De scheldkritieken

[p. 135]

Norine's keuze ⁶¹

Norine's Keuze, door H. van der Laan, is een werkje van een mindere soort, maar ook van minder aanmatiging, dan Maurits' romans. Met dit en de volgende werkjes tegenover mij gevoel ik mij weêr heelemaal als op een bewaarschool van auteurs. Pieperige schrijvertjes, popperige boekjes-schrijf-industrieeltjes drentelen dreinzend langs mijn kuiten, aldoor maar dezelfde zeurderige woordjes herhalend. Het zijn echte nare, vervelende lammenadige kindertjes, en ik weet niet eens wat zij bedoelen, ik weet waarachtig niet wat of ik hun andwoorden moet. Ja, ja, lievertjes, goed-zoo, best, ferm, pake komt al,... maar schei nu ook uit, schei uit, 't is om tureluursch te worde... ja, ja, ik heb' et begrepe, kriste's, hoe kanne jullie zoo in 't oneindige 't zelfde zegge!...

De hr. van der Laan is een ferme rakker en een gemoedelijke kwiebes, maar... ik ben er heusch nu voor een tijdje beu van om al die brave beste geringe gewone hollandsche belletristen lam te schelden of dood te spotten. Ik ben nu gehumeurd om te denken: wat duivel kan 'et míjn ook biete, het raakt me eigelijk geen lor! Of Van Sorgen nu al een klein-steedsch-wereldsch knaapje is, fesoendelijk sensueel als een oude besteedster en over Parijs en over achter-de-koeliessen pratend als een aankomend winkelheertje, en of Van der Laan nu al een rederijker van 1830 is, maar meer burgerman, meer vol van dien altijd-durenden fikschen humor, dien ik vroeger door honderd café-kwanten op dezelfde manier heb hooren uitslaan, - wat zál ik me d'r eigenlijk moe over maken! De eenige algemeene opmerking, die men na lezing van boekjes als Norine's Keuze kan opperen, betreft den enormen afstand die bestaat tusschen de minste artistiek-literaire schrijvers en de beste beschaafde en ontwikkelde gewone-menschen. De heer Van der Laan is volkomen onbeduidend. Hem kan zelfs geen plaats bij een klasse geringe letterkundigen gegeven worden. Tóch heeft hij concerten bezocht en botanische tuinen en herinnert hij zich namen en eigenschappen van muziekstukken en planten en toont hij die zekere hoeveelheid bereisdheid en levenskennis, die, in kleine steden, oudere vrouwelijke

[p. 136]

verwanten van bruiden gedurende middagbezoeken en avond-bij-eenkomsten als de verdiensten der bruidegommen opgeven aan hunne kennissen.