Nederduitsche tael- en letterkundige lessen voor school- en zelfonderricht

[p. 292]

Désiré Delcroix,
Leeft in Brussel.
Het arme weeskind.

In een armzalig met stroo gedekt hutteken, omtrent een half uer gaens van het kleine stadje Deynze verwyderd, lag op eenige busselen hooi, koud en verstyfd, eene lange magere vrouw. Hol stonden haer de beenige wangen en hare groote zwarte oogen zagen strak en styf naer de zwartberookte planken der zoldering op.

Een zevenjarig kind zat in den hoek des vuerloozen haerds, tusschen vorm- en kleurlooze lompen ineen gekropen. Overigens was er noch meubel noch huisraed in die droevige woning te zien, en men hoorde er niets, dan het gieren des winds tusschen de reten der halfverrotte deuren.

Het kind stond eensklaps uit zynen schuilhoek op, naderde de uitgestrekte vrouw en hare hand in de zyne nemende, sprak het klappertandend van koude:

- Moeder, ik heb honger.

Doch niets antwoordde hem dan het akelige gehuil des winds die met verdubbelde woede de vensterramen, de deuren en het dak der arme woning schudde, als wilde hy deze tot in hare grondvesten verdelgen; nu zuchtte hy door de naekte boomen van 't naburige bosch pynelyk en langzaem, als waré hy de klaegstem der onder de aerde rustende geslachten, dan huilde en tierde hy als de spottende stemme van den ongeluksgeest, die, den kaelkoppigen adelaer gelyk, met bebloeden snavel en van vreugde dansend, zyn zegelied aenheft op de trillende prooi welker ingewand hy met zyne klauwen verscheurt.

- Moeder, ik heb honger en koude, en ik ben zoo benauwd, herhaelde het arme knaepjen. Moeder, lieve moeder, wordt toch wakker.

[p. 293]

Een rukwind tilde op dit oogenblik de deur der hut uit hare verroeste hengsels, en plofte ze met geweld in het midden der plaets neder.

Het verschrikte en bevende kind, geen antwoord verkrygende, stoof het huis uit zonder te weten waerheen het zyne stappen rigtte, tot dat het hygend en afgemat by den grooten weg te zamen zonk.

De avond daelde, en een zwart wolkgevaerte, van sneeuw en hagel zwanger, strekte zich als een onmetelyk baerkleed over het gansche veld uit.

Welhaest scheurde de wind dit sombere rouwdoek aen flarden; sneeuw en hagel stoven langs de barre velden heen, en toen eindelyk de maen van uit den hooge hare zuster toelgachen mogt, werden hare stralen teruggekaetst door de blanke deken, die Gods hand over de aerde had gespreid om de, in haren schoot ontkiemende zaden tegen de strengte des winters te beveiligen.

Een rytuig kwam den weg opgereden; de koetsier hield eensklaps stil, sprong van zynen bok, en hief het ongelukkige kind uit de sneeuw, waeronder het reeds ten halve begraven lag, terwyl eene vrouwenstem hem uit het rytuig angstig vraegde wat er gaende was. De medelydende dienaer nam het kind op en droeg het tot aen de deur der koets; tranen van medelyden rolden langs zyne wangen en nokkend sprak hy:

- Zie, Mevrouw....

Meer kon hy niet uitbrengen.

- Groote God, een dood kind! riep zy schreijend uit.

- Neen, Mevrouw, dood is het niet, antwoordde de koetsier, ik heb, toen ik hem uit zyn sneeuwbed opnam, het knaepje in myne armen voelen beven; doch indien gy 't arme schaep niet genadig zyt, zal het niet lang meer lyden.

- Ik het kind genadig zyn! Waer zyn uwe gedachten, Jan! Neem deze beurs en draeg ze naer de ouders van het kind, die zonder twyfel gindsche hut bewonen; zeg hun, dat zy niet ongerust moeten zyn over het arme schaep, dat ik het hun morgen warm

[p. 294]

gekleed en gansch hersteld, terugzenden, en ze daerenboven niet vergeten zal.

- Mag ik u hier met de peerden alleen laten, Mevrouw? sprak Jan.

- Ja, ga maer en haest u, God, die over het kind waekte, zal ook over my waken.

Jan gaf het kind over aen zyne meesteres, die het spoedig in haren reismantel wentelde en zyne blauwe handjes onder haren adem trachtte te verwarmen, maer er nog niet in geslaegd was het zelve tot zyne zinnen terug te roepen, toen reeds de oude man haer de beurs terugbragt, en verhaelde dat hy in de hut slechts het lyk eener, van koude en gebrek gestorvene vrouw had gevonden.................................................................,

Eenige uren later lag 't weesjen in eene rykgestoffeerde kamer op een gemakkelyk rustbed. Eene jonge vrouw bewaekte met deelneming zyne minste bewegingen, terwyl een klein aerdig meisjen van vreugd in de handen klapte en, stoeijend rond zyne moeder huppelende, gestadig zingend uitriep:

- Wel moeder, wat ben ik toch blyde, dat gy my een broertjen hebt medegebragt!

Uit het roman ‘geld of liefde.’