|
| |
Vande derde Gheschiedenis de eerste uytcomst.
Rijckdom, Antvverpia, Neeringhe, Ghemeynen Man. Troost der Schriftueren.
Antvverpia sitt in haer camer ende Rijckdom en Neeringhe staen ende nemen oorloff.
ANtvverpen schoone stad ick moet nu van u scheyden,
Ten staet my voorvvaer niet aen langher hier te beyden
Ick sie vvel dat u veel verdriets hanght over t'hooft,
Tis beter dat ick gae, dan naer vvord' heel berooft,
En opt letst met ghevveld van elck een vvord gheplondert.
O Rijckdom ick ben vvel met allen seer vervvondert,
Dat ghy my onversiens dus haest verlaten vvilt,
Staeckt u reys doch dit mael, en al u vrees vvat stilt,
vveest voor een cleyn gerucht oock niet verschrickt met allen,
| |
| |
Ick en ben vrij gheen stadt die licht is t'overvallen,
Tis buyten allen sorgh, vvaer voor ziit ghy verveirt,
En ick vertreck oock vvegh, hoe vvel dat my seer deirt,
Men siet den Crijch altijd de Neering' meest verdrijven,
Ick en kan noch en magh niet langher by u blijven,
T'vertrecken is my naest, miin pas-brieff is ghereed.
Neeringh', dat ghy vertreckt is my te mael vvel leed,
Gheliick de kerne groeyt int midden vande snoester,
En soo dat een cleyn kind crijght voedsel vande Voester,
Soo hebt ghy Neeringh' my ghetroost tot aller tijt,
O hertsvveir, o verdriet, vvord' ick u beyden quijt,
vvaer sal ick breed oft vvijd, troost soecken oft ontfanghen.
Antwerpia staet op ende weent.
Antvverpen, vaert doch vvel, al met betraende vvanghen
Neem ick oorloff aen u, eer dat het ter deegh vuylt,
Ick heb seer langhen tijd in uvven schoot gheschuylt,
Maer nu vvil ick my gaen in ander Landen gheven,
Eer ick vvord' gheschoffiert, oft met ghevvelt verdreven:
Sij omhelsen elck ander.
Oorloff mijn vriendin, ick neem oorloff op dit pas,
Tis voorvvaer meer dan tijd dat ick my van hier ras,
En elders een plaets soeck om mijnen schat te borghen,
Seer gheiren is rijcdom vrij sonder vrees oft sorghen.
Gaet in.
Het is oock meer dan tijd dat ick van hier vertreck,
En ander Landen soeck, daer ick elck een vervveck,
Om troost en onderstand, van neeringh' te ghenieten,
VVant als u schepen niet en varen, noch en vlieten,
Dan ist met my arm vvijf eenseer elendich vverck.
| |
| |
Barmhertich God tis nu dat ick vvel claerliick merck,
Dat hier ter vvereld gheen trou en is by de menschen.
Antvverpia vaert vvel, ick sal u altiid vvenschen,
Dat ick u haest magh sien in eenen andren staet,
Sij soenen elckanderen.
En ick vvensch u in als ghetrovven vvissen raet,
En daer met beveel ick u onsen Heer der Heeren,
Alst beter met u is, soo magh ick vveder keeren.
Gaet in.
Den Rijckdom ben ick quiit, en Neering', o nood groot,
vvat hertsvveer, angst, en pijn comt my aen, jae doot bloot,
Och den ghemeynen man die heeft dit al vernomen.
Den Gemeijnen man comt uijt.
Den nood doet ons vverrom o Maghet tot u comen,
vvat valt ons doch verdriet, en zvvaricheyt aen boort,
vvy hebben van't verlies van Liefkens-hoeck ghehoort,
En tis oock al vermoort, dat daer vvas inde vvapen,
Als de bloedhonden quaet, die nemmermeer en slapen
Soo vielen sy aen, nae ons bederff vvord ghetracht,
De tijding' quam oock hier die gants niet vvas vervvacht,
Van den scheut en de dood des Princen van Oraingnen,
Is dit de groote macht des Conincx van Hispaingnen?
Voorvvaer hy heeft sijn eer te leeliick nu misbruijckt,
Tis vvel het snoodste stuck dat daer oyt is ontluijckt,
Alst soo te vverck soud' gaen, moet onser God erbermen.
Troost der Schrifturen comt uijt.
Des Conincx Davids God moet u oock nu beschermen,
Antvverpia met u invvoonders al ghemeen,
vvelck is nu d'oorsaeck doch van al dit groot ghevveen,
Soo ick ghemercken kan, ghy zijt vol van verfloutheyt.
| |
[Folio Diijr]
[fol. Diijr]
| |
Tis reden dat vvy ziin bevanghen met benoutheyt,
Mids onses Princen dood een stout moordadich stuck,
vvat hangt ons over t'hooft, niet dan groot ongheluck,
Veel jammers en verdriet, voor ons arm schamel lieden.
VVat vvilder teghen doen, stond doch soo te gheschieden,
T'heeft onsen trouvven God voorvvaer alsoo belieft,
En vvy sien het vvord ons in de schriftuer ghebrieft
Dat vvy hier gheenen troost op menschen moghen setten,
vvat God ghehinghen vvil, en is niet te beletten,
Soeckt doch al uvven troost int s'levens goe fonteyn,
vvant hy is onsen schild, en toevlucht oock alleyn,
Die daer op menschen staen vvilt gantsscheliick verfoeyen,
De mensch magh t'beste doen en hem veel dinghs moeyen,
Maer God die vvercket al, elck hem d'eer gheven moet.
Troost der Schriftueren vriend u vvoorden ziin vvel soet,
Maer druck en teghenspoet, vvy qualick konnen draghen,
En al des vverelts vreught vvas eertiids ons behaghen,
Voorspoed deed' ons doen claer voortstellen veel ghenucht,
Daerom vvord ick gheplaeght, daer om ist dat ick sucht,
En t'zvvaerste dat comt ons noch daeg'licx voor ons oogen.
Dat vvilt nu den Heer u ten besten soo ghedooghen,
vvant hy beproeft den mensch als men int vyer doet gout,
Hy send ons het cruys toe, hy maeckt ons vvel benout,
Met sijnen soeten troost comt hy ons vveer te staden,
De vvereld verdomt ons, God bied ons sijn ghenaden,
En die God lieff heeft vvord van hem vvel ghecastijd,
Hy send druck en verdriet, vervolgingh' ende strijd,
| |
[Folio Diijv]
[fol. Diijv]
| |
Maer t'beste eynd dat is dat nae comt verblijdinghe.
Om dat ick openbaer rond uyt doe belijdinghe,
Van Godes heylich vvoord is elck op my vergramt,
Den rooden fellen draeck, den bloed-raed tiert en stampt,
Sy soecken my voorvvaer gheheel te bringhen t'onder,
Dat is al Sathans vverck, ten is oock al gheen vvonder,
Men siet het daeglicx vvel, dat daer Gods vvoordt plaets heeft
Dat den mensch meestendeel in vrees en ghetreurt leeft,
Om dat Godsalich is te lijden hier op aerden.
T'vvaer goet dat vvy ons soo daer voor niet en vervaerden,
Alst t'lijden overcomt, dan vvijsent vvy van kant,
VVy hebben gheeren al s'vverelds vreught by der hant,
Als neeringh' ons begheefs, soo sietmen ons meest treuren.
Daer den mensch meest om vvenscht, siet elc veel minst ghebeuren
God vvil ghebeden ziin met vast betrouvven claer,
Soeckt troost aen hem, als ghy zijt in benouvven zvvaer,
Denckt dat hy u gheensins in den nood verlaten sal,
Ghelooft doch Schriftuer al, vvant haer leer u baten sal,
Samarien siet aen, hoe't met haer vvas ghestelt:
Het vvas met honghers nood te deerlijck seer ghequelt,
Als God den vyand deed' door sijnen arm beven snel,
Doen't sijnen vville vvas cond hy haest brood gheven vvel,
Betuliel heeft de Heer onversiens verlost,
Door de hand van een Vrou, die daer soo cloeckliick kost
Van Holophernes thooft met een svvaert aff smijten,
Den Spaingnaert vvreed moest ooc vvel op sijn tanden bijten
Die daer voor Leyden nam soo onversiens de vlucht,
| |
| |
God sand een vrees in hem door t'vvaters groot gherucht,
Dat sulcx is gheschiet, is nu onlangs maer gheleden,
Dus stelt u selven doch in Godes vvil te vreden,
Verloren is ghevvaeckt, jae ghetiert oft gheclaeght,
Soo de Heer in den nood gheen sorgh voor ons en draeght.
Gaen al in.
|
|
Auteursrechtvrij