|
| |
| |
| |
Vande tweede Gheschiedenis, de tweede uytcomst.
Perseus, Andromeda.
Perseus comt uijt wat verre van Andromeda.
HOe ben ick eenen tijd door Landen omgetoghen,
vvat heb ick soo veel vvouts en vvaters overvlogen,
Sint ick Medusa haer slangachtich hooft afsmeet,
Mijn vlieghend' paert heeft my gevoert seer vviid en breet
Tot dat ick in dit Land ten letsten ben ghecomen,
Gheen schoonder en heb ick ter vverelt oyt vernomen
Noch gheen dat riicker is, noch soo al om verciert,
Met schoone steden groot, een volck vvel ghemaniert:
't Land is alom bevvaert, met Duynen, en veel dijcken,
De zee-vaert oock van breed en vvijd, doet het verrijcken,
Door't aensien van sulcx, criigh ick int hert groote vreught
Dat de Zee naer by is, doet het land groote deught,
En maeckt dat elck can tot veel plaetsen vrij handelen,
Hoe lieflick ist hier langhs den oever te vvandelen,
Een schoon aerts paradiis en dit niet veel en scheelt,
Maer vvat u, ick sie daer een schoon abasten beelt,
t'Schiint constich ghemaeckt, jae het schiint oock schier te leven:
Och vvats dit, ick begin van binnen schier te beven,
Och my dunckt dat het leeft, en rueren sie ick' thaer,
VVat iammer is doch dit, haer aenschiin vvit en claer,
Hij comt bij Andromeda.
Dunckt my te vvorden nu van groote schaemt heel rood.
| |
| |
VVaer blijf ick arme Maeght, och vvaer ick nu doch dood,
Cost ick van anxst en vrees mijn schoon geel hayr uyt trecken:
Cost ick mijn ghesicht met mijn handen nu bedecken,
Mijn tranen moetent doen, eylaes ick blijf beschaemt.
O ghy schoon vroulick beeld, u gheensins en betaemt
Aen dees rotz te staen, veel min aen dees svvaere banden:
Eylaes! het jammert my, dat u sneeu vvitte handen
Hier dus ghebonden zijn, en ghy dus vvord ghepijnt.
Al ander zijnt voorvvaer, al ander banden zijnt,
Daer ghy met behoort nu ghebonden vast te vvesen:
Den band der liefden ist, van veel minnaers ghepresen,
Veel beter laeght ghy claer in u schoon soet liefs arm,
Dan dat ghy hier dus staet, des ick my ous erbarm,
Iae, ouer u, segh ick, die mijn hert doet vertzaghen,
VVant dit u ong'luck groot, is gheensins om verdraghen,
Dus seght my doch recht uyt, vvie ghy ziit, van vvat land,
VVaerom dat u gheschiet, dees noyt ghehoorde schand:
vvant u saeck mocht soo ziin, ghy sout hulp aen my criigen
En vveest doch niet beschaemt, en vvilt my niet versvviigen
Och, spreeckt doch ongeveynst, miin suyver schoon kersou.
Gheen vvonder en ist claer, al is miin hert vol rou,
Daer den angst en schaemt is, gaet den druck den mont stoppen:
Iae miin vveemoedich hert, voel ick in miin liif cloppen,
Door het ong'liick, dat my als nu ter tiit ghebeurt,
Ten is miin schult niet, al ist dat miin hert betreurt,
Noyt deed' ick eenich quaet, al moet ickt nu ontgelden.
VVelck is nu d'oorsaeck dan, vvaerom sy u hier stelden.
| |
| |
Seght eens vvie dat ghy ziit, o edel Vroulick zaet.
Andromeda ben ick u Dieners' vroech en laet,
Van Cepheo en van Cassiope haer beyden
Gheboren, dit land daer ghy u in gaet vermeyden,
Comt oock haerlieden toe, en tis haer heerlickheyt.
Het behaeght my al vvel, dat hier noch vvord gheseyt,
Maer d'oorsaec ons misvals, vvoud' ick vvel geeren vveten.
Ick en heb gantz geen schult, maer vvel het hoog vermeten
Mijns Moeders, dat heeft my in desen nood ghebracht,
Want sy nu onlangs, eens heel onvvijslick bedacht,
Sprack, int by vvesen van de Zee-Goddinnen moedich,
En hiet my boven haer in schoonheyt overvloedich,
En veel te hoogh oock al miin zeden goet verhief,
En hoe vvel dat my sulcx oock gheensins en vvas lief,
Nochtans so moet ick nu ontschuldich dees straff' lijden.
Om sulck een oorsaeck cleyn, 'thert begint te verbliiden,
Al miin sorgh die vvas, dat daer vvat quaets vvas begaen.
En Iuppiter nam haest de vvraeck van haer saeck aen,
Om my vvast al ghedaen, om sulcx stae ick ghebonden,
En boven dies, heeft hy ons Land vol volcx ghesonden:
Tot ick verslonden van den Draeck stuer, en vvreed ben,
En hoe vvel dat ick nu miins Moeders groot leed ken,
Ten helpt al niet, ick salt nu moeten haest besueren,
'Tvolc bederft het Land, ick vvacht den Draeck t'aller ueren
Dvvelc my miin jonc hert breect, o Ridder goet en schoon.
| |
| |
Ick bid hebt goeden moet, o ghy miins hertsen croon,
Soo vvaer als ick hier leef, ick en sal niet ghehinghen,
Dat u den fellen Draeck eenichsins sal ombringhen,
Miin lijf, en edel bloet, vvord nu voor u ghevvaeght,
Al is' Zeemonster sterck, daer vvord niet naer gevraeght,
Ic hoop hem noch seer haest den hooghmoet vvel te breken.
Och, my dunckt dat ick nu een Enghel daer hoor' spreken,
Hoe! soud doch mogh'liick sijn, den Draeck is veel te fel.
Hy zy starck soo hy vvil, hy blijfter even vvel,
Hy vvord van my vernielt, des en vvilt niet meer suchten.
Sulcx en begheer ick niet, ick soud al te seer duchten,
Dat ghy daer blijven soud, en ick dan oock daer naer,
Veel beter sterf ick nu, dan ghy u in ghevaer
Voor my hier gheven soud, 'tsou my te seer verdrieten.
Andromeda miin lief, ghy sult haest troost ghenieten,
d'Overvvinningh' is mijn, ick bid vveest niet besorght,
Soo ghy in my u hoop stelt, als u vriend en borght,
En ick u dienaer magh zijn, o schoon bloem vercoren.
VVaer mijn gheluck soo goet, vvaer ick daer toe gheboren
Dat my sulck een Held, soud toonen sulcke deught,
O miin jonck Ridder cloeck, miin hert int lijf verheught,
Door u aenbieding soet, en u lieflicke vvoorden,
Maer noch ben ick bedroeft, en oft ick't niet en hoorden,
Ick merck seer vvel u gonst, maer de vrees is te groot,
| |
| |
Mits ick sorgh des Draecks cracht, die u mocht inden noot
Haest brenghen, des bid ick laet my doch alleen sterven.
Andromade schoon lief, laet mijn nu troost vervverven,
Belooft slechts miin te zijn, ghy vvord eer lang verlost.
Mijn hand die gaf ick u, dat ick eenichsins cost,
Maer miin hert dat spreeckt jae, en den mond desgeliicken,
Denckt niet vvaer ick verlost, dat ick u sal ontvvijcken,
Maer totter dood toe, blijf ick u altiit ghetrou.
Mijn alderliefste schoon, ick van ghelijcken ou.
Daer op so moet ick nu den rooden mond eens kussen,
Hij cust haer eens.
Des uytvercoren lief, vvilt den druck nu gants sussen,
Laet den Draeck comen vrij, al vvaert nu oock terstont,
Ick sal u hulpen doch, ick svveert met hert en mont,
En ghy sult sulcx oock haest, al metter daet bevinden.
VVaert dan niet reden oock, dat ick u lief beminden,
En ick salt voorvvaer doen uyt ongheveynsden aert,
Met een oprechte trou, so lang als my God spaert,
Ick sal in eer en deught, u altijt ghetrou vvesen.
nu ick neem oorlof dan, o, miin schoon lief ghepresen,
Ick sal my maken reed, met vvapens soo't betaemt:
Oft Zee-Dier haest aen quam, dat ghy niet bleeft beschaemt,
Dus neem ick oorlof Lief, tot dat ick vveer comen,, sal,
En deur miin cloecke daet, u jonck hert vervromen,, sal.
Gaen in.
|
|
Auteursrechtvrij