Wilhelmina Drucker en de schandaalroman George David

V.

Thérèse had dien nacht ook wakende doorgebracht.

Hoe woelden hartstochten en woede dooreen in die schuldige ziel; hoe vervloekte zij dien man, dien geestelijke, die voor den tweedenmaal in één jaar op haren weg trad, om haar het verleden in herinnering te brengen.

Was het dan zulk een bijzonder geluk, om de vrouw van een man als George Lützen te worden, een heerenknecht, een kellner, zij die gedroomd had zelve knechts en meiden te hebben; dat men haar dat armzalig geluk nog niet gunde?

[p. 40]

Hoe zou George handelen, zou hij niettegenstaande alles wat hij vernomen had, haar toch huwen?

Zij geloofde het niet.

Zij wist te goed dat die man haar niet beminde, met die liefde die alles lijdt, alles verdraagt, ten einde het voorwerp zijner genegenheid te bezitten.

Wat zou zij in de toekomst aanvangen, bezwaard als zij was met dat kind, dat ginds rustig lag te slapen? Wat te beginnen?

Het was niet zoo gemakkelijk nu ze in Nederland was, zulk een klein hulpbehoevend wicht, dat aan geen ander voedsel gewend was als de moedermelk, naar M... in Hannover bij hare moeder te zenden, zoo als ze met haar vorige gedaan had; en bovendien zij vreesde dat George Lützen, in geval zij zich van haar kind ontdeed, gebruik zou maken van hetgeen hij wist om haar over de grenzen van Nederland te doen zetten; en ten koste van al wat ze ondervond, had ze Nederland lief, droomde ze nog steeds van gouden bergen.

Wel had dat jaar in Holland doorgebracht, haar geleerd, dat ook daar het goud niet op de straten te vinden was, maar toch er was een inwendige stem die haar onophoudelijk influisterde: hier, hier in Nederland ligt uw fortuin.

Het was nog zeer vroeg in den morgen toen zij den brief van George Lützen ontving; hetgeen die bevatte, verraste haar niet, zij had dat verwacht. Toch wilde zij beproeven eene verandering in zijne plannen mogelijk te maken.

Het huwelijk met dien man was haar nooit schitterend voorgekomen, maar thans nu hij het verbroken had, begon zij het van eene andere zijde te beschouwen; het zou haar eene naam, eene positie gegeven hebben, hoewel niet voornaam, zou het van haar eene fatsoenlijke, achtbare vrouw gemaakt hebben.

Begint men niet juist het bezit van iets te waardeeren als men het verloren heeft?

Thérèse had ter nauwernood den brief van George gelezen, toen zij zich nederzette om ook hare gedachten aan het papier toe te vertrouwen. Haar schrijven was zeer deemoedig, zij biechtte hare zonden, ten minste voor zoover zij zulks noodig vond, deed een verhaal van den vader van het vorige kind en schetste hem als een verleider, die haar vreeselijk bedrogen had.

‘Uit angst,’ schreef zij, ‘dat men mijn verleden mocht vernemen, had ik een anderen voornaam aangenomen. Zoo lang ik in Nederland ben geweest,’ voegde zij er aan toe, ‘is mijn leven aan u gewijd geweest.’ Met andere woorden, zij schreef alles wat eene vrouw in dergelijke omstandigheden kan schrijven.

Nog dien zelfden dag ontving zij op nieuw een wijdloopig schrijven van George; hij deelde haar alles mede wat hij dien nacht geleden en gedacht had, beschuldigde haar van de verwoesting zijner gewetensrust en ver-

[p. 41]

klaarde plechtig dat slechts zulke ernstige zaken (als in het vorige hoofdstuk vermeld) hem tot het onherroepelijk besluit, in den vorigen brief medegedeeld, hadden gebracht; haar nog eens verzekerende, dat zij de oorzaak van het ongeluk van geheel zijn volgend leven was, daar hij een lief, engelachtig meisje, dat het waarachtig en eerlijk met hem meende, voor haar bedrogen had; raadde haar nog eens niet voort te gaan op dezen weg, doch beloofde haar echter, noch aan zijne familie, noch aan iemand de ware reden te zeggen, die hem had bewogen het huwelijk niet te doen voltrekken; haar tevens berichtende dat hij Amsterdam had verlaten en er zoo lang zij er vertoefde, nimmer zou terugkeeren.

Thérèse sloeg zich, krankzinnig van woede, voor het voorhoofd, trouwens dit was eene gewoonte van die vrouw, zoo haar eene zaak voorkwam, die haar minder aangenaam was.

Wat verbeeldde die man zich, dat hij haar aldus durfde behandelen?

Was hij dan zoo braaf, dat hij een engel van deugd tot zijne echtgenoote verlangde; kon hij de vrouw die hij huwde, dan zulk eene schitterende positie aanbieden, om zoo veeleischend te zijn?

Maar was het eigenlijk niet bespottelijk zich ongelukkig te gevoelen, omdat die man haar niet wilde huwen en haar beleedigde; had zij den eersten nacht op Nederlandschen bodem doorgebracht, niet gezworen, voor niets terug te deinzen; had zij zich toen niet een voornamer en rijker echtgenoot gedroomd dan Lützen, een kellner, een huisknecht, welnu zij herhaalde nog eens dien eed, zij zou zich op Mijnheer Gofroy, op Lützen, op ieder wreken, alles doen, niets ontzien; - zij wilde beproeven of het slechts boekentaal is, die zegt, dat men hoewel arm zijnde, toch een rijk, een schatrijk huwelijk kan doen: nog eens zij wilde zich wreken, door een der rijksten mannen van Nederland te huwen.

Maar die voorname, rijke man, hij leefde slechts in haar verbeelding, in werkelijkheid was zij nog arm, zóó arm dat zij niet eens het noodige bezat.

Voor vrouwen als Thérèse is echter altijd in groote steden brood te vinden.

Het eerste wat zij noodig had, was huisvesting; in de woning waar zij was, kon zij niet blijven, men wist daar te veel van hare omstandigheden. Die lieden zouden misschien gaan onderzoeken, waarom haar huwelijk afgesprongen was, en zij vond dit niet noodig.

Het toeval deed haar huisvesting vinden bij burgerlieden; de man werkman, de vrouw waschvrouw.

Daar bracht Thérèse ruim anderhalf jaar van haar leven door, nog altijd den man niet gevonden hebbende, die haar uit haren ellendigen toestand moest verlossen.

Wel had zij in dat jaar menige liefdesbetrekking aangeknoopt, maar allen waren zij gekomen en gegaan zonder eenigen blijvenden indruk achter te laten.

Wel was zij in dat jaar door slijk en modder heen gewaad, maar zij was

[p. 42]

even arm gebleven als vroeger.

Nog altijd was de kleine George bij haar, de vrouw waar zij woonde was dwaas en gek met het lieve jongsken, en de moeder, zich altijd schikkende naar de omstandigheden, scheen het knaapje even lief te hebben. Wij zeggen ‘scheen’, want de uitkomst leert ons, dat die vrouw niets en niemand lief had.

Eindelijk, eindelijk leerde zij den man harer droomen kennen.