Wilhelmina Drucker en de schandaalroman George David

II.

Acht dagen waren voorbijgegaan.

Mijnheer Gofroy en zijn gemalin hadden het ontbijt gebruikt.

De heer des huizes had eenen geopenden brief vóór zich liggen, dien hij, van tijd tot tijd het voorhoofd fronsende, inzag; eindelijk legde hij dien neder, en op de schel drukkende, beval hij de binnenkomende dienstbode, Thérèse beneden te doen komen.

Mevrouw zag verwonderd op, het lag niet in de gewoonte van haren echtgenoot, zich ooit met het vrouwelijk personeel bezig te houden.

‘Hebt ge slechte berichten omtrent Thérèse ontvangen,’ vroeg zij.

‘Goed zijn ze zeker niet,’ gaf hij eenigszins wrevelig ten antwoord.

Na een zacht tikken trad Thérèse het vertrek binnen.

Als altijd was zij overdreven nederig en bedeesd in haar voorkomen.

[p. 30]

‘Zet u!’ zei mijnheer Gofroy, haar een stoel wijzende.

‘Ik heb iets ernstigs met u te bespreken. Reeds de vorige week bij uwe komst alhier, heb ik gezegd dat het noodzakelijk was dat gij papieren bezat, waaruit ge kondet bewijzen dat uw gedrag in uw vaderland niets te wenschen had overgelaten. Ge antwoordet mij, dat ge niet wist dergelijke zaken noodig te hebben. Ge wist dat intusschen zeer goed, maar de overheid in uwe geboorteplaats had u een dusdanig bewijs van goed gedrag geweigerd.’

‘Maar mijnheer! werkelijk ik wist niet...’

‘Mag ik u verzoeken mij tot het einde aan te hooren,’ onderbrak mijnheer Gofroy de door haar aangevangen rede. ‘Daar,’ zeide hij naar den op tafel liggende brief wijzende, ‘ligt een schrijven van den pastoor uwer geboorteplaats. Die eerwaarde heer schrijft, dat uw vader, hoewel een gering werkman, ik geloof slagersknecht, een oppassend man was, dat gij echter nog jong waart toen hij stierf. Vervolgens meldt die heer mij dat gij op jeugdigen leeftijd uwe geboorteplaats hebt verlaten, en uwe moeder, toen reeds eene zeer oude vrouw, bijna nooit iets van u hoorde, maar juist door die weinige tijdingen begreep, dat uw levenswandel van dien aard was, dat gij uwe familie niet durfdet schrijven. Eindelijk hoorde uwe moeder iets van u, dat haar in hare behoeftige omstandigheden verre van aangenaam was. Het was door de toezending van een kind, een jongetje, waarvan gij 28 Oktober 185. moeder waart geworden. De pastoor schrijft mij vervolgens, dat gij in een plaatsje, waar gij volstrekt niet bekend waart, dat kind hebt ter wereld gebracht. De positie die gij destijds in de stad Hannover innaamt, was van dien aard, dat gij u volstrekt voor de geboorte van dat kind niet behoefdet te schamen. Volgens het schrijven van den heer pastoor uwer gemeente, waart ge te Hannover eene volstrekt niet onbekende vrouw. Wat was dus de reden dat gij veertien dagen in een onbekend plaatsje doorbracht, ten einde moeder te worden? Versta mij echter wel, het is de vraag van den heer pastoor, de zaak interesseert mij niet genoegzaam, om het ondoorgrondelijke er van na te gaan. Ik heb u thans alleen nog te zeggen, dat ik het als mijn plicht beschouw, u het noodige reisgeld te verschaffen, ten einde uwe geboorteplaats te kunnen bereiken, daarbij zal ik u eene ruime belooning geven, voor de diensten hier door u bewezen, en raad u als man van ondervinding aan, naar uwe moeder en uwen zoon terug te keeren, en voortaan uw leven dusdanig in te richten, dat God u uwe misstappen vergeven kan, en de menschen gedwongen worden u te achten.’

Thérèse stond langzaam op, geene verontschuldiging kwam over de saâmgeperste lippen, alleen vroeg zij, hare oogen strak op mijnheer Gofroy richtende:

‘Met welken trein moet ik vertrekken?’

Mijnheer Gofroy, verstomd van bij iemand van dien leeftijd dusdanige koelbloedigheid aan te treffen, daar hij stellig eenige smeekingen verwacht had om te mogen blijven, kon niet nalaten haar nog eens haren

[p. 31]

leeftijd te vragen; maar hetzij ze toch eenigszins ontdaan was, of hoe ook, ze noemde een ander jaartal dan de heer pastoor had aangegeven.

Mijnheer nam geen verdere notitie hiervan; en zei op een brusque manier: ‘Ga naar boven, zorg dat uw goed gepakt is, dan kan George u naar den trein van vier uur brengen.’

Nadat Thérèse het vertrek verlaten had, zeide mijnheer Gofroy tot zijne echtgenoote: ‘beste Jane! Ik geloof dat die Thérèse nogeenseene interessante rol zal vervullen, nimmer heb ik bij een zoo jeugdig personaadje dusdanige koelbloedigheid ontmoet, geene enkele verontschuldiging; doch,’ zeide hij, zich eenigszins bedenkende, ‘verduiveld, beste! Ik geloof toch dat ze eenigszins verward was, want ik, die bij dergelijke onbeschaamdheid niet kon nalaten nog eens haren leeftijd te vragen, kreeg een ander geboortejaar ten antwoord, dan de pastoor heeft geschreven. Had zij zich twee jaar ouder genoemd, dan had het voor hare verhardheid tot verontschuldiging kunnen dienen; maar het tegendeel is waar; ze maakte zich in hare verwarring jonger.

‘Ziet ge wel,’ zei mevrouw, ‘waarlijk! ik geloof wel aan hare fouten; maar...’

‘Wat maar! ik zeg dat we hier met eene vrouw te doen hebben, waarvan wij blijde mogen zijn, zoo goedkoop af te komen. Wij mannen zien scherp op 't punt van vrouwen, en ik zie haar in staat u van uwe plaats te dringen.’

‘Maar ze heeft toch niet...!’ onderbrak mevrouw.

‘Niets, beste vrouwtje! Wij hebben elkander lief; en zij was slechts acht dagen hier.’

Meteen trok mijnheer Gofroy zijn jas aan, daar het meer dan tijd was om zich aan zijne uitgebreide zaken te wijden, en hij stellig reeds op zijn kantoor gewacht werd.

Thérèse was intusschen naar boven gegaan, om de weinige prullen bijeen te pakken, want ze had niet veel. Haar leven was aan eene zee gelijk, altijd ebbe en vloed, en heden was het zeker geen vloed.

Ze dacht er echter geen oogenblik aan Nederland te verlaten; ze was door het ontvangene reisgeld ten minste de eerste dagen voor zorgen gevrijwaard, en met gebalde vuisten herhaalde zij haren eed, zwe rende na de vervulling mijnheer Gofroy te straffen, door hem in pracht te overschaduwen.

Beneden komende, nam ze een kort afscheid van de dienstboden; George maakt zich op bevel van mijnheer gereed, haar naar het station te brengen.

Niemand der ondergeschikten wist, wat dat overhaast vertrek beduidde. Wel werd er in de keuken gefluisterd van brieven die mijnheer uit Duitschland zou ontvangen hebben, maar het bleef bij gissingen.

[p. 32]

Mevrouw deed Thérèse weten, dat ze haar niet kon afwachten om afscheid te nemen, dewijl ze visite had; en zoo vertrok Thérèse, begeleid door den huisknecht, uit het huis van mijnheer Gofroy, arm in geld, maar rijk in voornemens.