Nederduitsche tael- en letterkundige lessen voor school- en zelfonderricht

A. Schepens.
Leeft in Brussel.
12. - De wreede Zuster. (fragment).

Natuer scheen te rusten; het starrengewemel
Zond dansende stralen op aerde; de hemel
Was wolkeloos helder; het blanke gezicht
Der mane verwde alles met blauwende licht.

Daer gingen twee meisjes, in 't prilste der jeugde,
Wen 't harte slechts heil kent, en zorglooze vreugde,
Te zamen, stilzwygend, door 't vreedzame veld...
Waerom toch schynt de eene zoo hevig ontsteld?

Hoe fronst zy het voorhoofd, hoe fonklen haer blikken!
Uit gansch heure houding straelt iets wat doet schrikken;

[p. 478]

 

Wordt 't hart haer door gramschap of wroeging geplaegd?

 

Waerom is haer boezem zoo hygend gejaegd?

 

 

 

Zoo gingen zy 't veld door, en kwamen ter streke,

 

Waer 't sluisje des molens, de golfjes der beke

 

Een hinderpael biedend, het stroometje staekt,

 

En 't beekje tot stilstaenden waterpoel maekt.

 

 

 

‘O zuster! hoe vrolyk de vischjes hier dartlen!

 

Hoe blikken hun schubben als zilver by 't spartlen!’

 

Zoo lachte de jongste, als een gruwzame stoot

 

Haer trof, en zy gillend het water in schoot.

 

 

 

Dan rees op den poel een zoo angstig gekerm;

 

‘Ach, zuster! genade! heb meêly, ontferm!

 

Help! zuster! ach! reik my een hulpzame hand,

 

Zoo schenk ik uit dank u de helft van myn land!’

 

 

 

‘Vergeefsche belofte! Eer het daglicht nog schyne,

 

Wordt 't geen uw geboorte me ontroofde weêr 't myne.’

 

Zoo morde de zuster, en gansch heur gelaet

 

Sprak morrende wreedheid en vlymenden haet.

 

 

 

‘Ach, zuster! erbarming!’ zoo klonk het thans weder:

 

‘Myn Goswyn, myn ridder, hy mint my zoo teeder;

 

Al heb ik hem gansch myne liefde verpand,

 

Voor u zie ik morgen reeds af van zyn hand!’

 

 

 

‘Vergeefsche belofte! 'k zal zelve wel zorgen

 

Dat Goswyn my huwe, en eer driemael de morgen

 

De torens van 't slot onzer vaedren beschyn',

 

Zal Goswyn, uw ridder, myn bruidegom zyn.’

 

 

 

Een enkle, hartscheurende gil liet zich hooren;

 

Een luttel gekabbel bleef 't water verstooren;

 

Dan werd het weêr spiegelglad, juist als voorheen.

 

Eén zuster verliet dan het oord, en verdween.