|
| |
Vande derde Gheschiedenis, de eerste uytcomst.
Baltazar Gherards, den Hoofmeester.
Hij comt uijt seer verbaest.
SAl ick, neen ick, jae ick, het moet doch zijn ghevvaegt,
vvil ick voortgaen, neen ick, vvaerom is t'hert vertzaegt?
Ick heb doch vast belooft, d'uytstellen ziin maer dromen,
Maer als ick om de daet peys', t'hert begint te schromen,
Den moed vvord cleyn, en hy valt my in mynen schoen,
Maer vvat helpt dit, ick moet dats claer miin beste doen:
Die belooft, die maeckt schult, ick moet het oock aen vangen,
Sa, Sa, met cloeken moed, ick neem daer toe miin gangen,
Maer hoe sal ickt oock doen, strijd teghen mijnen sin,
Hy en deed' my noyt quaet, ick sulcx recht uyt bekin,
vvat pas ick daerop, hy, oft ick, sal sulcx betruren,
Nochtans t'hert my int lijf, als een broos riet nu beeft,
Vrees benout my, en hoop my vvederom troost gheeft,
Des ben ick tusschen beyd' hanghen en vervvorghen,
Maer laet loopen den bras, vvaer voor vvil ick doch sorghen,
| |
| |
Het moet claer ghevvaeght ziin, com' daer oock af vvat vvilt,
T'hert staet my int lijf vvel so seer en danst, en drilt,
Ick en vveet schier vvat doen, maer nochtans moet geschieden
Al den angst en vrees groot en heeft niet te bedieden,
den Spaenschen Coninck moet ick helpen voor ghevvis,
En maken desen Prins, dat hy haest van kant is,
dees miine handen ziint, die de daet sullen vvercken,
Maer de vrees voor de dood, maect miin hooft al vvat cranck
dits om goet, maer hola, noch en ist gheenen ganck,
het ghemoed doet my gaen, maer vrees die doet my deysen.
Den Hoofmeester staet van veers en siet hem aen.
VVat is dat voor een mensch, vvat mach hy doch al peysen?
T'schiint hy van herten is heel verstoort en beroert.
Nu vvel, ick gae dan voort, t'moet nu ziin uytghevoert,
Com' daer oock af vvat mach, niet en can my verveeren.
VVat mach hem letten doch, vvat mach hem nu doch deeren
Den Hoofmeester spreeckt hem aen.
Van vvaer comt ghy, oft vvie ziit ghy, oft vvaer nu heen.
Een ongheluckich mensch, vol van druck en ghevveen,
Heel troosteloos ocharm, en van elck een verlaten.
vvaer leyd den ganck, my sulcx te segghen vvilt niet laten,
Oft ick u yeverts in ter vvereld helpen mocht.
De loflijck' en goed' faem, die brocht my op den tocht,
Van dit hoogmoedich huys, van Nassou hoogh ghepresen,
die heeft my hier ghestiert, hier socht ick nu te vvesen,
| |
| |
Mits ick heb ghehoort dat elck hier vvel vvord onthaelt,
Die oprecht is van sin, en naer Gods vvoord taelt,
Des soeck ick hier seer vvel in als te ziin de minste,
Al miin ghemoed dat streckt elck een te staen ten dinste,
Het zy oock hoe dat zy, al vvaert oock met de pen,
Oft met de vvapens oock, vvant ick recht uyt beken.
Vaderloos, en arm te ziin, vvat vvil ickt bedecken
Den nood doet my vvel uyt miin vaderland vertrecken,
Niet om een boose daet, maer alleen om Gods vvoord.
Maer, hoe denckt ghy u te gheneeren rechte voort?
vvant die hier niet en doet, die gheraeckt vvel te quelen?
Dat sal ick mijnen God, en Fortuyn heel bevelen,
Ick hoop dat hy my niet gheheel verlaten sal,
Nu ick verdreven ben, tot miinder baten,, al,
Hoop ick in dit goet land met rust en vreed' te vvoonen,
Ick sie vvaer dat ick ben, armoede comt my croonen,
vvie my al om af gaet, armoed' die bliift my by,
Maer segt ons eens vvelck dat u vvoonplaets is, oft sy,
En van vvat Ouders, van vvat gheslacht, en vvat vrinden.
Miin Vaderland vvoud' ick vvel dat ick niet en kinden,
vvant tis Borgoingnen, dat Philippo noch toecomt
Den Spaenschen Coninc groot, daer af dat miin hert schromt,
Als ick om sijn bedriif, en vvreede daed noch dincke,
vvant door miins Vaders dood ick schier ter aerden sincke,
Die d'Inquisici vvreed, soo leelick heeft verbrand.
| |
| |
De self, daerom dat hier int Land,
Oock so veel hebben den dood deerlick moeten smaken,
vvaerom, ziin sy verjaeght, die naer de vvaerheyd haken,
vvat houd'ter so veel uyt haer Vaderland en goed.
Een saeck die isser noch, die ick hier vraghen moet,
Van al u vaders goet is daer niet overbleven?
Die hem het leven nam, die moesten vvy t'goet gheven,
Druck, schreyen, met verdriet, bleef ons alleen ten deel,
Miin Moeder door t'verlies mistroostich vvas gheheel,
Door droefheyd, en door rou, is haer het hert ghesloten,
Ghy moeght vvel dencken dat my te recht heeft verdroten,
En peyst vvat hert dat ick het huys van Spaengnen draegh,
En oft ick reden heb, dat ick daer over claegh,
Die miin Vader, Moeder, en t'goet hebben al ghenomen.
Ziit ghy te land, oft langs het vvater hervvaerts comen?
Met hulp van vvien doch? verhaelt ons de manier.
Den goeden God, heeft my als Vader goedertier,
den middel toe ghevoeght, gheleyd ter rechter banen,
Tot dat ick komen ben, in de stad van Rovvanen,
ddaer den Stadhouder vvord vvel trouliick aenghedient,
dat ick naer Holland vvoud', die my terstont als vrient
By hem ontboden heeft, jae ghevraecht en ghebeden,
Oft ick met aller vliid, en met ghetrouvvicheden
| |
| |
Aen d'Excellenti vvoud' bestellen desen brief,
Die hy my doen gaff, en t'vvas my oock seer lief
Dat ick een oorsaeck had, om hier eens aen te spreken,
Tis tijding' van een dood, daer d'ooghen my om leken,
Van Hertoch d'Anjou, die van Braband Hertoch vvas.
Al is de tijding' quaet, sy comt nochtans te pas,
En ghy hebt vvel ghedaen, den brief soo te bestellen,
Nu maeckt doch vvat moeds, vvilt u soo seer niet quellen:
Slaet d'onghenucht van kant, u hert nu vvat verquickt,
vvie vveet vvat u van God den Heer is toegheschickt,
vvant al dat ick vermach, is claer voor u ten besten,
So ghy in als trou blijft, u naeckt noch vreught ten lesten,
Dus comt met my int Hoff, en tracht altijd naer eer,
Die hem tot deucht begaf, en treurden nimmermeer.
Gaen in.
|
|
Auteursrechtvrij