|
| |
| |
| |
Kom, geliefde! Aan mijne vriendin, mevrouw David, geboren Van Peene.
Beste, weêr mag 'k vroolijk wezen,
Liefste, kom, 't is kermisdag:
Moed en blijheid zijn herrezen,
Weg is 't klagen: och! en ach!
Bloempjes drinken dauw en regen,
Lievekens doorwandlen 't veld;
't Vinkje heeft zijn paar gekregen,
Dat in 't lied zijn bruiloft meldt.
Wij ook zijn de lievelingen
Der Natuur: zij noodt ons uit.
Laat ons met het woudkoor zingen,
Wandlend door gebloemte en kruid.
Kom! Westvlaandrens schoone streke
Kleedt zich aan in zomerdos,
Takken spieglen in de beke,
Meimaand laat de vlinders los.
Lief, verfrisschend en bekorend,
Rijst hier 't landschap. - Overal
't Dicht geweefde loof doorborend,
Klinken hymnen over 't dal.
| |
| |
Niets zoo schoon als hier de weiden:
Schilderij ten allen kant;
Koeien, als 't gebloemt verscheiden,
Ossen, zwaar als de olifant.
Trotsche paarden, pronk der boeren
En des Scheppers edelst dier,
Zie ze hoog de manen voeren,
Weeldrig, als der winden zwier.
Knappe veulens grazen, spelen
Naast de lammren in het gras,
Waar miljoenen bloempjes gelen,
Of 't een gouden zeeveld was.
Zie! zoo ver het oog kan turen,
Weeft zich weeldrig groen door 't land.
Strooien kwistig diamant.
'k Weet een plekje voor ons beide,
Waar 't klimop den boom omsluit,
En de tortel 't nestje breide: -
Laat ons droomen, waar de meiden
Vroolijk 't koetje tegengaan,
En de vrijers haar verbeiden,
Bij die kindren der natuur,
Wie nog de eenvoud lacht op 't wezen,
Als de bloem in 't morgenuur.
| |
| |
't Meisje mint hem als haar Blaartje,
Zonder veinzerij of list;
En hij voedt voor 't jeugdig Klaartje
Liefde, die den echt beslist.
Onder 't melken, lachen, droomen,
Krijgen de emmers overvloed,
En de vracht wordt opgenomen
Voor een kus van 't liefken zoet.
Traagzaam raakt de melk naar binnen:
Wie toch mocht de helper zijn?
ô! Dat weet ge nooit, boerinnen,
Meisjes zijn te slim, te fijn.
Maar, wat 't liefje u dra laat weten,
't Is, dat vast èn wet èn kerk
Zal, te Paschen, 's huwlijks keten
't Paar omslingren, hecht en sterk.
'k Min den eenvoud van daar buiten,
D'afdruk van der vaadren tijd,
Die de deugd nooit uit liet sluiten,
Door alle eeuwen lof gewijd.
'k Min de kindren, die daar spelen,
Barvoets, wentlend door het zand,
Jongens, die er nestjes stelen,
Meisjes, dansend hand aan hand
'k Min de velden, 'k min de dreven,
'k Min het hutje van het woud,
'k Min 't geboomt en 't plantenleven,
'k Min de korenzee van goud.
| |
| |
Liefste, kom! De harp genomen:
Zingen wij, de Schepping lacht.
Kom! Gezang moet 't hart onttoomen,
Heel Natuur is liefde en kracht!
|
|
Auteursrechtvrij