Wilhelmina Drucker en de schandaalroman George David

VII.

Het was op een avond in de maand December, dat Thérèse het eerst de woning van den heer Plucker betrad. Hunne eerste kennismaking dateerde een paar avonden vroeger.

Thérèse bezat in de oogen van den heer Plucker twee bekoorlijkheden; zij was jong en zeer arm, naar zijn inzien eene vrouw niet aan weelde gewoon, niet eens, naar hare kleeding te oordeelen, wetende wat weelde beduidde; en die dus ook niet behoevende. Die vrouw met haar bijna ge-

[p. 44]

heel versleten muts, kon zeker van hem geen hoed met veeren verwachten.

De heer Plucker bewoonde een klein, net huisje in eene der weinige elegante straten, die Amsterdam destijds rijk was.

Thérèse toen met de last voor een kind bezwaard, begreep zich niet langer als een onschuldig meisje te kunnen voordoen, en vertelde in weinige trekken hare geschiedenis, maar opgesierd op eene voor haar doelmatige wijze. Zij vertelde met eene voorname familie uit Duitschland, naar Holland te zijn gekomen, aldaar met een der bedienden in kennis te zijn geraakt, en dat die man, toen zij op het punt was met hem te trouwen, door eene beroerte werd getroffen en stierf, haar met de zorg voor een kind achterlatende.

De heer Plucker luisterde slechts half naar het verhaal, hem gedaan; de jonge vrouw interesseerde hem niet genoeg om er veel acht op te slaan, daarbij wist hij dat alle vrouwen, die men op avondwandelingen op straat leert kennen, dusdanige verhaaltjes vertellen, om zich te verontschuldigen.

Daarbij kwam, dat al ware de zaak nog zoo ernstig geweest, ze hem toch geen belang had ingeboezemd, daar zooals wij reeds zeiden, niets en niets dan geld winnen hem de ooren wijd kon doen openen.

Reeds in die weinige avonden had Thérèse met hare slimheid, meestal eigen aan naturen, die bij gebrek aan kunde, gevatheid bezitten, genoeg van dien man gezien, om zijn buitengewone gierigheid op te merken.

Niettegenstaande dat, had Thérèse besloten zich in die woning in te dringen; zij was in de gelegenheid geweest informatiën naar dien man in te winnen, daar de heer Plucker zich meer met vrouwen van haar soort bezig hield, dat men dat gewoonlijk in dien stand aantreft, en deze hadden haar verteld, dat hij een ontzettend vermogen bezat. Toen zij dan ook dien avond die woning verliet, was het met 't vaste besluit er spoedig en wel voor goed terug te komen.

Het eerste wat haar te doen stond, was zich van den kleinen George te ontdoen; daar zij zeer goed begreep, dat een dusdanige gierigaard ook niet haar kind zou verzorgen.

Zij was thans circa twee en een half jaar in Nederland en had er eenige connecties aangeknoopt; onderdezebevond zich eene jonge vrouw, pas kortelings gehuwd en reeds moeder. Die vrouw was zeer behoeftig en het was aan deze, dat Thérèse dacht, ten einde zich van den kleinen George te ontdoen. Den morgen na haar bezoek bij den heer Plucker begaf zij zich naar die vriendin.

Deze woonde in een dier ellendige holen, welke men alleen in groote steden aantreft. In eene van die kuilen, te slecht voor een beest, maar goedgekeurd voor menschen, een hol, waarin een boer zijn varkens geen uur zou laten vertoeven, waar men schuwt om een oogenblik door te brengen, moest dat ongelukkig gezin hun geheele leven slijten.

Daar was het, dat Thérèse den kleinen George, haar zoon, het kind

[p. 45]

dat ze met haar borsten gezoogd had, bracht.

Lezer! herinner u haren eed, denk aan wat zij gezworen had.

Zij wilde een fortuin veroveren, en begon met haar kind in een pesthol te brengen.

‘Vrouw Danner,’ zeide zij, bij hare tehuiskomst tot de vrouw bij wie zij inwoonde, ‘er zijn omstandigheden, die mij noodzaken nog heden naar mijne moeder in Duitschland terug te keeren, ik heb een brief van mijne zuster ontvangen, waarin zij mij schrijft, dat mijne moeder zwaar ziek is, en ik wilde haar gaarne nog vóór haar dood zien.’

‘En zult ge daar blijven?’ vroeg vrouw Danner.

‘Volstrekt niet. Zoodra ik kan, kom ik naar Holland terug.’

‘En hebt ge geld voor de reis?’ vroeg vrouw Danner op nieuw.

‘Neen!’ gaf ze ten antwoord, ‘en het was juist aan u, dat ik zulks ter leen wilde vragen.’

‘Maar ge weet, dat ge mij reeds zooveel geld schuldig zijt, ik zoude verplicht zijn, dewijl ik geen geld bezit, eenige sieraden van mij te beleenen, en ge weet zeer goed, dat ik dit buiten weten van mijn man zou moeten doen.’

‘Ik beloof u heilig zoodra ik terug kom, het tegelijk met mijn kostgeld terug te zullen geven.’

Na nog eenige beloften voor de toekomst door Thérèse aan vrouw Danner wist ze deze eindelijk te bewegen toe te stemmen en haar te helpen.

‘En George neemt ge toch met u mede?’ zei vrouw Danner.

‘Neen, vrouw Heer zal hem komen halen, ik heb dit heden morgen reeds besproken.’

‘Ge wist het dus reeds van ochtend, en hebt mij er niets van gezegd.’

‘Ik wist het nog niet,’ gaf Thérèse zacht ten antwoord, ‘toen ik van morgen uitging, maar denkende wel eenen brief van mijne zuster te vinden, ging ik naar het postkantoor (zij zendt mij altijd hare brieven poste restante) en vond daar den brief, welks inhoud ik u kortelijk heb medegedeeld en,’ ging ze half nokkende voort, ‘die heer zeide, dat die brief al acht dagen daar gelegen had; dus mijne moeder kan zeer goed dood en begraven zijn, voor en aleer ik te M. aankom.’

Zoo loog Thérèse voort, wat schaadde een enkele logen meer of minder in dat leven zoo vol bedrog.

Daarbij wat ging het die vrouw Danner aan, waar zij heenging. Immers niets?

Zij was slechts een bruikbaar werktuig geweest.

Die vrouw was goed toen zij geen heenkomen wist, maar nu! waarschijnlijk zou zij haar niet meer noodig hebben. Waarvoor haar dus iets meer vertellen dan zij goeddacht?

Zij wilde een nieuwe loopbaan betreden, en daarom was het noodig alles te verwijderen wat achter haar lag. Eene zaak zou haar echter voor alsnog aan het verledene binden; George David, en daaraan denkende, sloeg zij zich als naar gewoonte voor het hoofd, den kleinen knaap ver-

[p. 46]

vloekende, die haar van zijne geboorte af niets dan leed had berokkend.

Waarom stierf die knaap niet, even als zijn oudste broertje?

Als zij gedurfd had, ja, dan had zij het knaapje vernietigd, maar dan zou de wet haar straffen, die in haar oogen bespottelijke wet, die de kindermoord straft.

Waartoe zich echter zooveel zorg over het jongsken aan te trekken, de ellende, de armoede, de vuilheid zou volbrengen wat zij, met het oog op de wet, niet durfde wagen.

Welke straf is er op kindermoord, wegens verwaarloozing? Immers geene.

Thérèse pakte de kleinigheden, die haar behoorden, bij elkander; trouwens ze waren van dien aard, dat zij ze zonder vermoeid te worden, in hare hand kon dragen en trad uit het hokje, dat haar nu anderhalf jaar tot slaapplaats had verstrekt, om van de vrouw des huizes afscheid te nemen.

‘Vrouw Danner’, zei ze haar hartelijk de hand drukkende, ‘alvorens te vertrekken, breng ik u mijn innigen dank voor de goedheid, mij betoond, gedurende den tijd, dien ik bij u heb doorgebracht. Nooit kan ik u dankbaar genoeg zijn; hoe goed zijt ge voor mij geweest’; en als overstelpt door de herinnering, kwamen eenige tranen te voorschijn.

‘Zijt ge van plan niet terug te komen?’ vroeg vrouw Danner angstig, ‘dat ge aldus afscheid neemt, denkt er toch aan, dat ge mij zooveel geld verschuldigd zijt, en dat ik u buiten weten van mijnen man geholpen heb, ik zoude met mijn weinige verdiensten als waschvrouw het niet terecht kunnen brengen.’

‘Hoe kunt ge dusdanig aan mij twijfelen, hoe zou ik weg kunnen blijven? Maar wie kan de toekomst voorspellen? Ik zou ziek kunnen worden en een ongeluk kunnen krijgen, of wat ook. Buiten een van al die voorvallen, ziet ge mij zeer spoedig terug. U zult wel eens naar George gaan zien, terwijl ik weg ben,’ voegde zij er bij; ‘hoe goed zijt ge altijd voor mijn lieve kleine geweest. O! mocht er nog éénmaal een tijd komen, dat ik u dat alles duizendvoudig kan vergoeden.’

En aldus die vrouw vleiende en bedriegende, verliet Thérèse Taamme, met schuld beladen, die woning om een nieuw tijdperk in haar leven in te treden.