Voor-reden oft Prologe by den Dichtstelder.
IN vvat nood, in vvat last, zijn ghevveest al de Landen,
Mits dat den Hertogh van Anjou vertrock subijt,
Seer luttel voor-raets of Crijchsvolc vvas daer voor handen
Den troost van Vranckrijck goet, die vvaren sy al quijt,
Den Prins van Parma cloeck, nam vvaer alsulcken tijt,
En ginck van Brabant t'hooft, Antvverpen rijck aen tasten,
Mits hy doen meester vvas van t'veld, met grooten vlijt,
Hy veel schoon huysen groot, en sterckten veel verrasten,
Vlaendren, en Braband oock, elck vvas in duysent lasten,
Sy vvisten qualick raed, men hoorden groot verdriet,
T'vvas doen den rechten tijd, voor Parma hy vvel pasten,
vvant de beroerte vvas groot, en t'plat land te niet,
De neering' die verginck, den Rijckdom meest vvech vliet,
De Steden saghen al den last en druck vermeeren,
Sy vinden niemant schier die ter nood de hand biet,
Sy mercken haer straff vvel groot, van den Heer der heeren,
Het Spaensch heyr-legher dat sagh elck naer Braband keeren,
Dat al de Schanssen meest in nam rond om de Stad,
Antvverpen vveeldich, moest een ander less' haest leeren,
Voortijden vvast van't heel Land den verborghen schat,
Dat sy schoon ghebout vvas, vvat hielp haer doen doch dat,
Sy moest als d'ander al, vvel bang en bedroeft kijcken,
Sy toonden haer int eerst hooghmoedich en seer prat,
Maer haren vyand quam ghevveldigh op haer dijcken,
Een Stakaed' maeckten hy, door vreemde fray parctijcken:
het besluyt vvas heel vast, de benoutheyd vvas groot.
Holland, Zeeland oock, elck had quae kans om strijcken,
Den Oraingnisschen Prins vvas snel ghebracht ter dood,
het vvas verdriet al om, elck vvas selfs schier in nood,
| |
Den vromen Magistraet vander stadt vveert verheven,
Die vonden haer van ghelt, van volck, van graen heel bloot,
t'Ghemeynte dat begint te crijten, en te beven,
Men sagh haer van bystand goe hoop en troost oock geven,
Van Holland, Zeeland ooc, comt daer een schoon vloot aen,
Den Couvvensteynschen Dijck, met vroomheyt boven schreven
Die namen sy in, maer het vvas seer haest ghedaen,
Men sagh het vvater al de schepen snel ontgaen,
Seer veel Crijchslieden voorm, die moestent daer betrueren,
Ten hielp gheen vechten cloeck, noch vromelijck te staen,
Verdrincken moesten sy, oft meest den doot besueren,
De schepen laghen vast, sy conden haer niet rueren,
Verloren vvas den moet, t'vvas jammer en gheclagh,
Die hoop vvas heel uyt, ten kond' niet langher dueren,
't Ghemeynt' dat riep om peys, daer en vvas gheen verdrach,
Den Raed die grooten tvvist, en oploop oock ontsagh,
Die hebben met den Prins van Parma vreed' besloten,
De oude Roomsche Kerck, die quam vveer aen den dagh,
Het vvelck des heeren volck vvel ter deegh heeft verdroten,
T'vvas al haer sonden schult, sy hebben straff' ghenoten:
Dit ons slecht voorstel, sal u maken vvel bekent,
dat daer veel tranen zijnen verdriet uytghesproten,
hoort, siet, en leest, houd u vvat stil, aenmerckt het ent,
Antvverpens jammer groot, laet in't hert sijn gheprent.
|
|
Auteursrechtvrij