|
| |
| |
[Folio Biijv]
[fol. Biijv]
| |
Vande eerste Gheschiedenis, de derde uytcomst.
Andromeda, Den Hopman, Eerste, Tvveede der Crijchslieden.
Andromeda alleen uijt.
IC vvandel hier met lust, tdunct my een schoon landou,
Aen desen bos-cant groen, van het schoon loof heel rou,
Van menich bloemken fraey, ja menich cruyt blinckende:
Hier gae ick by my selfs, vvijdt en breedt bedinckende,
Hoe dat daer soo veel volcx in my behaghen heeft,
Mits ick rijck en schoon ben, elck t'allen daghen gheeft
My den prijs, boven al, des vverelts schoon Goddinnen:
Dat ick de schoonste ben op aerden, sy bekinnen,
En daerom is elck een seer geeren my ontrent.
De Zee-Goddinnen is sulcx al te vvel bekent,
Die daer om op my zijn vervult met nijdt en toren,
Mits sy oock rijckdom groot, in dees ons landou sporen,
En dat mijn schoonheyt is begaeft met deucht, en macht.
Den Hopman comt uijt met al de knechten.
Hier zijn vvy nu int land, dat ons niet en vervvacht,
Elc een hier eer betracht, en laet hem vvel ghebruycken,
Het meest is, dat vvy tvolck doen heel stil zijn, en duycken,
Haer houden in ontsicht, door ons boos, vvreet, voortstel,
VVy moeten aen de Maeght volbringhen ons bevel,
Den last moet ghevolght zijn, oft vvy behaelden schanden,
Sy moet ghebonden zijn vvel vast, met dry svvaer banden,
Met d'Inquisici vvreet, en tbloedich out placaet,
| |
| |
En met beneming' van s'Lands previlegen quaet,
Aen een steenrotz hart, die Tyranni is gheheten.
Tot dat het Zee-dier, haer heel en al, heeft verbeten:
En 'tLand haer vrijheyt dan heel verliest en vvort quijt.
Haer schoonheyt maeckt haer fier, te moedich ooc altijt,
Maer ick hoop' dat door ons, met haer, haest raedt gheschaft,, vvordt,
En dat sy en haer lant, van den hooghmoet gestraft,, vvordt.
Och, vvat salt vvesen doch, ic crijgh vrees en schrick groot,
En t'hert vvort my int lijf bang, en so svvaer als loot,
vvat gaet my over doch, vvat mach my zijn aenstaende,
Sij gaet wat terug.
Och hulp, hulp, vvat is dit, hier coemt veel crijchvolck gaende
Hulpt Iuno, Hulpt elc een, ick sorgh ick vvord' ontschaect.
Sa knechten, valt vrij aen, en al dit gheroep staect,
vvant ten hulpt hier al niet, noch schudden, noch geen beven
Sij slaen hand aende Maeght.
Door Iuppiters bevel, vvilt u ghevanghen gheven,
Oft ghy u handen vvringt, oft schreyt, ten hulpt al niet.
VVel hoe gaet dit toe, elendich svvaer verdriet,
Segt, vvaerom dit geschiet, vvaer toe, tot vvat inden,, doch.
Vraecht niet, vvy moeten u aen dees steenrotz binden,, doch
Ten is al gantschlic niet, oft ghy veel huylt oft treurt,
Ghy vvort opt letst ooc noch van den Zee-Draec verscheurt
Die u met cracht seer fel, hier terstont sal bespringhen.
VVat hulpet, oft ghy u schoon handen veel gaet vvringen,
T'vvordt u verboden nu, ghy vvordt ghebonden haest.
| |
| |
Sij stellen haer aende rotz en binden haer.
Tis doch claer om niet, dat ghy nu soo zijt verbaest,
Oft ghy veel tiert oft raest, ten sal niet anders vvesen.
Andromeda, stelt u te vreden doch mits desen,
T'coemt vander Goden hant: hebt vry in als ghedult,
Ten is claer niemandts, dan u eyghen moeders schult,
VVat had sy u schoonheyt, so hooghlick te verheffen
De zee-Godinnen moest sulcx vvel seer int hert treffen,
Dat sy u schoonder hiet: jae schoonste boven haer,
En al vvaert ghy sulcx oock, en al vvaer het oock vvaer:
Het zvvijghen vvaer haer best, sy had haer moeten mijden.
Ick die ontschuldich ben, moet ick daerom nu lijden,
Diana sulcx vvort u seer bitterlick vertoont,
VVord' ick om tsegghen van mijn moeder soo gheloont:
En moet haest, naer u spraec, d'uer van mijn doot verbeyden:
Ghy Maechden des Lants al, coemt en vvilt my beschreyden,
En vaeght de tranen af, van mijn schoon vvanghen root.
Nu, ick vertreck van hier, ick laet u hanghen bloot:
Hout u al crijchslie cloec, bevvaert haer doch vvel vlijtich
Dat sy niet vvord' verlost, vvant dat vvaer voor ons spijtich,
En een seer groote schand', dus strijdt vroom voor u eer.
Heer Hopman, gaet ghy vrij, vertoont u als een Heer,
vvy sullen soo't behoort, vvel sterck en goe vvacht houvven
Laet comen vrij die vvilt, ick sal teghens acht houvven:
Ick ken niemandt so stout, tsy vyandt oft oock vrient.
| |
| |
Laet tseffens niet veel volcx by haer u ombekint,
Nu ick gae door, ick sal u de Maeght bevelen,, dier,
En ick sal ter vvijl, den Seignoor oock spelen,, hier.
Den Hopman ende knechten gaen in en Andromeda wort met een gordijn bedeckt.
Den Poeet oft Dichtstelder beduydende t'voorgaende.
ANdromeda die hier aen dees rotz staet ghebonden,
Is Belgica seer schoon, oft Nederlandsche Maeght:
Om dat sy over schoon en machtich is bevonden,
Dat sy mits vveelde groot, haer te seer moedich draeght:
Te costlick vvas haer niet, als die naer niemant vraeght,
Alst aen Antvverpen heeft eertijden vvel ghebleken.
Haer Moeder begonst stout en seer cloeck onvertzaeght,
De Staten des Lands, die begonsten vry te spreken:
De Zee-Godinnen, daer vvordt Spaengnen by gheleken,
Dat des Lands hooghmoet gants niet te verdragen docht,
Ialoursy, die quam haer terstont int hert ghestreken,
Des deed' den ouden haet, al het quaet dat hy mocht,
Die des Lands vryheyt heel te niet, te bringhen socht:
Van Iuppiter, dat is, van tSpaengaerts Conincx vveghen:
Is daer haest seer veel volcx int Nederland ghebrocht.
Hy vergat synen eedt, als de Tyrannen pleghen:
Het arme Land vvoud' hy castijden vvel te deghen.
De Maeght stont aen de Rotz, sy vvas in groot verdriet:
Sy vvas van hulp en troost, heel en al, doen verleghen,
VVat sy ootmoedich bad, ten hielp voorvvaer al niet.
De vergadering' vant volck, is alleen gheschiet,
Om het schoon Nederland in den gront te bederven.
Van den Draeck die af quam, is ons het recht bediet:
Duc Dalf: den tyran vvreedt, die Duytsland menichvverven
Zijn vvreetheyt heeft beproeft: en die daer oock deed sterven
| |
| |
Graeff Egmond, Horen oock, met menich Edel-man:
Hy deed' al dat hy vvou, hy en cost niet verkerven.
Elc een die Gods vvoordt socht, die moest seer haest daer van,
En die vvat lang bleef, den dood tot zijn deel vvan:
Te recht stond doen de Maeght aen de rotz onghenadich.
Veel Princen vvorden oock seer gheplaeght metten ban,
Met d'Inquisici oock, end' oud' Placaet boosdadich.
De Previlegen s'Lands socht hy met ernst ghestadich
Te bringhen heel te niet, de Maeght vvas claer in nood,
De banden vielen zvvaer, niemand vvas haer beradich:
t'Land vvorde seer gheschat, van rijckdom cael en blood,
Den ouden spaenschen haet vervolghden haer ter dood.
|
|
Auteursrechtvrij