Logo DBNL
Den Ryper zee-postil, bestaende in XXII. Predicatien toegepast op den zeevaert (1699)

Den Ryper zee-postil, bestaende in XXII. Predicatien toegepast op den zeevaert

(1699)–E. Az. van Dooregeest, C.A. Posjager–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

Achtste Predikatie
Over Psalm 34 7.

Den Text.

Dese ellendige riep, ende de Heere hoorde, ende hy verloste hem uit alle zyn benaauwtheden.

Seer geliefde in den Heere.

WAt isser dat men niet doorgaens door bequame middelen bekomen moet? + dewijl doch het beginsel, met desselfs eynde, zoo is t'samen gebonden, dat men om 't laetste te bereyken, het eerste niet en mag versuymen. En daerom wenscht yemant broodt te hebben om te eeten, en kleederen om aen te trecken. Hy moet, op hoope van des Heeren milden zegen, zijn handen met neerstigheyt aen den arbeyt slaen, of is iemant sieck en kranck, wenschende om wederom gesont te mogen worden; hy en moet, vermits den krancke, de medicyne behoeft, de goede kruyden en medikamenten noit veragten. En heeft die plaetze in 't natuerlyke, ten is niet minder, dewyl Godt autheur en insteller van alles is, oock in 't geestelijcke, alsoo, en daerom wil men tot Godt, aen zijn Hemelsche vrientschap naderen; daer toe is ons voor alle dingen het geloove noodig, + want zonder ge-

loove is het onmogelyck Gode te behagen. Want die tot Godt komt moet gelooven dat hy is, ende een beloonder is der gene die hem soecken. Of is het ons van gantscher herten ernst, om in 't ware geloove dagelijckx op te wassen, ende toe te nemen, ten eynde, om uit dadelijcke bevinding van Gods genade, aen zijn eygen hert geschoncken, te mogen spreeken met den H: David: + gy ô Heere hebt vreugde in myn herte gegeven, meer dan ten tydt, als haer Koorn en haren Most vermenigvuldigt zyn. Tot dit groot geluck, waer door ons de dageraet aenbreeckt, ende de blinckende morgensterre opgaet aen 't herte, is de betragting van dese vermaningh noodigh, + ende als nieuw gebooren kinderkens zyt zeer begeerig na de redelyke onvervalschte melck, te weten Gods Woord, op dat gy door de zelve moogt opwassen, indien gy anders gesmaeckt hebt, dat den Heere goedertieren is. Of zijn wy in angst ende in noodt, na lighaem of na der zielen, de oeffening van een geloovig ende aendachtigh gebedt is het rechte middel, om verlost ende geholpen te worden: + want de Heere is naby allen die hem aenroepen, alle die hem aenroepen in der waerheyt. Hy doet het welbehagen der gene die hem vreesen, ende hy hoort haer geroep, ende verlostse. Daer van den H. David de waerheydt selfs, uyt eygen ondervindinge, toont, seggende in den Text:

Dese ellendige riep, ende de Heere hoorde, ende hy verloste hem uit alle sijn benaautheden.

In dese woorden dan, staen aen te mercken, voornaementlijck twee dingen als

Voor eerst de persoon ende sijn doen die hier voorkomt.

Ten anderen het getuygenis, 't welck aengaende hem gegeven wordt.

Aengaende nu het eerste poinct, te weten de persoon ende zijn doen, die hier voorkomt, daer van staet in den Text dese ellendige, riep. De persoon nu is dese ellendige te weten, den H: David, welck als hy door haet en nydigheyt voor Sauls, zijns schoonvaeders aengesigt, als een velthoen op de bergen, vlugten moest, zijn toevlugt, van wegen groote angst ende benautheyt, nam tot Achis, een Heydens Koning onder de Philistynen, tot Gad, dogh als hy daer, in plaets van troost ende gunst te vinden, door de list, en quade tongen der hovelingen deses Konings, oock in groot perijkel van lyf ende leeven quam, hem selve onder de schyn van een gemaekte rasernye, seer behendig gered ende verlost bevond, doen desen vierenendartigsten Psalm, tot een altoos blijvende gedaghtenisse van dese geluckige uitkomst, ende om de naeme des Heeren, daer over opentlijck, insonderheyt met zijn Princelyck huysgesin te looven ende te dancken, heeft gemaeckt: wetende dat geen middelen, hoe behendig, hoe verstandig en voorsigtig oock aengeleyt, iets vorderen, ofte helpen konnen, buyten de genaedige hulpe en segen des Heeren. Dese Historie nu is te lesen 1 Samuelis Cap: 21.10.11.12.13.14.15. en-

de ten bewijse dat desen Psalm daer op siet, ende by gelegentheyt van dit voorval, door den H: David gemaeckt is, soo luyd desselfs aenvang, ofte opschrift aldus: een Psalm Davids, als hy zyn gelaedt verandert hadde voor het aengesigt van Abimeleg, die hem weg joeg, dat hy doorging. Waer in dat alleen dit onderscheyt, in de woorden is, dat Samuel desen Koning, met sijn eygen naem Achis noemde: daer den Autheur van desen Psalm, ofte ten minsten van dit opschrift hem, niet met sijn eygen, maer met een gemeenen naem, doorgaens, na het oordeel der verstandigen, aan alle Koningen der Philistynen eygen, sijnde Abimeleg, beschreven heeft.

Ziet, ten aensien van alle dese dingen dan, heeft den H: David, als wijsende met den vinger op zijn eygen persoon, hem selven desen ellendige genoemt. En in der daet wat was hy doe ook anders? is 't een groote ellende voor een eerbaer man, door een anders boosheyt ende gewelt van sijn zeer beminde huysvrouw berooft te zijn; David was selfs in zijn jeugt, door zijn eygen schoonvader Saul van de liefde zijner Koninglijcke Jonckvrouw Michol ontset, die hem anders tot een lieflycke hinde, + ende als een seer aengenaem steen geytken was. Is iemant niet ellendig die gebrek heeft, selfs aen broodt, en die van sijn eygen niet eeten kan. Maer David, sijnde eens Konings schoon-sone, en derhalven van Vorstelycke waerdigheyt, heeft selfs, door den ongenaedigen honger, de barmher-

tigheyt van andere moeten bidden en aenroepen om broot, seggende tegen den Priester Achimeleg tot Nob: + wat isser onder uwe handt? geef my vyf brooden in myn handt, of wat'er gevonden wordt.

Of is't een groote ellende, als iemant zijn eygen vaderlandt, zijn vrienden en magen, uit angsten van de doodt verlaeten, ende onder vreemde ende onbekende menschen vlugten, ende omswerven moet? immers David hadde sijn eygen vrouw, vader, en moeder, en huysgesin, ja alles moeten verlaten, alleen om onder ongeloovige en stinckende Heydenen in een vreemt lant, sijn leven te bergen. + Zijnde daer als eensaeme, en treurende musche op het dack, +ofte als een vogelken, omdoolende uit zyn nest.

En daerom was David een Konings schoon sone, ende een groot man, selfs van Vorstelycke waerdigheyt, evenwel in dese tydt, en stant van saecken, was hy een man, niet weynig bedroeft ende ellendig, kennende hem selven gantsch niet te groot, om volgens de waerheyt der dingen, edelmoedig, en in alle vernederingh, + te bekennen, dat hy ellendig ende nootdruftig was.

Maer wat doet hy in dese droefheydt, wetende dat het Godt is, die de nedrige vertroost, en sijn hulpe insonderheyt doet aenvangen, als die van de menschen ontbreeckt? Hy wendt sijn gedagten van de werelt af, ende heft sijn oogen met godvrugtige ende ernstige gebeden tot en na den Hemel op. Seg-

gende oock daerom verder in den text. Dese ellendige riep, te weten tot den Heere, hy ging tot den selven, niet met een flauw, traeg, ende yverloos gemoedt, ofte met kragteloose, en verstorven lippen, nauwelijckx eens denckende, wat hy van den Heere, zijnde zelfs, den grooten Godt van Hemel ende van Aerde, badt, ofte bidden sou, o neen. Hy riep, dat is, kryschte yverig en kragtig, uit het binnenste van sijn herte tot sijn Godt. Wetende, worden de flaauwe gebeden, komende uit een doodig herte niet verhoort, + dat noghtans een kragtig gebedt veel vermag.

En dog wat was hier de uitkomst van? ende (segt hy verder in den Text) de Heere hoorde: te weten niet volgens zijn goddelijke alwetenheyt alleen, gelijck hy op die wijse niet alleen de gebeden der vroomen, maer selfs oock, alle quaede woorden hoort, ende boose wercken weet ende kent: maer volgens sijn vaderlijcke gunst ende goedertierentheyt neygende (om soo te spreecken) sijn ooren na het sugten ende schreyen van David, sijnen knegt, gelijck een vriendelijck vader gaerne agt geeft op de gebede ende smeeckinge van sijn beminde kinderen, gelijck den H: David dat oock hier na nogh in desen Psalm met dese woorden te kennen geeft. + De oogen des Heeren zyn op de regtveerdige ende zyn oore tot haer geroep. En om dit te verseeckeren, zoo seyt oock de H: Paulus, + dat de Heere ryck is over alle die zynen naeme aenroepen.

Maer waer uyt blijkt het, dat Godt den

H. David soo genadelijck hadde verhoort? Daer van staet verder in den Text aldus: ende hy verloste hem uit alle zijn benaautheden. Wat is verhoort te worden anders, dan te verkrijgen 't gene waerom gebeden is? Immers om die reden zeyde de Apostel Joannes: + indien wy weten dat hy ons verhoort, wat wy oock bidden, soo weten wy, dat wy de bede verkrygen, die wy van hem gebeden hebben. Hadde dan den H: David, in noodt en benaeutheydt zijnde, den Heere aengeroepen ende gebeden om verlossing? Het is seecker dat hy in dese bede verhooring ontfing, om dat hy ook met verlossing beschonken wierdt, en dit blijckt daerom noch te meerder ende te klaerder, om dat dit een bevryding, niet van een, ofte van twee, ofte van eenige kleyne en geringe verdruckingen; maer volgens de Goddelijke gunst, van alle sijn benaautheden was. Hadde hy dan te vooren moeten suchten ende uytroepen tot den Heere: + myne beenderen zyn verschrickt, ja myne ziele is zeer verschrickt, ende gy ô Heere, hoe lange? Keert weder Heere, reddet myne ziele, verlost my om uwer goedertierentheydt wille. Ick ben moede van myn sugten: ick doe myn bedde den gantschen nagt swemmen, ick doornatte myn bedtstede met myne tranen. Nu was hy van den Heere, die alleen helpen kan, ende soo gantsch gaerne redden wil, tot een overgroote ruymte, ende seer aengename ververschinge uytgevoert; hebbende ten hoogsten stof en reden, om in een danckbare opheffingh zijns

herten, met alle vroomen, uyt eygen bevindinge selfs, tot den Heere te spreecken: gy hebt den wensch der sagtmoedige gehoort, gy sult haer herte verstercken, uwe ooren sal opmercken, om den weesen en de verdruckten regt te doen, op dat den mensch van der aerde niet meer voort vare gewelt te bedryven.

Uyt dese woorden dan, + dus verre verhandelt, staet tot onser aller stichtingh af te nemen, ende te leeren, dat men in nood, angst, en swarigheyd zijnde, om uit dit alles geholpen, ende verlost te worden, zijn toevlugt, door ernstige gebeden ende smeekingen moet nemen tot Godt, die als een Almachtige ende barmhertige Vader, den genen die hem vreesen ende aenroepen, zeer wel helpen kan, ende zoo gantsch gaerene oock helpen ende bystaen wil. Want in desen Text word bevonden, als den H: David den Heere, als zijnde selfs radeloos ende ellendigh, aenriep ende badt, dat hy doen gunstigh verhoort ende geholpen wierd. Ende dit is oock de vermaning, ende belofte van Godt selve, seggende: + Roept my aen in den dag der benaeutheyt, ik sal u uit helpen, ende gy sult my eeren. En daerom hooren wy den H: David ook aldus suchten ende uytroepen tot hem: + ô Godt, hoort myn geschrey, merckt op myn gebedt. Van 't eynde des lants roep ick tot u, als myn herte overstelpt is. Leydt my op eenen rotssteen, die my te hooge soude zyn, want gy syt my eenen toevlugt geweest, eenen stercken tooren voor den vyandt. Ick sal in uwe hutte verkeeren in eeu-

wigheden. Ick zal myne toevlugt nemen in 't verborgene uwer vleugelen. Dit middel hebben immers alle vroome soo gantsch gaerene in 't werck gestelt. Wierdt den godtsaligen Koning Josaphat door sijne vyanden, die in een seer groote menigte tot hem quamen, aen alle kanten ten uytersten benaeut, soo is zijn gebedt tot den Heere: + in ons is geen kragt tegen dese groote menigte die tegen ons komt, ende wy en weten niet wat wy doen sullen: maer onse oogen sijn op u. Wiert den H: Paulus met een groot verdriet gequelt, + by hem, onder de naem van een Engel des Satans uitgedrukt, hier over heeft hy den Heere driemael gebeden, om daer van verlost te mogen zijn. Ia selfs Gods Zone, na den vleesche een mensch zijnde gelijk als wy, doch sonder sonde, die heeft ook, in een swaren strydt zijnde, tot driemalen toe, zijnde met zijn gebenedijdt aengesigt ter aerden gevallen, ernstig gebeden, seggende: + Vader of gy wildet desen drinckbeecker van my wegnemen, doch niet mynen wille, maer den uwe geschiede.

Zien we op ons zelven, dese eere zijn wy immers aen de groote Godt, wiens hulpe en bystant wy ten uytersten in alle dingen noodig hebben, ten alderhooghsten schuldigh. Wat kindt isser, 't welck in noodt zijnde, en daer toe gelegentheydt hebbende, niet terstondt sijn toevlucht tot sijn eygen Vader neemt? Maer de Heere immers, om ons, onse schuldige pligt indachtig te maken, die zeyt selve: + een sone zal den vader eeren, ende een knegt sijnen

Heere; ben ick dan een Vader, waer is myne eere? ben ik eene Heere, waer is myne vreese? Hoe en soude wy dan, ten aensien van Godt ende het gebedt, met den verloren zone, tot ons selven niet spreecken: + ik zal opstaen, ende tot myne Vader gaen?

Of letten wy op Godt selve, nergens vinden wy beter en troostelijcker voorwerp voor onse devotien ende gebede, dan by hem, 't zy in den Hemel, 't zy op aerde. Ia buyten, en sonder hem, en isser niets, 't welck ons iets helpen, of baeten kan. Hy is, om op te vertrouwen, een rondasse ende schilt voor ons. Niemant, die met een waaragtig herte tot hem sijn toevlugt nam, en wierde oit beschaemt, ende hoe sou men dan in waere godvrugtigheyt, tot den Heere, met den Psalmist, niet spreecken? + wien heb ik neffens u in den Hemel? neffens u lust my oock niets op der aerden, beswykt myn vleesch ende myn herte, zoo is Godt de rotssteen myns herten, ende myn deel in eeuwigheyt. Want hy dog is die almagtige Heer voor wiens wenck zelfs alles buygen ende wycken moet. + Voor hem sijn alle dingen mogelyck. Sijn dan onse ontmoetinge, zomtijts soo ten uytersten bang ende benaut, dat men met den vromen Koning Hiskias, tot den Heere moet uitroepen: + de kinderen zyn tot aen de geboorte gekomen, ende daer is geen kragt om te baeren. + Ziet dan en is hem geen ding te wonderlyk, ende het is niets by hem te helpen, het sy den magtigen, het zy den kragteloosen. En nog daer en bo-

ven: + de Heere is regtveerdig in alle sijn wegen, ende goedertieren in alle sijn wercken, en daerom hy is ons eene toevlugt ende sterkte. + Hy is kragtelyk bevonden een hulpe in benautheden. Zoo dat wy vryelijk, uit vertrouwen tot sijn naem, uit den waren gront des herten, spreecken mogen: Daerom en sullen wy niet vreesen, al veranderde de aerde haere plaetse, ende al wierde de bergen verset in 't herte van de Zeën: laet hare wateren bruysen, laetse beroert worden, laet de bergen daveren door der zelver verheffinge, Zela: de Heere der Heyrschaaren is met ons, de Godt Jacobs is ons een hoog vertrek.

Daerom dan, laet ons altoos de Heere de Almagtige voor ons stellen, en hem door den gebede aenkleven, op dat hy ons helpe ende genadig zy. Was het den Patriarch Jacob, welck worstelende ende strydende tot daegeraet toe, tot den selven sprack: + Heere ik en zal u niet laten gaen, ten sy dat gy my zegent. + Soo moeten wy oock steets en sterck aenhouden in 't gebedt waeckende in 't selve met danksegginge.

Sijn wy dan in vreese van armoede ende gebrek, sijnde by ons zelven, uit insigt van de weynig voorraet, die ons nog schynt overig te zijn, in angst ende bekommernis, dat ons den staf des broots, ende het noodig onderhoudt, om eerlyk onder de menschen te mogen leven, wel mogt ontbreecken, soo leert dog, om niet alleen in overvloet, maer oock in gebrek met het geene den alleen wijse en goe-

dertieren vader geeft, wel te vreeden ende vergenoegt te zijn. Gedagtig, aen dit leersaem rym-gedigt: +

 
Hebt gy den Christum wel geleert,
 
Soo is uw hoogste herts begeert,
 
Dat zynen wil altoos geschiet,
 
Al wist gy oock de reden niet.
 
Ende staet na die trap van hertelijcke lytsaemheyt, dat gy, uit een gemoed, te gelijk met waere danckbaerheyt vervult, in opregtigheyt des herten, tot den Heere moogt spreecken: +
 
Ik geef my onder u, al valt het overbang,
 
Uw wysheid weet waerom, uw goetheyt schickt hoe lang.
 
Uw Goddelycke wil, en kan niet sijn dan goet:
 
't Is wel goetheyts fonteyn, 't is wel al wat gy doet.
 
Dog u zelven, aen de aldervolmaecktste wijsheyt Gods, welck alderbest weet wat den mensch nut, ofte noodig is, onderwerpende, soo bid dan tot hem, met den wijsen Koningh Salomon: + armoede, nogte ryckdom en geeft my niet: voet myn met het broot mynes bescheydenen deels: Want het is dog de Heere welck arm maekt ende ryck, + die zaet om te sayen, +ende broot om te eeten geeft; en voor hem moetmen belijden, Heere alle oogen
 
wagten op u: + ende gy geeft hen haere spyse tot synder tydt. Gy doet uwe milde handt open, ende versaedigt al wat daer leeft na u welbehagen. En daerom, als 't maer tot Godes eere, ende tot onse saligheyt kan dienen, dan mag men van sijn vaderlycke, en alleen wyse, en goedertierene handt, vryelijk wel verhoopen, ende verwagten, + om ook te konnen met stilte zijn eygen dingen doen, + niemant lastig te vallen, ende genes dings te sullen van nooden hebben. + Ia datmen werkende met de handen dat goet is, oock selve hebbe zal om mede te deelen den genen die noodt heeft. En dewijl dese dingen soo leggen, en in dese manier voorkomen in Godes woordt, hoe en souden wy dan oock, selfs na het gebodt van de Heere Jesus, niet gaeren tot onsen Hemelschen Vaeder bidden: + ons dagelyckx broodt geeft ons heden?

Of zijt gy in sieckte ende kranckheyt, vreesende dat de lampe uwes levens zal uytgebluscht worden, dat gy de menschen in 't lant der levendigen niet meer sult mogen aenschouwen; maer dat gy in de groeve der verteringe zult moeten nederdalen, soo ondersoeckt u herte ten nauwsten, waerom dat gy voor 't sterven zoo bevreest zijt, 't welck wat vroeger, ofte wat laeter, onvermydelijck, dog eenmael sal wesen moeten, ende een vroom mensch, in 't alderminste niet schade en kan. Want de bange aerde, ende het jammerdal deser werelt, niet dan met doorenen en distelen vervult te verlaeten, om den saeli-

gen Hemel voor eeuwig en altoos te gaen beerven, dat is, zelfs oneyndig grooter profyt, en hooger geluk, dan als men eens denken kan. En derhalven die tot sterven wel bereyt is, die en kan daer zoo zeer niet voor vreesen nog verschricken: maer moet daer na veel eer hygen en verlangen. Dog als men daer evenwel zoo voor beeft en schrickt, het zijn de zonde ende boose werken die dit te wege brengen: als waer door men, volgens de overtuyging van sijn eygen hert ende Consientie, Godt niet, als een barmhartig en vriendelijk vader, maer als een vertoorent en vreeselijck regter moet aenmercken. En wat is dan noodiger in dit geval, als dat men voor alle dingen, + met de offerande van een gebroocken hert, ende verslagen gemoedt, zijne zonden, by Godt, + verscheurende sijn hert, ende niet sijn kleet, soeckt af te bidden, roepende uit het diepste van zijn ziele: + gedenckt ô Godt, ons de voorige misdaden niet, haest u, laet uwe barmhertigheden ons voorkomen. + Hangende voortaen ongeveynsdelijck het goede aen, en hatende het quade. Ziet dan sal ons de doodt niet schade, maer tot enckele troost, en blydschap gedyen. Dewijl dat de Heere dan, als den alderbesten Medicyn meester sijnde, u troostelijcke olye, in uwe wonde, ende aengenaeme balsem, tot genesinge van uwe kranckheyt, genaedelijck geven en schenken sal. Dewijl dat hy het is, + die smerte aendoet, ende geneest, die doorwondt, ende ziet zyne handen die heelen, ende daerom

van hem moet men in lof ende danckbaerheyt, spreecken met den H: David, + hy is't die al uwe ongeregtigheyt vergeeft, die alle uwe kranckheden geneest, die u leven verlost van het verderf, die u kroont met goedertierentheyt ende barmhertigheden, die uwen mondt versaedigt met het goede: uwe jeugt vernieuwt als eenes Arents. En waerom dan, en soud gy, geciert met kinderlijcke onderdanigheyt en de vreese, niet tot Godt uwen vader gaen, hem biddende dat hy u wil by blijven met sijn genaede tot aen u eynde toe, en schencke, 't geen om te leven, of om te sterven, u aldermeest ter saeligheyt mag nodig zijn. Want het gaet vast, dat in den Hemel zulcke menschen, en soodaenige gebeden, altoos verhooring ontfangen.

Of vindt gy u in grooten noot ter zee, zijnde beangst dat u de hooge golven, en bruysende baren der zee overstromen sullen en dat gy met de H: Paulus, wel droevige schipbreuk mogt lyden, zoo neemt dog, met allen ernst, u toevlugt tot Godt, biddende om sijn vaderlijke hulpe en bystant, op dat gy verlossing, ende een goede uitkomst, in genaede, van hem moogt ontfangen. Selfs de Heydensche schiplieden, welcke met den Propheet Jonas; in grooten zeenoodt waeren, de nootsaeckelijkheyt van dit middel verstaende, seyde: + als hy lag en sliep, daerom tegens hem: Wat is 't u gy hartslapende, staet op, roept tot uwen Godt, misschien zal die Godt aen ons gedencken, dat wy niet en vergaen. Ende hoe en

soud gy dan, met den Propheet David niet ook bidden, ja schreyen tot Godt, die u alleen helpen kan, seggende: + Verlost my ô Godt, want de wateren sijn gekomen tot aen de ziele. + Want immers zyn weg is in de zee ende zyn padt in de groote wateren, ende brengt hy de wint uit zyn schat-kameren voort? + hy ook is't, die het bruysen der zeen stilt, het bruysen haerer golven, + heerschende over de opgeblasentheyt der zee.

Of syt gy in vreese van uwe vyanden, dat de onregtveerdige kapers, en boose roovers u overvallen zullen? en beraedt u dan niet, met vleesch ofte met bloedt, dat gy uwe verlossing soude stellen in wraeckgierigheyt, in gramschap, ofte in toorn. Maer in plaetse van sulkx, volgens de vreetsaeme lesse des Euangeliums, biddet liever voor uwe vyanden, niet op datse gedoot, maer datse bekeert worden en leven mogen. En dewijl dat Godt overvloedelijck kan doen, boven alles dat wy bidden, dencken, wenschen en begeeren konnen, soo biddet oock voor u zelven tot hem, dat hy u genaedelijck verlosse van alle quaet, dat hy, die alle dingen door zijn Goddelijcke magt, als met een enckele wenck bestiert, de vyanden een haeck in de nuesse, ende een breydel in de mont legge, op datse niet voort en konnen gaen, om onnosele menschen, die niemants leet en willen, te doen schade lijden. Vertrouwende van herten, het zy dat de Heere u, in dit geval, bewaert, ofte volgens zijn aldervolmaektste wysheyt, door dit middel,

wil beproeven, of vernederen en kastyden, dat hy, die zelfs het ligt uit de duysternisse voorbrengt, alles u ten goeden zal doen gedyen; na het woordt van de H: Petrus, wie zal u kwaat doen, indien gy navolgers van het goede zyt. +

 
Want hoe't hier gaet, of niet en gaet,
 
't Gaet wel, als 't wel van binnen staet.
 
En daerom, wat u in de bedroefde werelt mag overkomen, wanhoopt noit: maer heft uwe oogen altoos op tot den Heere; + want hy bewaert de vreemdelingen, hy houdt de Weduwen ende de Wesen staende, + hy geneest de gebroockene van herten, ende hy verbintse in hare smerten. Waer van hy oock, tot onser troost, ons meer en meer de bevindinge geve, door sijne genaede. Amen.

Vorige Volgende

Over het gehele werk

plaatsen