Het leven van Frank Rozelaar

aant.Vrijdag, 19 November 1897, middag

⁺Vandaag een mooye dag en een lieve wandeling. Toen ik uitging was de vraag of ik met het kind kon gaan. Ik zei neen, maar aan mijn toon hoorde zij, dat het ja was, zonder dat ik 't zelf wist. Zoo dat zij, zonder iets te zeggen en als of dat van zelf sprak, toen ik neen gezegd had, gauw het kind een manteltje omdeed en met mij meê liet gaan.

........Toen liepen wij dan buiten onder een goud en ròse zonnetje. Wij weten graag precies wat en waar alles is wat wij hooren en zien. De wereld is voor ons vol wondre schoonheid en geheimenis. Van het eene paadje kwamen wij in het andere paadje, met boompjes overal. De poes liep met ons meê en vond het goed. Die leuke poes. Broêr heeft op 't oogenblik de pof. Dat kunnen de andere menschen en kinderen uit het huis óók licht krijgen. Maar wat zoû het vreeselijk grappig staan als de poes, die zoo véel meê doet, ook eens met een dikke wang moest loopen.

Wij hoorden zoo'n helder bengelend geluidje onder de blauwe lucht en vroegen wat dat was. Het was de bel van een huis, waar de menschen eten gaan. Daar? Ja daar. O, dáar? Ja, daar.

Toen hoorden wij weêr een heel mooi ander geluidje, van den anderen kant. Wat dát was? Dat was een haantje, dat in de verte kraaide. Toen weêr zoo helder iets, dat de spoor-fluit was. Het hield niet op. Toen kraayen krassen in het struikgewas.

+ *

[p. 102]

En toen een varken kreunen in zijn hok, dat zeker dáar was achter 't boschje ...

Toen heeft het Kind mij Zoet gezegd:
Uw Wandel-stok is in het Licht.