Dagen van honger en ellende

Feestdagen

Ik vergeet nooit hoe de honger ons vooral op de feestdagen kwelde. Vader, die aan de drank was geraakt, gooide zich 's morgens vroeg al vol als hij de eerste fooien had gekregen en de rest van de dag was hij onbekwaam om zijn rijtuig te besturen. Wij leden dus gebrek door de fooien. En op zulke dagen was de ellende dubbel erg.

Toch kleedde moeder ons voor de feestdag zo goed mogelijk aan, zij nam het kleinste kind op de arm en ging met ons uit wandelen om te genieten van de lekkere geur van wat overal gegeten werd.

Vrouwen wachtten op de drempel van haar woning de familie en gasten af. Waar het lekker rook naar koffie en gesmeerde boterhammen bleef mijn moeder een

[p. 64]

praatje maken, in de vage hoop op een uitnodiging, of alleen maar het aanbod van een kop koffie of wat dan ook; maar nee, wij werden nooit gevraagd. En dan gingen wij weer naar huis.

De oudsten snuffelden de kasten door in de hoop een verdwaalde korst brood te vinden, de kleintjes huilden en zeurden om eten; moeder zat bleek op een stoel, met de handen op de knieën en bracht geen woord uit; vader lag te snurken en verpestte de lucht met zijn dronkenmansstank.

Dan sprong moeder op, ging haastig de deur uit en kwam even later terug met ongaar brood, margarine en gemalen koffie. Zij had dan een van de talrijke kwijnende kleine kruideniertjes omgepraat, zo'n man met een voorraadje van tien gulden, die wij op die manier weer wat verder naar zijn failliet hielpen.