Ghedenck-boeck
(1606)–Jacob Duym–
Auteursrechtvrij
[Folio Bv]
| |
[Mijn God voedt mij als vader goedertieren,]
| |
[Folio Bijr]
| |
Is alleen mijnen schilt, den vasten borcht, en cracht.
Sij singt.
Den vijand dorst naer mijn bloed seer verwoedich,
Om dat Gods woord bij mij is overvloedich,
Hij tiert, hij raest, op mij is hij verbeten,
Maer u weldaet Heer, sal ick niet vergheten,
Ick hoop ghij sult mijn Heijl en Trooster wesen,
Ghij zijt die den nood, en druck kond ghenesen.
Sij spreeckt.
Al mach den vyand snoo, seer naer ons bederf haken,
Al mach hy teghen ons seer veel valstricken maken,
Al mach hy dorsten oock, naer ons onnoosel bloet,
vvy hebben eenen God die voor ons trou sal vvaken,
Den vyand is op ons als eenen Leeu vervvoet,
Hy soeckt nacht ende dach, ons haef, ons ghelt, en goet,
Maer God die bevvaert ons als Herder hoogh ghepresen,
Hy versiet ons van als, hy send ons overvloet,
Den rijckdom laet o Heer, my altijt ontrent vvesen:
En laet de neering' doch als voester uytghelesen,
Hy miin Invvoonders zijn, soo gaen vvy altijd vast,
Al is den vyand boos, Heer, ghy cond ons ghenesen,
Des Heer bevvaert my, dat ick niet en vvord' verrast,
vvant uvven arm troost my als ick vvord aenghetast.
Sij singt.
Soo lang als Gods Woord noch mach bij mij blijven,
En ick al om mach mijnen handel drijven,
Ick en vrees niet, al mijnes vijands machten,
Ick salt in Godes naem alles verwachten,
Om s'Lands vrijheijd, sal ick soet en suer proeven,
Maer Heer in den nood laet mij niet bedroeven.
sij spreeckt.
Soo lang als elck my noch van alles kan toevueren,
En ick noch land'len mach rond om met mijn ghebueren,
| |
[Folio Bijv]
| |
Soo en vreed ick gants niet voor den aenstaenden noot,
Al mach ons den Crijch nu van binnen nu berueren,
vvy lijden gheeren vrij vvel eenen cleynen stoot,
Alst voor s'Lands vrijheyd is, al vvaet schier totter doot,
Voor Godes vvoord boven al, ziin vvy bereet te strijden,
En van miin Borghers is t'ghetal met allen groot,
Dat vroom de vvapen draeght, en reed' is t'allen tijden,
Voor miin behoudenis, het uyterst' nu te lijden,
door Schaldis de rivier, vvord' ick naer noch ontstet,
Soo lang die open is, soo naeckt my noch verblijden,
Al heeft den vyand nu sijn mes op ons ghevvet,
Ons vrees' is cleyn, vvord de toevoering' niet belet.
Sij singt.
Den Crijch brenght met seer veel vvreedheden,
En om Gods Woords wil, word veel gheleden,
Maer ick betrou God alle mijn sacken,
Ick hoop hij sal voor mij ghetroulijck waken,
En mij van als de toevoeringhe gheven,
Op dat al mijn volck mach met vreden leven.
Sij spreeckt.
O miin ghetrouvven God, al vvort het vvaer bevonden,
Dat den Crijch daeghlicx soo veel Landen heeft verslonden.
Nochtans en raken noch t'hert niet al des drucx vvonden,
Soo langh als my u vvoord voor ooghen vvord ghestelt,
En dat de vvaerheyd de versierde leughens melt,
Goetvvillich vvillen vvy veel lijdens nu verdraghen,
Soo langh door vant t'Ghemeynt naer t'Godlick vvoord noch helt,
Heer, hoe sal ick ghenoech u prijsen al miin daghen,
Dat ghy soo menichmael verhoort miin bitter claghen,
En met u vvoord ghetroost hebt al miin svvaer verdriet,
O Heer doet nu voort aen met my, naer u behaghen,
En brengt d'aenslaghen boos des vyands doch te niet,
| |
[Folio Biijr]
| |
Ick gheeft nu God al op, die s'menschen hert doorsiet,
[Sij singt.]
O Prince God, blijft bij mij doch ghestadich,
Beschut, beschermt mij doch o Heer ghenadich,
Dat u belieft, wilt voort aen in mij wercken,
Wilt teghen den vijand mij verstercken,
Al heeft hij groot ghetal van volck en paerden,
Ick bid wilt Heer altijd mijn saeck aenvaerde.
De gordijne gaet toe.
|
|