Logo DBNL
De sonne-bloeme (1700)

De sonne-bloeme

(1700)–Hieremias Drexelius–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende


illustratie
ADIVMENTA .4
Dominus nobiscum est: nolite me tuore Num. 14. 73.


Het IV. Boeck.
Van de beletselen om den menschelijcken wille ghelijck-formigh aen den godtlijcken te maken.

Het I. Capittel.
Welcke dinghen de ghelijck-formigheydt van den menschelijcken wille met den godtlijcken aldermeest beletten.

Wien de sleutels van eenigh huys oft stadt bevolen worden, dien wordt met eenen oock macht ghegheven om in dat huys oft stadt te gaen als't hem belieft. Den Heere Christus versoeckt somwijlen langen tijdt de sleutels van't binnenste van ons herte, eer hy die verkrijght, ende vryen in gangh in ons herte verwerft: soo onbeleeft zijn wy tot dien mildtsten gast. Lud Blosius a verhaelt ons eene seer ghedenckweerdighe sake van de H. Maghet Gertrudis. Christus onsen Heere sy selven aen haer veropenbarende, seyde: In dese handt light de gesontheydt ende in d'andere de sieckte; kiest dochter wat u belieft. Wat soude de H. Gertrudis hier doen? Salse de gesontheyt kiesen? 't soude eene groote onbeschaemtheyt schijnen te wesen. Salse de sieckte voor de ghesontheydt stellen? men sal seg-

gen datse t'ootmoedigh ware. Het is voorwaer't gebruyck onder de menschen, dat, als den eenen vrient den anderen dier-gelijcke keuse geeft, hy dan uyt beleeftheyt't slechtste kiese. Soo hadde de H. Gertrudis de sieckte moeten kiesen, om de pijnen van d'andere-werelt t'ontgaen. Sy e soude niet onwijselijck gekosen hebben, naer het exempel van de H. Catharina van Senen, die de doorne croone voor de goude stelde. Nochtans heeft de heylige Gertrudis wijselijcker ende beter gedaen dat sy geene van beyde en koos; maer hare handen cruys-gewijs op hare borste leggende, ende op haer knien vallende, seyde: O mijnen Heere, ick bidde u uyt den gront mijns herten, dat gy niet mijnen, maer uwen wille aensiet. Hierom tot alle beyde gereet, en kiese ick noch't een noch't ander; het comt u toe, Heere, t'onderscheyden, welck van beyde u belieft my te gheven. Hier op heeft onsen Heere geantwoort: Die dickwils begeert van my besocht te wesen, moet my den sleutel van sijnen wille opdragen, ende dien nimmermeer van my wederom eysschen. Hier mede de H. Gertrudis onderricht zijnde, heeft een gebedeken gemaeckt van dese corte woorden: O alder-liefsten Iesu, niet mijnen, maer uwen wille gheschiede. Ende ghewende haer't selve dry-hondert ende vijf-en-sestigh mael's daeghs te herhalen: Niet mijnen, maer uwen wille geschiede, alderliefste Iesu a. Welck gebedeken

voorwaer my veel beter dunckt te zijn dan duysent andere. Hy sal seer wel doen, die't selve nacht ende dagh in den mont sal hebben ende alsdan dat veel vierighlijcker seggen, als hem den tegenspoet meest sal overvallen. Niemandt en zy soo seer in sijne bekommernissen verwerret, oft met tegenspoet overlast, of hy en segghe oock alle uren thiern-mael, twintich-mael, dertich mael, ja hondert-mael dese woordekens: O alderliefsten Iesu, niet mijnen, maer uwen wille gheschiede.

Maer't sal jemanden misschien eene sware sake duncken, altijdt dit willen te hebben. Den vryen wille is daer somtijts tegen, ende en begeert tot soo verworpen dingen, ende die soo hart om verdragen zijn, niet gedwongen of gheport te zijn. Hierom is't van noode, dat den genen, die sijnen wille met den godtlijcken heel vast wilt vereenight hebben, sy selven tot die dinghen besonderlijck bereyt ende veerdigh opoffert, van de welcke de bedorvene nature meest schroomt ende grouwelt. Daerom moet men den wederspannigen wille meest daer toe porren, daer hy meest eene tegenheyt af heeft.

§. 1.

Ende ten eersten, een mensch die den godtlijcken wille toe gedaen is, moet sy selven tot alle armoede opofferen, ende seggen: Mijnen Heere ende Godt, ick offere my selven soo tot d'armoede als tot de rijckdommen veerdigh (dit is hart, maer saligh:) ick en weygere oock

niet die armoede des geests te lijden, die my van allen troost, ende alle soetigheyt der devotie bloot. Belieft het u, mijn Godt, dat mijn herte worde als eene dorre aerde. Heere, gy hebt my toegebracht, niet muscadellen, niet claren wijn, niet hypocras, maer bitteren alsenwijn, ende gemenght met myrrhe, ick sal dan om uwen't wille uyt desen bitteren kelck u bescheet doen. Ick weten, Heere, dat uwen wijnkelder van seer leckeren malvaseye ende hypocras wel versien is; maer gy, om uwe dienaers te beproeven, zijt hen gemeynlijck leur wijn ende sueren-wijn toe-brenghe de: Ick sal dan, ô goeden Iesu, lustigh uyt drincken alle de bitterheyt die gy my schencken sult.

Godt hadde sich eens aen een van sijne vrienden seer gemeynsamelijck vertoont, ende sijn herte met vele vertroostingen vervult: het docht desen dat hy op den bergh Thabor het claer blinckende aenschijn Christi altijt soude mogen genieten. Waer toe dit doch? seyde hy by sy selven, en leven wy niet in een dal der tranen ende droefheyt? vereyscht desen tijt sulcke vertroostingen ende sottigheden? Oversulcks heeft hy den Heere ghebeden, dat hy hem dese groote soetigheyt sijns herten soude afnemen Hy heeft sijn gebedt verhoort, ende heeft hem vijf jaren langh in seer veel tegenspoets ende lijdens geoeffent: ende ten laetsten hem eenen Engel gesonden, om sijn droefheyt door eenigen troost te verlichten. Maer volherdigh in sijn voornemen blijvende: Ick en ver-

soeke, seyde hy, geenen anderen troost, dan desen alleen, dat ick magh weten of het Gode behaeght, dat ick in sulcke quellinghe ende sieckte ben; den godtlijcken wille is my de meeste versoetinge van mijne pijnen; daer is luttel aen gelegen of ick gesont oft sieck ben, als ick maer Gode behage a.

Den H. Chrysostomus is d'alderuytnemenste deught van den H. Joseph, bruydegom der alderheylighste Maget Maria in dese sake wel met reden aldus verheffende: 'Twelck als Joseph gehoort hadde (te weten, dat hy in ballinghschap moeste gaen) en is gheenssins verargert geweest, ende en heeft niet geseyt: Dit is een onsekere ende heel twijfelachtige sake; gy seyt korts te voren, dat hy sijn volck behouden ende saligh maken soude, ende nu en can hy oock sy selven uyt de perijckelen niet verlossen. Maer wy moeten vluchten ende gaen suckelen, ende verre van hier verreysen: de daden zijn heel contrarie aen de beloften. Maer hy en heeft niet sulcks geseyt (want hy was een getrouw man) ende en ondersocht niet nieuwsgierighlijck den tijt sijner wederkeeringe, den welcken den Enghel niet uytdruckelijck verclaert en hadde. Doch hy en is hier om oock niet trager, maer geerne gehoorsaem geweest, ende heeft gelooft, alle tribulatien met blijtschap verdragende b. Den H. Joseph was heel bereyt om te vluchten, om

sijn vader-lant te verlaten, om alle armoede te lijden. Den wille Godts is een verlichtinge aller ellenden. Nae dat wy ons dan tot d'armoede opgeoffert sullen hebben, moetmen voorder gaen.

§. 3.

Volght dan na dese eerste ende tweede opofferinghe sijns selfs tot versmaetheyt en tot schande. 'Twelck den H. Paulus ghebiedende, seght aldus: Laet ons in alle dinghen ons selven toonen als dienaers Godts, &c. door eere ende oneere, door quade fame ende goede fame, als verleyders, ende nochtans waerachtighe a. Die den godtlijcken wille toe-ghedaen is, segge: Heere, ick offere u my selven tot alle oneere ende versmaetheydt, besonderlijck tot die, daer ick geen oorsake van en ben. Ick en weygere geenssins om uwen wille veracht, versmaet, verworpen, ja oock met voeten getreden te worden. Dit is eene harde ende grove brocke, moet nochtans in-gheswolgen zijn; want sy comt uyt d'aptekerye Christi. Christus selve heeft sich niet alleen tot alle soorten van injurien ende versmaetheden vryelijck opgeoffert, maer die oock verdragen, als eenen verworpelijcksten mensch, zijnde voor ons gheworden eene vermaledijdinghe; want daer is gheschreven: Vermaledijdt is allen den ghenen die aen't hout hanght b.

Hoe veele groote Heylighen zijn eer-

tijts voor de booste menschen gehouden geweest? sy wisten dat al wel, maer hebben't verdragen, hoe wel sy't wel gevoelden. 'T is wat anders boos, geacht te zijn; wat anders, metter daet boos te wesen; ende dit hebben wy allegader sonder meester van in de wiege geleert: maer dat ander weten weynige, ende die alleen weten dat volcomelijck, die alle versmaetheden, gelijck als groote eere, van de handt Godts naer den godtlijcken wille ontfangen.

Besiet eens, hoe de Moeder des Heeren de heylighste Maghet Maria den godtlijcken wille met heel haer herte aenkleefde, als Joseph haren bruydegom, om d'aenstaenste baringe verbaest, haer nu wilde verlaten: en heeft de Maghet niet geswegen? en heeft sy alle't vermoede, dat men van haer hadde, aen den godtlijcken wille niet gelaten? Vele Heyligen door dit heerlijck exempel beweeght, al wierden hen seer sware misdaden opgeleght, hebben nochtans gheswegen, die oneere verdragen, ende hen selven met alle de schande Gode bevolen.

Den H. Emmerammus Bisschop van Regensborgh en is niet alleen van een heel leelijck feyt beschuldight, maer oock seer vreedelijck gepijnight geweest: want door't bevel van Lambertus, den sone van Prince Theodo, is hy aen eene hooghe leedere gebonden. Aldus wierden hem, die tot de tormenten bereydt was, alle de vingeren sijner han-

den, de teenen, d'ooren, den neuse, d'ermen en de voeten een voor een afgesneden, ende ten laetsten de tonghe uytghetrocken, ende is soo korts daer nae ghestorven. Ach! heeft desen onnooselsten Prelaet, ende soo vele andere heylighe menschen, met een verduldigh gemoet gewillichlijck dese groote schande connen wederstaen; waerom sullen wy, die duysent misdaden bedreven hebben, soo onverduldighlijck ende onweerdelijck een cleyne versmaetheyt ende het minste onghelijck verdragen? Indien wy den godtlijcken wille, van den welcken alle dese dinghen voortcomen, oprechtelijck beherten, soo en sullen wy niet lichtelijck om eenighe oneere ende versmaetheydt, hoe groot die oock ware, ontstelt worden; jae een jeder sal sijns selfs aldermeesten verachtet wesen.

Christus van de doot nu verresen, seyde tot Magdalena, die met groote eerbiedinghe sijne voeten wilde omhelsen: En wilt my niet raken, want ick en ben tot mijnen Vader noch niet opgheklommen a. Als of hy seyde: Ghy sult my noch dickwils sien, Magdalena, ende't en sal u niet gheweygert worden my te raken ende te kussen, 't welck voorwaer oock aen meer andere vrouwen van Jerusalem, die't selve ghelijcker handt bestaen hebben, toeghelaten is gheweest b. Christus nu alle tormenten, en de doodt selve geleden hebbende, soude wel met reden mogen ver-

bieden hebben hem niet te raken; doch, om dat hy noch niet ten hemel opgeklommen en was, in't huys der onsterffelijckheyt, en heeft sich niet alleen van sijne liefste discipelen, maer oock van de vrouwen laten aen raken. Maer wy, aldersnootste menschen, die niet alleen tot de wooningen der saliger noyt op en klimmen, maer oock niet eens naer de graven en dalen, als noch sterffelijck ende alle catijvigheden onderworpen wesende, roepen nochtans soo dickwils: En wilt my niet raken, en wilt my niet raken, &c. Wel! gy boos mensch, sult gy my soo spijtigh aenspreken? sal ick van u soo verachtelijck ghenaemt worden? sult gy mijn authoriteyt aldus te kort doen en verminderen? &c. Met groote gramschap spreken wy dickwils duysent diergelijcke woorden. O Christenen, hoe cleyn eene kennisse hebben wy van den godtlijcken wille, waer door wy soo delicaet worden, dat wy niet het minste schandelijck woordt en connen verdraghen. Soo wie de verholentheydt van den godtlijcken wille wel kent, die sal sy selven tot alle soorten van versmaetheden opofferen, ende segghen: Mijnen Heere, ick ben wel weerdigh van een jeghelijck veracht ende versmaedt te worden; als ick dan sien sal dat my ghebeurt dat ick over langh verdient hebbe, en sal ick my niet stooren: Ick wete, Heere, dat my niemandt en sal verachten, 't en zy hy eerst van u daer toe macht ontfanghen heeft. Ick en sal dan

niet claghen, maer verworpender worden dan ick gheweest hebbe, ende sal oodtmoedigh in mijn ooghen wesen a.

§. 3.

Als't herte nu tot d'armoede ende versmaetheydt bereydt is, soo volght de derde opofferinghe sijns selfs, te weten, tot alderhande sieckten. Daer worden lampen van silver oft van andere materie gemaeckt, soo konstigh hangende, ende met sulcken in eenvoeginge van alle stucken en leden in malkanderen, datse, waer oft hoese gedragen worden, noyt om en keeren; sy houden haer licht, ende staen altijt naer den hemel. By diergelijcke lampe mach een mensch die hem geheel naer den wille Godts voeght, vergheleken worden: want hoe qualijck ende spijtighlijck hy getracteert wort, aensiet nochtans Godt en den godtlijcken wille, altijdts naer sijnen schepper trachtende, aen den welcken hy sy selven dickwils met dese worden opoffert: Heere, begeerdy dat ick kranck ende flauw van lichaem zy, begeerdy dat ick maer een levendigh geremte sonder eenige krachten zy, dat ick van sieckten verdwijne, dat ick met pijnen overvallen worde, dat ick vele jaren te bedde ligge; siet ick ben veerdigh ende bereydt, belieft het u alsoo, de swaerste sieckte sal my oock aengenamer sijn dan eene oock langhduerende gesontheyt: het sal my al even eens

wesen, als't immers uwen wille is, gesondt oft sieck te sijn, ende u daer van te loven. Het is bemerckens weerdigh, 't gene dien grooten meester des gheestelijcken levens Joannes Avila geleert heeft, seggende: Eenen Godt lof in tijde van tribulatie, is meer weerdt, dan duysent in tijde van voorspoedt a. Want Godt te dancken als't wel gaet, can elck gemeynelijck wel, maer seer luttel connen dit in tegenspoedt doen.

Ludovicus Blosius schrijft, dat eene maget van uytnemende heyligheyt gevraeght zijnde, door wat oeffeningen sy tot sulck een volmaeckt leven gecomen was geantwoort heeft: Nimmermeer en ben ick soo met pijnen overvallen geweest, of ick en wenschter noch meerder ter liefde Godts te verdragen, achtende dat ick soo sonderlinge gaven niet weerdigh en was. Een andere deughdelijcke maghet, niet minder van heyligheyt, scheen de tormenten der hellen te lijden, ende en conde niet hopen datse daer haest af soude verlost wesen. Waerom haer selven uyt ganscher herten tot Godt keerende, seyde: Mijnen alderliefsten Godt, zijt gedachtigh, dat gy mijnen Heere ende schepper zijt. Siet, ick presentere my voor u rechtveerdigh oordeel, ende geve my aen uwen alderaengenaemsten wille gansch over, bereyt dese helsche tormenten soo langh te verdragen als't u gelieven sal: ghebruyckt my soo gy wilt, in desen tijt, en inder

eeuwigheyt a. Aldus haer selven aen den oppersten godtlijcken wille overleverende, heeft wonderlijcken voort-gangh in de liefde Godts ghedaen.

Dus moet-men den wille hier toe oock pramen, dat hy leere onbescheyden tot ghesontheyt ende tot sieckte te zijn, ende tot alle beyde bereyt. Maer wy moeten voorts gaen.

§. 4.

Ten vierden, dat den wille des menschs sich van selfs tot alle soorte van doodt opoffere; ende eene snelle doodt, ende een langh durigh leven niet anders en begeere, dan soo't Gode behagelijck is. Dat dan eenen lief-hebber des godtlijcken willes segge: O goeden Iesu, ick en begeere noch langh te leven, noch haest te sterven, maer aen u, in't een oft ander gehoorsaem te wesen. Ick en ordinere oock niet, op wat maniere ick begeere te sterven; gelijck gy my tot u sult willen roepen, soo ben ick bereyt te volgen. Alleen, Heere, soude ick wel willen eene haestige doot verbidden; doch ick en begeere ooc hier aen uwen wille niet wederspannigh te wesen: begeerdy dat ick eene subite doodt sterve, dat het geschiede soo gy wilt, met uwe gratie sal ick altijdts mijn beste doen om in den staet van gratie te leven. Ick wete, Den rechtveerdighen, is't dat hy van de doodt verrascht wordt, sal in verkoelinghe wesen b. Dus

en verfoeye ick geen ongetijdige doodt, noch en begeere geene ghetijdige, noch en vreese oock niet seer een ellendige ende sulck' eene daer d'oogen van schroomen. Het is geloovelijck, datter vele seer sachtelijck door de doot uyt't leven scheyden, ende naer de helle varen; vele oock door eene vreesselijcke ende bittere doodt van hier verscheyden, ende naer den hemel gaen. Dit oordeel is veel verholender dan dat-men't met d'oogen soude connen sien. Daerom sal ick soo wel eene sacht als een straffe maniere van sterven veerdighlijck aenveerden, soo't den Heere gelieven sal. Want, 't zy dat wy leven oft sterven, wy behooren den Heere toe Want niemant van ons en leeft sy selven, ende niemandt en sterft sy selven a.

Den H. Martinus Bisschop van Tours nu in sijn uyterste wesende, sprack: Heere, ben ick uwen volcke noch van noode, ick en weygere niet t'arbeyden, dat uwen wille geschiede: Waerom de H. Kercke de deught van desen man verheft, seggende: O onuytsprekelijcken man, die noch door den arbeyt verwonnen en is, noch door de doot en can verwonnen worden; die noch gevreest en heeft te sterven, noch geweygert te leven. Soo betaemt: wy moeten tot dese beyde verweckt ende versterckt worden, soo dat wy't leven niet te seer en beminnen, ende de doot niet te seer en vreesen.

Q. Curtius seght: Het staet den vromen mannen toe, meer de doodt te versmaden, dan't leven te haten. Dickwils worden de bloodericken door eene verdrietigheyt des levens tot een versmaden huns selfs bedwonghen. Maer de deught beproeft het al. Het laetste van alle dingen is de doodt; het is genoegh tot dese niet traeghlijck te gaen a.

Dit beyde, te leven ende te sterven moet-men naer d'ordinantie van Godts wille aenveerden. Wilt Godt dat wy leven? laet ons leven, 't zy geluckelijck, 't zy ellendelijck, als wy immers tot de saligheyt geraken. Wilt Godt dat wy sterven? laet ons seer vlijtighlijck sterven, ende gelijck dien ouden schrijver vermaent, laet ons ten minsten niet traeghlijck nae de doodt gaen; als die ons tot het onsterffelijck leven roept.

Maer eylaes! hoe vele stervender al clagende? Wie en sterft niet al kreunende ende al suchtende? Maer dat en is niet sy selven heel aen den godtlijcken wille overgegeven, met den tijdt die ons verleent is, niet te vreden sijn. Wy moeten't al veerdigh hebben dat ons tot eenen onsekeren dagh geleent is, ende geroepen zijnde dat sonder clagen overleveren. Het is eenen seer quaden schuldenaer, die den crediteur noch qualijck toespreckt. Daer sullen altijdt luttel dagen wesen, is't dat gy die telt. Peyst dat het opperste goet in den tijt niet gelegen en is: hoe cort dien is, neemt

hem ten besten: dat u de dagen van sterven verlenght worden, en streckt u tot geen gheluck: want door't verlengen en wort't leven niet saliger, maer langh-dueriger. Hoe veel beter is't niet de jaren van andere te tellen, maer de sijne wel te werderen, ende voor een gewin t'achten? Gy en moet niet clagen om't gene u onttrocken is, maer danckbaer wesen om't gene u gegeven is a. Nae-de mael dan het den godtlijcken wille is dat ick nu sterven, soo sal ick nu sterven, jae sal oock geerne sterven.

§. 5.

Ten vijfden en ten laetsten, dat een mensch, die sich den godtlijcken wille onderworpt, tot alle dinghen, de welcke, oft in desen tijdt, oft inder eeuwigheyt connen overcomen, sich heel veerdighlijck sonder eenigh uytnemen, Gode opoffere. Een jongh van den arent, is't dat het van goeden aert is, aensiet de sonne heel sterrelinghs: den wille des menschs, indien hy goet is, blaeckt soo nae den godtlijcken, dat hy sich van selfs tot alle dingen opoffert, ende niet uyt en neemt. Wie is in dese sake cloeck-moediger gheweest dan Paulus, die den godtlijcken wille door bloote sweerden, door blickende lancien, door vliegende steenen, door de baren der zee, door verscheyden storm-winden, door afgrijselijcke tempeesten, door vremde ende onbekende plaetsen na liep?

niet en conde desen man beletten in Godts wille te volbrengen, noch den stanck der kerckeren, noch dry-maels gegeesselt te sijn, noch den slagh-regen der steenen, noch de vreese der schip brake, noch de menichte der perijckelen, noch den dagelijckschen noot van sterven. Seght aen Paulus, brandende van den geest Godts, dat hy door't vyer gaet, hy sal gaen. Want, seght hy. Ick wenschte selve verbannen te zijn van Christo, voor mijne broeders a. Wat seght ghy Paule? spreckt Chrysostomus, hebdy nu niet gheseydt: Wie sal ons scheyden van de liefde Christi? Voorwaer Chrysostome, om dat Paulus Christum grootelijcks beminde, begeerde hy van Christo, ende sijn soetste geselschap afgescheyden te wesen; nochtans met sulcke conditie, datter meer menschen Christum souden beminnen. Oversulcks wenschte Paulus, door eenen drift van eene blinde liefde te scheyden, niet van de liefde Christi, maer vande saligheydt ende glorie Christi. Bemerckt hoe sterrelinghs dat desen Arent de sonne van Godts wille aensiet. Maer dese soo stercke over-een-draginge in den wille Godts is van soo groote weerde, dat buyten dese niet met allen en is, oock duysent werelden te versmaden. Aen vele heylige Martelaeren en is't niet swaer geweest hun bloedt, als eene heel slechte sake, te vergieten: onder die tormenten overvloeydense van godtlijcken troost, ende daerom versmadense lichtelijck alle tor-

menten, jae de doot selve. Den heyligen Laurentius light op eenen gloeyenden rooster, gelijck eenen vermoeyden reysenden man op eene bancke soude liggen. Den H. Andreas begroet het cruys, daer hy de doodt aen soude sterven, als een Coninghlijck bedde. Den H. Stephanus ontfanght den slagh-regen der steenen als druppelkens van dauw. Maer desen mensch volbrenght eene groote sake, die dagelijcks onder het pack van soo vele ellenden beswijckt, die gevoelt dat hy soo allengskens sterft; ende dies niet tegenstaende sy selven geheel aen den godtlijcken wille overgeeft, ende tot alle dingen seer veerdighlijck opoffert. Is't dat hy nochtans, soo ick melde, even-eens, tot alles, naer Godts wille veerdigh is. Ende het moet aldus geschieden: want nae de mael wy alle goederen, soo des lichaems ende der ziele als die wy der fortuyne noemen, dat is, die den gevalle onderworpen zijn, van Godt ontfanghen; wat connen wy in dese op t'offeren, uytnemen? Het is in de schole een gemeyn segh-woort: Daer en is geenen reghel soo generael, of hy en heeft een uytneminghe: maer dit moet hier gansch uytgebannen zijn: den regel van den godtlijcken wille is sonder eenige uytneminge. Soo wie naer desen regel wilt leven, die leere sy selven, ende al dat hem aengaet, aen den godtlijcken wille onderworpen. Den H. Bernardus ons een seer doorluchtig exempel hier van voorhoudende,

seght: Hoort ten laetsten eenen mensch, den welcken Godt naer sijn herte gevonden hadde: Bereyt is mijn herte, seght hy, mijnen Godt, bereydt is mijn herte. Het is bereydt tot allen teghenspoedt, het is bereydt tot allen voorspoet; het is bereydt tot alle ootmoedige, het is bereydt tot alle verhevene wercken, het is bereydt tot al dat ghy my ghebieden sult. Wildy my eene schaep-herder maken? wildy my eene Coningh van vele volcken stellen? O Godt, mijn herte is bereyt, mijn herte is bereydt. Maer is't dat hy my seght: Ghy en behaeght my niet, soo ben ick bereydt; hy doet dat goet is voor hem a. 'Twelck voorwaer eene vernederinghe des herten, ende eene verloocheninge van sijnen wille is, weerdigh eenen godtsdienstigen Prince. Want wat is't geseyt, Ghy en behaeght my niet? Is't dat Godt seght: Ick en begeere niet dat gy Coningh zijt, dat gy leeft. Ick ben bereydt, seght David. Is't dat Godt ghebiedt: Ick wil dat ghy sult weder ballingh wesen, dat gy wederom sult vluchten, ende in de plaetse van eene quaden schoon vader eenen alderboosten sone sult hebben, die des vaders croone ende leven vervolghe. Ende nochtans spreckt David: Ick ben bereydt. Is't dat Godt ghebiet: Ick begeere dat gy weder nae de speloncken ende schuyl-plaetsen der wilder dieren vlucht: dat gy weder u broot sult bidden, ende dagelijcks in de doodts noot wesen. Niet-tegen-staende

seght David, Ick ben bereydt. Maer seght Godt: Ick wil dat gy in de plaetse van troost, in uwe ellenden oock van uwe ondersaten beschimpt, met steenen geworpen ende vervloeckt wort. Dat en weygere ick oock niet, seght David: Dat den Heere doet dat goedt voor hem is. O treffelijcke deught van eenen seer heyligen Prince, door de welcke alleen hy Gode seer aenghenaem hadde connen worden, principalijck als hy dit al weenende sprack, ende in den rouwe gekleet. Soo groot achtede eenen man naer Godts herte, Godt te behaghen, dat hy dese gratie met sijne vryigheyt, met sijne kinderen, ende met alle sijne rijckdommen, jae oock met sijn rijcke ende sijn leven seer geerne soude gekocht hebben. Ten minsten David konde den godtlijcken wille volbrengen, sprack hy tot alle dese dingen seer veerdigh: Mijn herte is bereyt, ô Godt, mijn herte is bereyt a.


Vorige Volgende