my aen u heel, over als nu te hans,
Doet met my vvat ghy vvilt, ick jont u al uyt deucht,
Laet ons als minnaers jonck, 'tsamen vvesen verheucht,
En malcanderen trou, blijven t'aller stonden,
Tis nu den rechten tijt, tis nu ons jonghe jeucht,
VVaet isser lieflijcker yet, ter vverelt ghevonden,
Dan nu liefde te sien, met liefde ghebonden.
Saleucus.
Ter vverelt en vvas noyt, meerder liefde voorvvaer,
Dan ick t'uvvaerts altijt, schoon lief ben draghende,
Piramus minde noyt, so zijn Tisbe dats claer,
Helena vvas noyt so, Paris behaghende,
Als ghy my zijt, die als, Aurora daghende,
Blinct als 'tschoonste daer de, Son op te schijnen,, plach,
Nu ick u heb is 'thert, nieuvvers naer vraghende,
Al eest dat voortijts vvel, in grooter pijnen,, lach,
| |
[Folio N4r]
| |
De siecke nu seer vvel, zijn pijn verdvvijnen,, mach,
Tbyvvesen van u doet, heelen al mijn vvonden,
Ick acht gheluckich te, zijn desen mijnen,, dach,
VVaer isser meerder vreucht, dieper om doorgronden,
Dan nu liefde te sien, met liefde ghebonden.
Sy omhelsen malcanderen.
Iulia.
Princelijcken Prins biet, my uvven rooden mont,
Gheneest doch het ghemoet, dat naer u is belust,
Och noch eenmael Heer so, vvort u liefste ghesont,
Nu is mijn treurich hert, heel verquict en gherust,
Alst u belieft den brant, uvver liefden nu sust,
Laet ons nu doch een vreucht, als minnaers beginnen,
Ick ben claer de fonteyn, uvven dorst hier nu blust,
VVilt de liefde die ick, t'uvvaerts draech bekinnen,
Pluct lief alst u belieft, de rooskens der minnen,
Drucx svvaerheyt laet bid ick, nu vvesen verslonden,
Tot vrolijcheyt ghebruyct, doch nu al u sinnen,
Gheen meerder vreucht can elck, ter vverelt vermonden,
Dan nu liefde te sien, met liefde ghebonden.
Saleucus.
Nu lief tast van als toe, het sal u vvel,, smaken,
Den tijt is vvel cort, vvilt, allen ghequel,, staken,
Den lust volbringhen vvy, schier als minnaers pleghen:
Iulia.
Ick vvachts eens van u lief, ick heb dorst ghecreghen,
Comet gheleghen u, ick begheirt te vvachten.
Hy neemt den beker in de hant.
Saleucus.
Ick brings u met hert, sin en ghedachten,
O ghy suyver jeucht, schoonsteder vrovvven,
Den minnaer doet ghy, hier vreucht verpachten,
Ick brings u met hert, sin en ghedachten,
V heusheyt doet my, den druck versachten,
Ick en can u niet, ghenoech aenschouvven,
Ick brings u met hert, sin en ghedachten,
| |
[Folio N4v]
| |
O ghy suyver jeucht, schoonste der vrouvven.
Saleucus die drinct den beker wyt, ende geeften Iulia.
Iulia.
Ick vvachts van u lief, ter goeder trouvven,
Mijn hoop mijn troost mijn, eenich toeverlaet,
VVaer is vvs ghelijck, in vvat landouvven,
Ick vvachts van u lief, ter goeder trouvven,
Als ick u heb so, ben ick behouvven,
Op niemant als op, u mijnen troost staet,
Ick vvachts van u lief, ter goeder trouvven,
Mijn hoop mijn troost mijn, eenich toeverlaet.
Saleucus.
Ick begheert oock te zijn, tsal blijcken metter daet,
Mijn uytvercoren lief, vveest doch niet beladen,
Oft vvilt ghy ghedient zijn, van dees schoone vladen,
Oft van garnaden soet, ghy sultse goet vinden.
Iulia.
Liefste vvilt ghy u knechts, niet eens t'huysvvaerts sinden,
Om te volinden so, hier ons begonnen,, spel.
Saleucus.
Ia ick en trouvven, sulcx, is oock versonnen,, vvel.
Hoort ghy, doet mijn bevel, en doet my aen gheen cruys,
Bevvaert ghy beyde vvel, de vvijsheyt van mijn huys,
Maer svvijcht hier af stil, en clapt oock niet een vvoort.
Oncuysschen wil.
VVel vvat meyndy dat vvy, nu dul zijn oft versmoort,
Doet ghy soot vvel behoort, vvilt u te bed legghen.
Tghebots vera.
Dat ghy uyt zijt met ons, Heeren sal ick segghen,
Sorcht nieuvvers voor o Heer, vvilt doch gheensins truren.
Oncuysschen wil.
Ghebruyct ghy onder u, stoute minnaers kuren,
VVy sullen nu alleen, u beyden hier laten.
Sy schuyven de camer toe.
Tghebots vera.
Laetse ghevvorden doch, gaen vvy onser straten,
| |
[Folio O1r]
| |
En t'onser baten oock, soecken een fray gaeyken.
Sy sien door de gordijnen.
Oncuysschen wil.
So, so dats den rechten ganck, dats het oude paeyken,
Hoe sy d'een d'ander siet, om haren hals vlieghen.
Tghebots vera.
Hoe sal de moeder noch, 'tkint in slape vvieghen,
Liefde mach lieghen niet, die gaet meest haer ganghen:
Oncuysschen wil.
Hy en laet haer doch niet, al moest hy stracx hanghen,
Hy is ghevanghen claer, inder liefden stricken.
Tghebots vera.
Laet ons beyde oock gaen, en ons hert verquicken,
Maer eerst beschicken t'huys, de vvijsheyt een voor al.
Oncuysschen wil.
Die ons beyden betrout, is voorvvaer vvel half mal,
Maer laet loopen den bal, 'tsal claer seer vvel lucken,
De hoer, oft vvy een van, tvveen sal den baes plucken.
|
|