Wilhelmina Drucker en de schandaalroman George David

III.

George David Lützen, de huisknecht van den heer Gofroy, belast om Thérèse naar het spoor te geleiden, was een man van omstreeks dertig jaar, van eene fraaie gestalte, een flink gelaat, een van die mannen, van welke men zegt ‘ziedaar een knap man.’ Op dien man had Thérèse Taamme haar hoop gevestigd, ten einde op Nederlandschen bodem te kunnen blijven.

George was de eenige der bedienden van den heer Gofroy die een weinig de Duitsche taal sprak, en was daardoor ook de eenige, die met Thérèse nog al veel gesproken had.

Hoe kort de tijd ook was, dien de jonge vrouw in het huis haars meesters had doorgebracht, voor haar waren acht dagen meer dan voldoende geweest, om eenige zwakheden in het karakter van George op te merken, namelijk dat de jonge man ijdel en lichtzinnig was. Op die zwakheden had de Duitsche hare hoop gebouwd.

Het voornaamste wat zij wilde weten en waar ze moest achter zien te komen, om haar doel te bereiken, was, of George de reden van haar vertrek wist.

‘Ik geloof,’ zeide zij, op straat gekomen zijnde tot haren geleider, ‘dat 's Gravenhage eene zeer schoone stad is. Hoe gaarne had ik al de prachtige gebouwen, het heerlijke bosch, het zoo zeer vermaarde Scheveningen, waarvan ik wel eens gehoord heb, gezien.’

‘Ga ze dan nog zien,’ gaf George droogjes ten antwoord. ‘Ge zult toch zeker zulk eene verschrikkelijke haast niet hebben om te vertrekken. Mijnheer gaf mij te kennen dat uwe moeder verlangde, gij naar uwe geboorteplaats zoudt terugkeeren, doch het zal uwe oude vrouw wel hetzelfde zijn of gij heden of morgen te huis komt.’

Thérèse uitte een zucht van verlichting, haar taak ging gemakkelijker dan zij verwacht had.

‘Wat mij betreft,’ zeide zij, terwijl hare stem eenigszins trilde, ‘ik wenschte liever te sterven dan naar het huis mijner moeder terug te keeren.’

‘Uwe oude is dus geene liefhebbende moeder, voor u,’ gaf George ten antwoord.

Thérèse barstte eensklaps in een luid snikken uit: ‘Mijne moeder liefhebbend voor mij? Nooit heb ik iets van haar ontvangen dan onaangena-

[p. 33]

me woorden en slagen; overal waar ik geweest ben heeft zij mij benadeeld, en dat alles omdat zij steeds geld van mij verlangde. Mag ik u wel iets vragen,’ vroeg zij, na eenige minuten zwijgens. ‘Weet ge waarom ik naar Duitschland moet terugkeeren?’

‘Ik! wel neen! Thérèse. Ik meende uit een paar gezegden van mijnheer te hebben begrepen dat uwe moeder naar u verlangde.’

‘Wel nu ja! dat is juist de zaak, zij, en altijd zij is de oorzaak van mijn leed. Zij was het die den heer Gofroy schreef, dat zij verlangde dat ik te huis kwam, enkel omdat zij denkt dat ik uit Nederland geen geld zal zenden. Eenmaal te huis zijnde, begint het oude leven van vroeger, altijd gedwongen geld te huis te brengen, en niet wetende hoe het te bekomen, zijn slagen en scheldwoorden mijn deel.’

‘Dus blijft ge liever hier?’

‘Of ik hier zou willen blijven? hier! waar ik die weinige dagen zoo gelukkig geweest ben. Ik heb u reeds te kennen gegeven dat ik beter vind te sterven dan deze stad te verlaten.’

‘Ik zie niet in wat voor bijzonder aangenaams gij hier gehad hebt, ik vind den kleinen Alfred vervloekt lastig, mevrouw laat niemand een oogenblik rust, en mijnheer! ja die meent dat hij kan zien door eene plank waar geen gat in is. In de acht dagen dat ge hier geweest zijt, heb ik waarachtig niets gezien, wat op pleizier voor u geleek.’

‘Men kan gelukkig zijn, zonder juist luidruchtig genoegen te hebben,’ gaf zij het hoofd buigende ten antwoord, ‘de armste hut is een paradijs als men ze bewoont met iemand die men lief heeft.’

Verwonderd zag George haar aan. Wat meende zij met hetgeen zij zeide?

Wie bedoelde zij met iemand dien zij lief had? Zij meende daar natuurlijk een man mede. In het huis van den heer Gofroy kon zij niemand gezien hebben dan den heer des huizes en hem; van mijnheer kon geen sprake zijn, hij was gehuwd, had zijne vrouw lief en was alles behalve wat men ‘un bel homme’ noemt.

Er bleef dus niemand over dan hij zelf.

Thérèse beantwoordde zijn verwonderden blik en bloosde. Wat zeide die oogopslag aan den jongen man, dat er eensklaps een glimlach over zijn gelaat vloog? ‘Thérèse,’ zeide hij na eenige oogenblikken van stilte, ‘ge moet niet naar Duitschland terugkeeren, ge moet hier blijven.’

‘God alleen weet hoe gaarne ik dat zou willen. Maar ik vrees dat mijne moeder indien ik niet te huis kom, op nieuw aan den heer Gofroy zal schrijven en deze zal trachten mij hoe dan ook op te sporen, woedend dat ik niet vertrokken ben toen hij het mij beval.’

‘Hoe oud zijt gij?’ vroeg Lützen.

‘Een en twintig jaren,’ was het antwoord.

‘In eene betrekking zult ge onmogelijk kunnen gaan, want daar zou men u dadelijk vinden, en u dwingen naar uw huis terug te keeren. Er zal echter wel een uitweg te vinden zijn, voorloopig moet gij hier blijven

[p. 34]

tot morgen, ik zal u heden avond Den Haag laten zien, morgen vertrekt ge naar Amsterdam, waar ik u wel een adres zal opgeven, waar ge eenigen tijd kunt vertoeven. Ook ik denk spoedig naar Amsterdam te gaan en hoop u daar dan nog dikwijls te ontmoeten, want 's Hage begint mij schrikkelijk te vervelen, en bovendien heb ik meer dan genoeg van het huisknecht spelen. In Amsterdam vindt men altijd wel zijn brood, en dus naar Amsterdam. Ik zal u nu zoolang ergens brengen, waar ge mij kunt wachten. Tegen zeven uur ben ik bij u.’

Het was eene kleine herberg waar George Thérèse bracht, ten einde de twee uren door te brengen die moesten verstrijken alvorens hij terug kon zijn, ten einde de beloofde wandeling aan te vangen.

Met een handdruk scheidde George van de Duitsche.

Beide waren voldaan over zich zelven.

Hij, geloovende, het hart van een onschuldig meisje veroverd te hebben; en aan niets denkende dan aan den aangenamen avond, dien hij met het dwaze verliefde meisje zou doorbrengen, dacht alleen aan het tegenwoordige.

Het latere! welk ijdel man, die zich bemind waant zou daaraan denken, daarbij zeiden wij zoo even dat hij in hooge mate lichtzinnig was; toch ging er iets in zijn binnenste om, wat in algeheele tegenspraak was met zijne lichtzinnigheid; het was iets wat ieder gevoelt, wanneer men iets voorgenomen heeft te doen, wat tegenstrijdig is met het ons ingeschapen plichtbesef. Het was een oogenblik van berouw, niet om het meisje, dat in die herberg op hem wachtte, maar om eene andere, een lief, gevoelvol, braaf meisje waarmede hij reeds twee jaren verloofd was. Niemand troost zich echter lichter over dergelijke zaken dan een ijdel man.

Nooit zou het meisje, dat hij intusschen werkelijk lief had, iets van dien avond met eene andere doorgebracht, hooren. Zij woonde in het hart van Friesland, wie zou het haar zeggen? Dubbel vergoeden zou hij haar wat hij nu misdeed.

En bovendien, die Duitsche scheen hem lief te hebben met eene van die plotselinge opwellingen, zoo eigen aan de kinderen van den Rijn.

Welk ijdel man zou aan een dergelijk avontuur weerstand kunnen bieden?

En zij, de Duitsche, zij was voldaan, zij had haar doel bereikt, zij zou in Nederland blijven.

Het vervolg harer geschiedenis zal onze lezers doen zien, dat zij zich volstrekt niet vergist had in de opgave van haren leeftijd aan den heer Gofroy, maar dai zij haar plan, zoo het haar mocht gelukken, reeds van te voren had af gebakend.

Ze dacht er natuurlijk volstrekt niet aan, dien man, dien George lief te hebben, hare wenschen gingen hooger, maar voor het oogenblik was hij haar nuttig. Hij was de eerste trede op de ladder die haar naar haar doel moest leiden. Wel wist ze dat George Lützen verloofd was, zij had dit gedurende haar achtdaagsch verblijf in het huis van den heer Gofroy

[p. 35]

meer dan eenmaal gehoord, maar wat ging haar dat aan? Waarom zou zij eenige veranderingen in hare plannen brengen voor een meisje dat zij niet kende?

En bovendien als zij eene hoogere sport kon beklimmen, had zij de onderste trede niet meer noodig; hij kon, zoo hij er genoegen in vond, naar dat meisje terugkeeren.

Zij zou er hem zeker geen verwijt van maken.

Voor haar was hij slechts een bruikbaar werktuig.