Nederduitsche tael- en letterkundige lessen voor school- en zelfonderricht

[p. 475]

J.A. de Laet.
Leeft in Antwerpen.
10. - Het Woud.

Schoon, majesteitvolle Woud,
Statige tempel der Godheid,
Welkom is my het geheim,
't Somber geheim der gewelven
Die, met een wenk Zyner hand,
Miek de alvermogende Bouwheer!
Schoon, majesteitvolle Woud,
Rustig en vredig naer buiten,
Zegt Ge wat binnen gebeurt
Slechts wien vertrouwt is met U.

Lagchende omringen uw zoom
Kleurige, geurige bloemen,
Die gulle en Ryke Natuer
Mild, ongeteld om U strooit;
't Digte gebladert beschut
Zingende, minnende vogels;
't Zorgende moederken broeit;
Rondom het nesteken heen
Vliegt de ongeduldige vader,
Kozende en dartelende om.

Dat ziet de wandlaer; - maer hy
Die meer vertrouwd is met U,
Weet dat het roofdier, de slang
Ook uwe diepten bewoont;
Weet dat de geurige bloem
Wel uwen gordel bekleurt,
Maer dat de distel, de braem
Dieper de bloeme vervangt.

Schoon, majesteilvolle Woud,
Statige tempel der Godheid,
Soms slaekt uw boezem een zucht
Heimvol en schier ongehoord.

[p. 476]

 

Waer komt die zucht toch vandaen,

 

Machtige en prachtige Woud?

 

Soms als de noordewind loeit,

 

Huilt Gy en klaegt Ge met hem;

 

Yslyk is dan uwe klacht,

 

Yslyk en roerend te gaêr.

 

Waer komt dat klagen vandaen?

 

Waer gaet dat klagen naertoe!

 

'k Weet het. Ge leeft, arme Woud, -

 

Lydt ende klaegt - daer Ge leeft.

 

 

 

‘Diva Pax.’