Vereenigde dichtwerken. Deel 3. 1866-1878. Nieuwste gedichten

[p. 42]

Klein moederken.

In 't dorpje woonde een jeugdig man,

De braafste van de braven,

Maar treurig was zijn levenslot,

Zijn weêrhelft werd begraven.

Hij telde rond zijn smartedisch

Vier kleinen blij en blozend,

Want moeder had ze wèl gedaan,

Zoo zorgvol, liefdrijk, kozend.

In 't wiegje ligt een teeder wicht,

Wie 't ziet, voelt 't hart bewogen,

En zegt: ‘'t waar beter bij den Heer,

Wat ramp staat hier voor oogen!’

Ja, 't jongsken heeft behoefte aan zorg,

De moederhulpe dervend,

En vader, die voor 't onheil zwicht,

Wankt langs den weg al stervend.

De kleine Lize merkte 't op,

Zij peilt de bron dier smarte,

Verzorgt haar zusje, wiegt en waakt,

Beheerscht door 't moederharte.

't Is Zondag, met haar broertjes beî

Gaat ze aan de grafterp lezen;

[p. 43]

 

Zij strooien bloemekens en groen,

 

Die kindersmart genezen.

 

 

 

Maar dat heelt Liesjes lijden niet,

 

Het schrander kind bleef zuchten;

 

Zij vaagt het huisje, wascht en plast,

 

Doet krib en wieg verluchten.

 

 

 

En alle dagen, na den noen,

 

Gaat zij haar kousjes breien

 

Aan 't graf, en neemt ‘het kleentje meê

 

En paait er 't pijnlijk schreien.

 

 

 

‘Sus!...’ zegt ze, zusje, wek haar niet,

 

't Zou moedertje zoo deren;

 

Zwijg, liefje klein’, (zij kust het teêr)

 

Ik zal de pijn wel weren.

 

 

 

‘Ik zal uw voetjes leeren gaan,

 

Uw mondje leeren spreken,

 

En vadertje zal zoo niet meer

 

Zich 't harte voelen breken.’

 

 

 

Dus sprekend, glanst een zonnestraal

 

Op eens door 't loofgewemel,

 

Alsof hij 't meisje een groete bracht

 

Van moeder uit den Hemel;

 

 

 

Alsof hij zeide: ‘Uw liefdedaad

 

Klein moedertje, zal gloren:

 

Hier boven is een plekje u reeds

 

Met loon en kroon beschoren!’

 

 

 

- 1871. -