Nederduitsche tael- en letterkundige lessen voor school- en zelfonderricht

Prudens van Duyse.
Zie bladz. 132.
11. - Volksonderwys.

Onsterflyke adeldom der ziel,
Verheven pronk van dien verstande,
Waerin een Godsvonk nederviel,
Hoe menig dwaes maekt gy te schande,
Aen 't erfelyk blazoen verslaefd,
Die naer de schim eens titels draeft,
En burgerheil zich laet ontglippen,
En 't vreemde viert, hoe valsch van prael,
En aen den vloed der moedertael

Nooit laven mogt de lippen!

Dien vloed laet Gent zoo overmild
Ook voor den minsten burger stroomen.
De goede stad, die nooden stilt,
Spreekt: ‘Laet de kleenen tot my komen!
Laet my ze koestren op myn schoot!
Ik breng ze voor den pligte groot.
Ik zie in hun reeds onze vaderen
Die vaderen zoo vry en vrank.
Laet wie my mint zyn leven lang,

Jong rondom my vergaderen!’

[p. 477]

 

Wien danken wy dien milden vloed,

 

't Vierde eener eeuwe reeds aen 't vloeijen?

 

Wien blyft het vaderlandsch gemoed

 

Voor zulk een weldaed tegengloeijen?

 

U, vader van de burgerschaer,

 

Van Crombrugghe, eedle Gentenaer,

 

Dien 't goede dreef met yversporen.

 

Vol liefde spraekt gy: ‘Er zy licht

 

Voor 't werkmanskind!’ en 't schoon gesticht

 

Was binnen Gent geboren.

 

 

 

Van hier, van hier dat kroost der nacht,

 

Dat de eeuw in 't aengezicht durft spuwen,

 

Als 't haer vooruitgang fier veracht,

 

En van beschaving schynt te gruwen; -

 

Dat spreken durft, met helsche vreugd:

 

‘Hoe meerder kennis, te min deugd!’ -

 

Dat hooger wysheid na te streven

 

Verbiedt met middeleeuwschen trots.

 

De kennis is, als dochter Gods,

 

De bron van licht en leven.

Uit het gedicht stadskostelooze schoolen te Gent, 1856.