Nederduitsche tael- en letterkundige lessen voor school- en zelfonderricht

Theodoor van Ryswyck.
(Zie bladz. 130).
2. - Watergeuzenlied.
(1573.)

Komt op! komt op! uit baei en kreek,

D'oranjevlag in top!

Komt op! uit elke waterstreek.

De nacht is koud, de maen is bleek;

De siddring spookt op 't golvend sop.

Hoezee! komt op! komt op!

Het weêr is kil en bar; de wilde baren huilen,

En zweepen 't grauwe schuim den sombren hemel toe;

De Spanjaerd poogt de koû in d'oorlogskiel te ontschuilen;

De luiken hangen digt. Hy sluimert wel te moê.

[p. 463]

 

De noordwind zweept den wacht, verkleumd tot op de beenen;

 

De scherpe hagel slaet hem de ooren voos en styf;

 

Wy slingren ongestoord, door storm en branding henen,

 

En klampen hen aen boord, en vallen hen op 't lyf.

 

 

 

Dan blinkt ons kokermes! dan bliksemen onz' roeren

 

Door hol en kykgat heen, en spreiden schrik en dood!

 

Dan plegen wy de wraek, die we eens zoo heilig zwoeren,

 

Terwyl de kiel weêrgalmt op 't botsen van het lood.

 

En kraekt hun logge vloot, in 't buldrend nat bedolven,

 

Of werpt haer de afgrond als verbolgen naer de sfeer;

 

Wy wagglen juichend op de tippen van de golven,

 

Als kindren van den stroom, in bondschap met het meer.

 

 

 

Wy schenken geen genade! ons gaet het ook voor 't leven;

 

De laffe Kastiljaen, door ons ten buit gemaekt,

 

Wordt met de borst doorpriemd, de zee ter prooi gegeven,

 

Die als met ongeduld naer spaensche lyken haekt.

 

ô Weinigen van hen herzien de zuiderkusten!

 

Het water is hun zerk, de bedding blyft hun graf;

 

Naest menig scheepswrak zal daer hun gebeente rusten;

 

Daer knaegt de gramme haei hun vlotte rompen af!

 

 

 

Kom Alva! kom Bossu! daegt uit uw zeekasteelen,

 

En beukt met yzren vuist ons ranke stulpen lek;

 

Wy willen Naerdens moord, en Haerlems rampen heelen.

 

Wat schuilt gy in de romp? vertoont u op het dek!

 

Wy vlieden 't vunzig hol; wy zien de vlakte dampen;

 

Uit elke mistkolom spreekt ons een broeder aen,

 

Vermoord op uw bevel, door pyniging en rampen;

 

Zy fluisteren ons toe: ‘Hoezee! valt aen! valt aen!

 

 

 

Ziet onze lyken ginds aen boeg en takel hangen,

 

Met stollend bloed bevlekt, van ryp en nevel grauw;

 

De wonden gapen nog, voor 't vaderland ontvangen;

 

Wreekt, Boederen, onzen dood, en weest uw eed getrouw!

[p. 464]

 

Wy zweven om u heen; wy zullen u bezielen.

 

Komt, steekt de lont in 't kruid, en vlamt uw beulen blind

 

Of laet zich Bato 's kroost thans weereloos vernielen?

 

Wel hem, die zeegryk sterft, en land en vryheid mint!

 

 

 

Komt op! komt op! uit baei en kreek,

 

D'oranjevlag in top!

 

Komt op? uit elke waterstreek.

 

De nacht is koud, de maen is bleek;

 

De nevel spookt op 't golvend sop.

 

Hoezee! valt aen! kompt op!’