Nederduitsche tael- en letterkundige lessen voor school- en zelfonderricht
(1860)–Emmanuel van Driessche–
Auteursrechtvrij
[pagina 295]
| |
moeder Alida door de Leuvenaers aengedaen, de hofstad van Braband geworden was. Zyn viervoeter was een flinke ezel, het bevoorregte lastdier der klerken en geleerden. Onze ruiter was een man van omtrent de zestig jaren, van middelmatige gestalte; zyn ingedrongen en wat vooroverhellend geschouderte was alleen toereikend om in hem eenen klerk, eer dan eenen oorlogsman te doen erkennen. Zyn hoog en breed voorhoofd waeruit een paer dikke spieren bogtig naer den schoonen arendsneus toevloeiden en, daer langs, met eenen sterken kronkel zich uitbreidden naer de hoeken des monds, als om dezen in trouw verband te stellen met de hersenwerking, zyne fonkelende bruine oogen, die iets van den blik des vossen hadden en zyne fyne zaêmgedrongene lippen, verriedden overigens eenen man wiens levenskracht zich teenemael in het hoofd had verzameld en wiens denkvermogen meer ontwikkeling had genoten dan zyne vuist; zyn baerd was glad geschoren en eene ronde pelsenmuts, waeruit een hoog bruin glansend hair tot op de schouders nedergolfde, strekte tot lystwerk aen het edele wezen; een karmozynen tabbaerd met eenen pelsenkraeg belegd, vloeide hem rond de leden en liet slechts aen den hals eenen hemdomslag van sneeuwwit lynwaed, en naer onder de met gryze sandalen omgorde voeten onderscheiden. Het dier zelf waerop onze reiziger gezeten was, scheen door zynen statigen en bedaerden tred, iets van zyns meesters deftigheid in zich te voeren en hield den kop naer omhoog, alsof het trotsch geweest ware over zynen last. Man en dier spreidden links en regts groote oogen open naer de byzonderheden, die zich overal op hunne baen langs den steenweg aenboden, ofschoon het niet de eerste mael was dat zy de stad Brussel bezochten; maer toch, de veranderingen en verfraeijingen, die de hofstad sedert een twintigtal jaren ondergaen had, waren zoo menigvuldig en zoo innemend, dat zy onzen reiziger troffen en aengenaem verrasten. Met genoegen herzag hy de oude zwarte burcht der graven van Leuven, om welker voet de snelloopende Senne als een gouden boord hare geluwe waters slingerde, en de naestgelegene, niet min aloude Sinte Gooricx kapelle, met haren streng | |
[pagina 296]
| |
gothischen toren; beide gebouwen voerden hem met welbehagen in den geest terug tot de vestiging in Braband der christelyke leer en der wereldlyke magt door de Karolingers. Wat verder werd zyne aendacht ingetrokken op een wisselaers- of goudsmidswinkel, op de bonte en prachtige uitstalling eens lakenkoopmans, op den schitterenden toon eens helmetslagers of van eenen kerksieraedwinkel; hoogerop bewonderde hy nogmaels de fraeije Sint Niklaeskerk met haren prachtigen belfroot, wier klok sedert pas eenige jaren het eigendom der in bloei toenemende gemeente was geworden, het gemeene vleeschhuis en de vischmarkt, en overal de hooge, zwarte houten huizen, die op de meest verscheidene en de grilligste wyzen over de kronkelige straet helden en die, na de inwoners van den grond als met den ligchame te hebben verwyderd, de zelve, als het ware, trapsgewyze met den geest tot elkander terugvoerden, naer mate zy zich van den grond in de hoogte verhieven, en aldus een treffend zinnebeeld vertoonden van den meer gemeenzamen geest, van den krachtigeren band, die toenmaels de burgery tot een magtig ligchaem sloot. Onze reiziger stapte eindelyk af in de bergstraet aen het gasthof In den Grooten Spiegel, beval zyn trouw beest aen de zorg van een' toegeloopen dienstbode, liet zich zelven eene eenvoudige potagie voordienen en, na zich van het stof der lange reize te hebben gezuiverd, vervoorderde hy voetelinge zynen weg, en trad weldra de poorte binnen van 't hertogelyke hof. Een dienstvaerdige voetlooper bragt hem in eene wyde, gewelfde voorzael, rondom met eikenhouten stallen bezet en op welker hooge muren eene kunstige hand ridderlyke avonturen en de vermakelykste tooneelen uit den ‘Reinaert de Vos’ had afgemaeld; zoodat elke bezoeker, wien het gebeurde te moeten wachten, zich hier ligt eene halve uer tyds kon getroosten. Het leed niet lang of uit eene naestgelegene zael kwam een reusachtige krygsman te voorschyn met forsige gebaerden en stappen en het sture hoofd trotsch in de lucht. Met eenen vlugtigen blik ontwaerde hy in den aengemelden bezoeker eenen klerk, en de uitdrukking van zyn gelaet scheen op dit zicht nog te versomberen; de niet min scherpe en rasse blik | |
[pagina 297]
| |
des vreemdelings kon zelfs op het gelaet des hofmans eenen zweem van geringschatting bespeuren. De hoveling zette drie stappen vooruit naer den bezoeker en geweerdigde zich dan, uit pligtvervul, hem genoegzaem kortaf te vragen wat zyn verlangen ware? ‘Ik verlang de eer te hebben om myne hulde te bewyzen aen den genadigen en doorluchtigen hertog van Braband,’ was het statige antwoord. De toon, op welken deze wensch geuit werd, en de rustige houding des vreemden, deden den krygsman genoeg blyken, dat hy geenen gewoonen man voor had, en alsof de blik der wysheid den blik des gewelds overmeesterd hadde, neigde de hofman, deed nog twee passen tot by den vreemde: ‘Onze genadige hertog is thans in gesprek, maer de heerschap gelieve my zynen naem en hoedanigheid op te geven, ik zal de eer hebben hem dadelyk aen te melden.’ Tot antwoord trok de bezoeker eenen prachtigen gouden ring met een kostbaer gesteente van de regter hand, en verzocht den hoveling dien aen den hertog te willen overreiken. De lyfwachter nam het juweel met eene kwalyk bedwongene bitsigheid tusschen duim en voorvinger en verwyderde zich al mompelend: ‘Alweêr een gevierde burger; een bevoorregte klerk! Die hebben hier witte voeten sedert eenigen tyd; men ziet hier niets anders meer dan van dat wittebroodsvolk! Ah! de krygsman heeft uit! Eilaes! Eilaes!........’ en zyn oog op den ring vestigende, ging hy voort: ‘Een uil! myn ziel! een zonderling wapen, en dat zeker noch in 't opene veld, noch in den klaren dag zal behaeld zyn. Een uil!’ En op dit zinnebeeld dubbend verdween hy, die wel Pallas, maer niet Minerva had leeren kennen. ‘Het eerste dietsche charter in Brabant.’ |
|