Spiegelboeck
(1600)–Jacob Duym– AuteursrechtvrijEduaert den Coninck, Vleeschelijcke begheerte,
| |
[Folio B2v]
| |
Maer dat dees liefde my, niet en geeft vvat verdrach,
Dat quelt my, en maect my, schier rasende ontstelt,
Sal ick haer minnen noch, oft met cracht en ghevvelt
Laten ontschaken nu, ick moet doch raet soecken.
Hou mijn dienares vvilt u, ras hervvaerts vercloecken,
Voor 'tgheen ick u beveel, vvilt neerstich sorch draghen.
Vleeschelijcke begheerte ende Quaet ingeven comen uyt.
Vleeschl. beg.
Hier zijnse bereet naer, des Majesteyts vraghen,
Om vvel vlytich in als, te doen haer gherieven.
Quaet ing.
Moghende Coninck segt, vvat is u believen,
Tot u Majesteyts dienst, zijn vvy altijt bereet.
De Coninck.
VVat vvilt ghy dat ick seg, dat ickt selfs niet en veet
Oft ick levend' oft doot bin, tot deser uren,
Gae ick, stae ick, 'thert doet, my altijt beruren,
Al moest ick vueren crijch, teghens mijn vyanden,
Al vvoumen nemen my, mijn steden en landen,
So vvaer ick doch so niet, beroert in mijn ghemoet,
Als ick nu ben, o liefd', ghy ghelijct vvel heel soet,
Maer die u proeft vint u, so giftich als regael,
D'een hert maect ghy heel saecht, d'ander herder dan stael,
En so brengt ghy ons dan, in duysent onrusten.
Vleeschl. beg.
Dat u Majesteyt volch, al zijn thertsen lusten,
Volbringt doch uvven vvil, laet u niet bedroeven.
De Coninck.
VVaert met segghen te doen, maer ick moetet proeven,
Haer overschoonheyt doet, mijn ghemoet ontstellen,
Haer zeechtbaerheyt seer soet, bringt my in t'ghequellen,
VVant al sietmen de Son, een schoon roos ontluycken,
VVat ist ghesicht, so men, haer niet mach ghebruycken?
So vaer ick voorvvaer oock, met dit schoon vroulijck zaet,
So ick haer derven moet, daer mijnen sin nae staet,
| |
[Folio B3r]
| |
Ick blijf mistroostich heel, dvvelck ick my moet schamen.
Quaet ing.
Neen, neen, nimmermeer, niet 'tsal anders betamen,
Heer Coninck ghy crijcht haer, seer haest tot uvven vvil.
Vleeschl. beg.
Denct dat ghy haer vast hebt, leeft vry sonder gheschil,
VVant uvves hertsen lust, vvort in u haest verfrayt.
Quaet ing.
Ghy crijcht haer met vvil oft, met ghevvelt, vveest ghepayt,
Met soete vvoorden vveet, ick haer te bestrijcken.
Vleeschl. beg.
Ghy en vint tot sulck vverck, nieuvvers ons ghelijcken,
VVy staen den Coninck by, als trouwe dienaren.
Quaet ing.
So vvy vermoghen yet, vvilt ons gheensins sparen,
Ghy hebt doch gelt en goet, van als overvloedich.
De Coninck.
Vleeschelijck begheert maect my, tot oncuysheyt spoedich,
Quaet ingheven stout my, tot cracht en ghevvelt,, schier,
Maer som y het ghemoet, noch naer de deucht helt,, hier,
So ist dat hope my, noch vvat troost gheven can,
Des dunct my best den brief, aen haer gheschreven dan,
Noch eens te senden, oft, my sulcx vvat mocht boeten,
Och brief, brief, vvilt my doch, d'allerliefste groeten,
VVilt versoeten den druck, haelt blijde tijdinghe,
Dus mijn dienaer rast u, gaet om verblijdinghe,
Volbringt doch mijn bevel, gaet by de liefste schoon,
Kust my de handen eens, van mijnder herten croon,
Ghebiet my seer tot haer, tot haren dienst ghereet.
Vleeschl. beg.
Heer Coninck van sulck vverck, vveet ick al 'trecht bescheet,
VVant al vvaert haer oock leet, sy doet u ghenoeghen,
Ick gae, ick hoop 'tgheluck, sal u t'samen voeghen.
De Coninck.
| |
[Folio B3v]
| |
Gaen vvy dan oock naer 'thof, met droevighe ganghen,
Naer zijn vverdercoemst sal, my het hert verlanghen,
In suchten, in angst my, het ghemoet somtijt,, beeft,
Nochtans een minnaer goet, op hoop noch altijt,, leeft.
Gaen in
|
|