Vereenigde dichtwerken. Deel 3. 1866-1878. Nieuwste gedichten

[p. 132]

Liefdadigheid.
Dichtregelen, voorgedragen den 30. Januari, 1876, ter gelegenheid van het Muziekaal Morgenfeest, gegeven te Diksmuide, door eenige Liefhebbers, in de zaal van het Stadhuis, ten voordeele der behoeftigen.

Niet ieder mensch werd rijk geboren,

Niet allen zijn door 't lot gestreeld,

Bestemd, om door de pracht te gloren,

Met rang en schatten ruim bedeeld.

Maar, allen schonk de Heer een hart

Om edelmoedig 't goed te plegen,

Te troosten, waar ellende of smart

Haar doornen strooit op 's menschen wegen.

Eens sprak in 't oud Diksmuide luid

De Geest der eedle Menschenliefde,

Die mild de bron van troost ontsluit

Voor schaamlen, waar ook 't Noodlot griefde.

Nog klinkt het: ‘Burgren, hij, die sterft

Van honger, hij is onze broeder;

Zij die van 't lot slechts rampen erft,

Ze is onze zuster, de arme moeder.’

[p. 133]

 

ô, Werpt een blik in de arme hut;

 

De sneeuwjacht vliegt, en guur is 't weder;

 

Terwijl de storm het huisje schudt,

 

Ligt 't talrijk kroost op 't stroobed neder!

 

 

 

't Ontwaakt, het rilt, de honger kwelt,

 

't Blijft huivrend zich aan moeder pragen:

 

- ‘Mijn liefsten, 'k heb noch brood noch geld,

 

Niets, dan de tranen op mijn wangen!’

 

 

 

De vader, die 't met siddring hoort,

 

De kloeke werkman, 't hoofd gebogen,

 

Zit raadloos..... Hem ontvalt het woord:

 

‘Red ons door 't graf, ô Alvermogen!’

 

 

 

Geen werk! - dat doodt hem ziel en zin,

 

De moed zinkt weg, vermand door nooden,

 

Die van zijn heilloos huisgezin,

 

Het leven en de blijdschap dooden.

 

 

 

Ach! geen van beî durft beedlen gaan,

 

Maar van hun bleek-vermagerd wezen

 

Blikt u de zielsvertwijfling aan,

 

Is d'allerdiepste nood te lezen!

 

 

 

Het eerlijk hart is 't beeld van God,

 

't Verdraagt zijn martling zonder spreken;

 

Eer sterft het onder 't grievendst lot,

 

Dan, beedlend, de aalmoes af te smeeken.

 

 

 

Helpt, rijken! in dien droeven nood,

 

Gij, die in weelde en pracht moogt leven,

 

Laat niet den werkman zonder brood,

 

Maar wilt hem troost en bijstand geven.

[p. 134]

 

U zijn de schaamlen toevertrouwd:

 

Ze zijn door God u aanbevolen.

 

Laat om uw woning, trotsch gebouwd,

 

Uw evenmensch niet hulploos dolen.

 

 

 

Geeft, rijken! geeft, wie geven kan!

 

De hoogste deugd toont menschenwaarde:

 

Hier spreekt er menig Hulphuis van,

 

Het nuttigste geschenk der aarde.

 

 

 

ô! Gaan wij dáár nooit koud voorbij,

 

Waar Catharina^*) de eerste Weezen,

 

Als Moeder, opnam. - Mochten wij

 

Dat voorbeeld immer waardig wezen!

 

 

 

Dat voorbeeld spoorde 't Meêlij aan,

 

En, dank aan giften, mild geschonken,

 

Mocht menig Liefdesticht ontstaan,

 

En hier als prachtkasteelen pronken.

 

 

 

Zingt, Hulpgebouwen! zendt naar 't zwerk

 

Uw danklied voor die eedle zielen,

 

En roemt aan de eeuwen 't liefdewerk,

 

Waarvoor wij in bewondring knielen!

 

 

 

- 1876. -

*) Catharina Decostere, de liefdadige vrouw, die hier de allereerste aanzienlijke bijdragen schonk tot het bouwen van een Weezengesticht. En toen het gebouwd was stelde zij zich aan het hoofd om zelve die kinderen te leeren lezen en schrijven, naaien of spinnen, en vervolgens stichtte zij elf beurzen tot onderhoud der Weezen, zoo uit de stad als van daar buiten. Heilig is de nagedachtenis dier liefdadige weldoenster! Ook vereeren wij den naam van haren Broeder, Antoon Decostere, die mede veel van zijn vermogen voor dat liefdadig Hulpgesticht ten beste gaf.