De warachtighe fabulen der dieren

[p. 200]

[Zvvane ende Houare]

Wilt in steruens tijden,

Niet treuren, maer verblijden.

Eccli. 41.

O Doodt hoe bitter es v ghedijncken
Den mensche die vrede heeft in zyn goedt
Den gherusten man wiens weghen gheschict blijncken,
Ende die mach weidelick eren en drijncken
O doodt, die maect ghy bitter zijn herfsten bloedt
Maer den behouueden vul noodts flau ghemoedt
Vul zoorghen, van oudtheyt versuft, crepel, en blent,
Ende wiens ketijuich leuen, es al ieghenspoedt:
O doodt, dien es v oordeel al goet ontrent,
Naer v verblijdende tot inden eyndt.

[p. 201]

Zvvane ende Houare.

DE Zwane cranck ligghende, wachte huer eynde veers
Heeft huer zeluen verblijdt met zoeten zangh
Den Houare commende daer ouer dweers
Was verwondert, haer vindende so zieck en cranck
En heeft huer ghevraecht (b'houdens haren danck)
Waeromme zou ghemeenlick in t'sweerelts eruen
Meer dan andre voghelen buter natueren ghehangh
Zoetvoyselick blijde zijnght, ieghens t'steruen?
Datmen niet en weet, machmen met vraghen verweruen.

¶ Zou zangh noch eens vp, met claerer kele

Zoetvoysegher vele,
En meer dan zou in haer leuen hadde ghedaen
De doodt was haer by, en zy sprack (eer ickt hele)
Meendt niet dat ick spele
Als ick steruende zijnghe: Want ghy moet verstaen
Dat ick nv sal wt de perijckelen ghaen
Van gheunghen te zijne in de netten groot:
Daer mede ick voortijts was zeer belaen,
d'Eynde van ellende is de bequame doodt.

Insghelijcx zoo yeghelick mensche int leuen

Hoe weeldich beseuen,, int rijckdom verheuen
Sal hem ghewillich schicken ieghens den sterf-dach,
Zonder drouue gheclagh:
Hem ghewillich inder doodt ouergheuen
Want hoe langhe hier inder weerelt bleuen
Hoemer langher leeft, men meer zondeghen mach.