|
| |
| |
| |
Vande tweede Gheschiedenis, de tweede uytcomst.
Lovvisa, Princesse; de Minne met het Kind.
Comen te samen uijt ende gaen sitten, ende de Princesse nemet kind op haren schoot.
O Heer der heeren al, o miin God verheven,, hier,
vvat hebt ghy my ghedaen, ghy hebt my ghegheven,, hier:
Dees overschoone vrucht van miinen heer en Man,
Ist moghelick miin God dat ick u ghenoech kan
Voor dese vveldaet groot, te vollen met danck loven:
Elck heeft die niet die vvilt, sy comen ons van boven,
En mits dat een Soon is, gheschiet my groote vreught,
O liefliick Kind ghy maeckt u vader seer verheught,
Die aensiend' u sijn hert van blijdschap moet ontsluijten
vvie soud' niet geeren sien sulck' over soete spruyten?
Die elck toelachen bly, en maken soet gheschal,
Gheen zvvaerheyt bevangt haer, niemands int aertsche dal
En derven sy ontsien, de dood sy niet en vruchten,
haer en benout noch Crijch, noch al d'oorlooghs geruchten,
Voor geen verraderij en sorghen sy noch moord,
Noch valscheyd, noch bedroch en is van haer gehoort:
Gherust ziin sy in als, van sinnen en van herten,
Des vverelts hoocheyd kan haer ghemoed gants niet smerten
Als duyfkens sonder gal, als lammers gheheel saecht:
Ghy ziit vvel een schoon vrucht, die my seer vvel behaecht,
laet my u doch nu eens in beyd' miin armen vanghen,
O miinen troost, miin hoop, die miin hert doet verlanghen,
| |
| |
Die daer ghesproten ziit van Keyserlijcken stam,
Van dat Nassousche huys, daer menich held uyt quam,
En t'geen ons oock heeft so veel heeren vroom geschoncken
Hoe lieflijck hoor' ick u o miin kind ligghen roncken,
Ghy en vreest niemand oock, die niet ghevreest en vvort,
Ghy en treckt u niet eens aen dat daer is ghestort,
So veel onnoosel bloeds, van d'ouders en de Vrinden:
Als ick sulcx overdenck, moet ick my bedroeft vinden,
Niet een lid heb ick aen't lijf dat my niet en beeft,
vvie vveet vvat de heer noch met dit Kind voren heeft,
vvie vveet oft noch tot staet, en grooter eer comen sal,
vvie vveet oft my noch niet eens vvorden ghenomen sal,
vvie vveet vvat zvvaerheyt groot, vvat jammer oft eleynd'
Hem overcomen sal, oft vvie vveet oock vvat eynd',
Oft in vvat grooten last, dat noch sal moghen raken.
O ghenadichste Vrou, ick bid doch om vvat saken
Ghy u nu soo ontstelt, u verf die verschiet heel,
Alsulck verhael doch staeckt, en denckt om geen crakeel,
VVat oorsaeck hebt ghy doch, dat ghy u selfs sout crenken,
En sorgt doch so verr' niet, vvilt om geen zvvaerheyt dencken
Ghy die een dochter ziit, van sulck een vromen held,
Des Franschen Admiraels: en nu ziit vergheselt
Met sulcken vveerden Prins, met hem in trou verbonden,
Gheluckich acht ick u, die in des vverelds ronden,
daer t'uvven deel nu hebt, een sulcken trouvven Vorst,
dus bid' ick, uvven druck en achterdencken schorst,
VVat vvilt ghy vreesen hier, en vvat kan u doch letten.
Ick en vrees niet met al, nochtans doet my ontsetten,
T'gheen my aen miinen man en Ouders is gheschiet,
| |
| |
Het quaetste das vrees ick, nochtans en vrees ick niet,
Miin hert dat verschrickt my int, lijf, noch allen reysen.
VVaer in quelt ghy u doch, vvat moeght ghy overpeysen,
T'gheen dat gheleden is, is verr' t'vergeten best.
Ick sorgh noch boven al, dat d'argste comt opt lest,
Heb ick miin Ouders niet sien leelick om hals bringhen,
En mijnen Man, die ick beminden sonderlinghen:
Is hy daer niet vermoort, in de stad van Parijs,
En meest miin vrienden al, ist niet een groot afgrijs?
vvat vveet ick, vvat my noch mach metter tiit gheschieden,
uyt Brabant moeten vvy van nu af alree vlieden,
Het quaetste dat ick vveet my meest in den sin comt,
En als ick om sulcx peys', miin hert is my verschromt,
En al de leden miin, my schudden en beven schier.
Me Vrou, doet qualick claer, sy behoort te leven hier
Met vreughden met haer Kind, en vlieden dit gheraes.
Die het aenstaende niet en overdenckt is dvvaes,
Al ons ghepeys is vrij, dat kan ons niemand vveeren,
De zvvare droomen my oock menichvverf verveeren,
En maken my des daeghs het hert heel ongherust.
Maer keeren ons den lust,
Die vvy noch eenichsins tot vreughden souden crijghen,
| |
| |
Hoe soud' miin vrouliick hert de boosheyd connen zvvijgen,
Die ick beschreyden moet, ick aensie voor de hand
Des boose vverelds loop, en haren quaden stand,
Int mercken van sulcx, heeft my t'leven vvel verdroten,
Is miinen heer en Man niet alreed' eens gheschoten?
Meynt ghy dat den Tyran daer met ophouden sal.
T'gheleden en mach elck niet lang onthouden al,
Verghetenheyd is vvel een vande meeste deughden,
O edel Princes, leeft ghy gherust en met vreughden,
Acht doch dit u ionck Kind voor uvven schat en eer,
Verblijd u doch daer in, en danckt daer af den heer,
T'gheen dat onseker is, en laet u doch niet quellen.
Ick vvoud' dat ickt doen cond, en sonder my t'ontstellen
Nu mocht gheheel en al met dit schoon kind gherust zijn,
Och miin vreught, hoop, en troost, alle miins hertzen pijn
Verdvviint in my als sneeu, als ick u heb in d'ermen,
De heer der heeren hoop ick sal u vvel beschermen,
En oock bevvaren vvel, voor allen ongherief,
God gheef dat hy voor d'Land opvvas, en oock met lief
De Vrijheyd s'Lands voor stae, en oock al haer vvelvaren.
En tvvijfelt niet de Heer sal hem seer vvel bevvaren.
En laten groeyen fray, tot aller menschen baet.
Nu ick bevelen oock in sijn hand vroegh en laet,
Ick maeck hem vooght daer af, hy maeck hem dan bequame
Dat hy Gods vvoord voor stae, en groot maeckt sijnen name,
O heer met u ghenaed' gaet met dit Kind te vverck,
| |
| |
Dat hy een Voester-heer mach vvorden van u Kerck,
En land, en lieden oock, mach metter tijd regeren:
De Minne nemet kind.
Nu Minne, draeght hem vvech, vreught sal in ons vermeeren
So lang als het vvelvaert, en blijven mach ghesont,
Ick gae by miinen man, hem eeren t'aller stont,
Die daer sulck een sorgh draeght, voor deses Landes saken,
Die't Land regeren vvilt, moet altijd neerstich vvaken.
Gaen in.
|
|
Auteursrechtvrij