Het leven van Frank Rozelaar

[p. 87]

aant.Saturdag, 13 November 1897, ochtend

Een wind is opgestoken in den heldren dag. Ik weet niet wat ik zie. Als vogels fladderen de dorre blâren.

*

Alles wordt iets moois. Tot het wijken toe der gedachtekracht. Misschien zoû ik nu mooi kunnen sterven.

*

Ook als ik hem op iets antwoord: ‘Zoo!’ in den toon van: ‘dat zal wel zoo wezen’ (‘ik vind het niet belangrijk’) roept hij uitdagend ‘nee soms?’, meenend twijfel aan zijn bewering in mijn toon te hooren. O lieveling! Hij vermoedt geen sekonde dat ik het niet belangrijk zoû vinden, en dus spelbreker zijn.

Prachtig is hij ook als ik eens de slechte daad doe van uitdrukkelijk te zeggen: ‘dat kan mij mets schelen’ of zoo. Dan wordt hij niet boos, maar lacht zoo'n beetje verlegen, alsof hij zeggen wil: ‘nou ja, maar als je zóo begint, dan is er geen aardigheid aan’.

Dit laatste andwoord is subliem van intuïtieve levens-wetenschap.

*

Alles bezwijmt tot iets moois. Ofschoon nu niet in onmiddellijke aanraking met de Eeuwigheid zelve, zoû ik wellicht mooi kunnen sterven, om dat ik het sterven zoû gewaar worden als iets moois, als een flauw-vallen in de liefde. Deze sfeer is de hoogste, die ik ken, nabij.

*

Gisteren kwam een musch leuk door mijn hooge vensterruit kijken. Hij was als een klein vliegend clowntje. Zijn kopje verwikte zoo, alsof hij zeggen woû: wat is dat voor een rare gelegenheid en wat verbeeldt die vent zich eigenlijk. Hij was als een kleine dokter, ernstig en kortaf, bij een raar lachenden zieken kunstenaar.

*

[p. 88]

 

't Is anders weinig, werkelijk,

 

Dan schreyen en lachen, wat ik doe.

 

Opschrijven ook wat mij

 

Zoo lachen en schreyen doet.

 

 

 

Mijn handen aan mijn hoofd

 

Mijn armen in de lucht

 

Wie had het ooit geloofd

 

Het is een grootsche klucht

 

 

 

Ik houd maar niet op het mooye te zien,

 

Te herkennen, en het doét net

 

Of het telkens weêr voor 't eerst

 

Binnen komt om mij te begroeten

 

 

 

Ik denk volstrekt niet aan iets!

 

Kondt gij mij hooren innerlijk

 

Jubel-jouwen bij de gedachte

 

Aan een Stelsel of aan Geschiedenis!

 

 

 

Het zijn eerzame zaken,

 

Ik spot er niet meê

 

Maar, vrienden-lief, ik ben zoo blij!

 

Zoo gewèldig blij,

 

Ziet gij!

*