|
| |
Vande vierde Gheschiedenis, de eerste uytcomst.
Hier comen uyt tvvee Vrouvven, ende hebben elck een Kind byder hand.
O Iammer en nood groot, ons bitter verdriet,, siet,
Ons vveenen, suchten, macht ons helpen nu niet,, yet,
Ghetrouvven God, vvat sal ons uytcomst nu doch vvesen,
Is daer gheen hulp, oft troost, kan niemand ons ghenesen,
Het moet God gheclaeght ziin, uyt onses hertsen grond,
Tis doch al benout, hert, siel, lijff, jae buyck en mond,
vvy vveren vanden nood niet vvaer ons nu heen keeren
| |
| |
Och Suster, ons toevlucht is den heer der heeren:
Och sulck een svvaer elend' en isser noyt ghehoort,
vvant de Stad is vol pest, groot en cleyn tgaet al voort,
Den hongher is voor die noch leven onlijdelick,
O bitter dood quaemt ghy, ick ontfinck u blijdelick,
vvant ghy ziit nu voorvvaer vervvacht ter rechter tijt.
Och dat vvoord int hert snijt.
De heer hoop ick sal ons den hongher haest verdrijven,
Dit is het laetste Kind, sy vvaren eens haer vijven,
Sy ziin door den nood van den hongher al ghereyst.
Om dat gheleden is, bid ick niet meer en peyst,
Daer ruster nu so veel, een groot ghetal der vromen,
Tis beter dood, dan in des vyants hand te comen,
Ick ben ter dood ghereed, alst maer den Heer belieft,
Ons daghen ziin ghetelt, den sterfdach is ghebrieft,
Ionck en oud, vvy staen al in onses Heeren handen.
Och, vvaer blijft het bystand van ons verplichte Landen:
Sy laten ons in nood, op ons vvord niet ghedacht,
Sy dencken niet dat daer so menich siel versmacht
Van hongher, commer oock, die vvy al tsamen proeven,
Om ons elende groot sy haer niet en bedroeven,
Als sy slechts versaed zijn, en gaen met vollen crop,
Eylaes, de koeyen en de paerden ziin lang op,
De honden, katten oock, ziin voorvvaer verr' te soecken,
Daer en is gants geen broot, gerst, haver, noch mout-koecken,
| |
| |
Noyt gheen benauder Stad, noyt gheen so arm ghestelt.
vvy voeden ons noch met vvat groensel uyt het velt,
Als bladers van roo kool, oft vvarmoes dat vvy koken
Int vvater schoon, maer brood heeft ons al lang ontbroken,
vvaer door de sieckt' en pest, is over al ghegroeyt,
Maer door hoop van ontset, ons hert noch haeckt en bloeyt,
En dat het noch voorts quam, den druck vvaer haest vergeten.
Het Kind vlieght de Moeder om het lijf.
Och Moeder, een stuck brood.
Kind, ick en heb gheen eten,
Tsal komen haest miin Kind, houd u slechts vvat gherust,
Tsal nu haest ghedaen ziin, den hongher vvord gheblust,
God ons spiis senden kan, het zy van VVest oft Oosten.
Och Suster, laet ons de bedroefde Mans gaen troosten,
Sy ziin vol onghemack, en lijden honghers pijn,
Heel machteloos gaet sy ter vvacht, vol sieckt sy zijn,
Sy hopen dat God haest troost en ghenaed' sal gheven.
Hy is alleen ons hoop, soo langh als vvy noch leven,
Al t'goet comt doch van hem, hy is ons toeverlaet,
vvy nement van sijn hand hoe dat het met ons gaet,
Des gaen vvy nu besien vvat met ons ghebeuren,, sal,
De Heer der heeren vvil haest hooren ons treuren,, al.
Gaen in.
|
|
Auteursrechtvrij