Wilhelmina Drucker en de schandaalroman George David

[p. 23]

George David

[p. 25]

[Eerste boek]

[Proloog]

De dagbladen der maand Februari 187... bevatten in hare kolommen een van die berichten, die, hoe treurig ook, te algemeen zijn om de aandacht van den lezer te trekken. Het was de in weinig woorden vervatte mededeeling: dat te W. bij Amsterdam het lijk van een jongeman was opgehaald, reeds in vergevorderden staat van ontbinding verkeerende.

Den dag dat dit bericht, zoo bijzonder geschikt voor bladvulling der couranten, aan het publiek was medegedeeld, trad eene oude, armoedig gekleede vrouw het bureau van den burgerlijken stand te W. binnen, en verklaarde dat de aldaar gevonden drenkeling haar pleegkind was, George David Taamme genaamd. Met afgebroken zinnen, met eene door tranen verstikte stem legde zij de volgende verklaring af:

George David Taamme was de zoon van eene Duitsche dienstbode, Thérèse Taamme genaamd, die in de laatste jaren bij hare familie in het dorpje V. bij 's Gravenhage woonde. Verder liet zij doorschemeren, dat, hoewel George David een oppassend werkman was geweest, er toch wel vermoeden bestond dat hij zelf een einde aan zijn leven gemaakt had.

Op de vraag, haar door den ambtenaar van den burgerlijken stand gedaan, of de moeder reeds wist dat haar zoon vermist werd, gaf zij ten antwoord, dat die vrouw eenige weken geleden naar hare familie in Duitschland was gegaan, ten einde te trachten dáár werk te vinden, dat het onmogelijk was haar te schrijven, daar zij bevreesd was, dat een van hare familieleden een brief, aan haar adres gericht, zou openen, en, voegde zij er aan toe, dit zou het ongeluk dier vrouw zijn, daar niemand van hare nabestaanden iets van het bestaan van den ongelukkigen George weet.

Gevraagd naar de wijze waarop zij het lijk wenschte te doen begraven, gaf zij, op nieuw hevig snikkend en weenend, te kennen, dat zij geen geld bezat om de kosten der begrafenis te dekken, doch ware de moeder hier, deze misschien het geld zou weten te krijgen; maar ach, snikte zij al weder, ze is even arm als ik, en moet geheel van de goedheid harer familie afhangen.

Naar deze gegevens, aan welker waarheid men geen reden had te twijfelen, werd de dood ingeschreven van

GEORGE DAVID TAAMME,

Overleden den .... Februari 187..., te W...

Geboren den ... April 185..., te A...

Zoon van

Thérèse Taamme,

Zonder beroep, woonachtig te V...

[p. 26]

Vervolgens deed de ambtenaar nog eenig onderzoek naar den naam en de woonplaats der behoeftige oude vrouw, gaf order dat het lijk op kosten der gemeente zou begraven worden, en dankte God van harte, zich van die oude, vervelende breedsprakige vrouw te kunnen afmaken.

Daarmede was de zaak afgeloopen. Wie in 's hemelsnaam zou verder naar eene dergelijke zaak onderzoek gedaan hebben; die vrouw had alles gezegd wat zij wist, meer zelfs dan mijnheer de ambtenaar aangenaam geweest was, daar zijn tijd dien dag juist beperkt was. Wat, trouwens, zou er te onderzoeken zijn? De geheele zaak betrof slechts een armen jongeling, die bijna geen schoeisel bezat, en een einde aan zijn leven had gemaakt, eene doodarme vrouw, die zijne pleegmoeder was geweest, en eene moeder, die reeds met de zorg voor een kind belast, haar brood in den vreemde moest zoeken.

Wat voor belangrijks kon daarin gelegen zijn?

Immers niets!

En toch, hoogwijze heeren, er was een geheim, een verschrikkelijk geheim achter verborgen, wel waardig er den sluier van op te lichten.

Misschien, mijne heeren ambtenaren, is in uwe oogen iedere drenkeling, van wien men niets met juistheid kan aangeven, een zelfmoordenaar. Die uitlegging is zeker de gemakkelijkste.

Is zij ook de ware?

Wij durven en mogen hierover ons oordeel niet uitspreken, doch laten aan anderen de beslissing. Wij zullen alleen feiten melden, en zij zullen voor zich zelven spreken.