Het leven van Frank Rozelaar

Middag

Van-ochtend woei het zoo. 't Was heerlijk om te hooren. Met vertrouwen ging ik naar het bosch. Daar zwaaiden en druischten die wilde boomen dan ook boven mij. Een vogel piepte er toch door heen. De zon schoot telkens door de sparren heen. Het was een vroolijke dag. Maar ik schoot pas in een lách om die dolle dorre blâren, die holden over den weg en maakten wijde sprongen, ofschoon zij toch in 't klein net oude wijven waren, die, achter-rok om 't hoofd, vluchten voor buyig weêr.

*

[p. 89]

aant.

Van-middag, terwijl de zon ons bescheen, gestoeid met het knaapje met zijn kleine leden. Terwijl ik met mijn hoofd lag op den grond, zag ik onder zijn armen of beenen door de groene sparren zoo schoon staan met blaauwe lucht er door. Het was of er een stille lach van vaderlijken zonneschijn was om hen henen. Wij gingen te-rug door een beukenlaan. Het stond heel liefelijk dat op die bruine jonge boomen, nog maar half ontblaârd, er zonneplekken naast de schaduwplekken waren. Ook 't knaapje met zijn lachend lief gezicht zag 'k half in schaduw, half in zonnelicht. Ik keek maar telkens om om nog even de zon in het gelaat te zien.

Maar op den weg kwam hij, zijn armen vol beladen, met reine brosse beukenbladen, waarin ik eerst hem diep gedompeld had, en wierp ze met een lach en kijken van zijn kinder-oogen, over mij, juist in 't zonnelicht zoo dat ik duidelijk als een vlam ze om mij schitteren zag.